Als een undergraduate, voelde ik me zelden overweldigd door het cursuswerk. Ik vond gemakkelijk lof. Ik schreef een bekroonde honors thesis en studeerde summa cum laude af. Toen ik horrorverhalen hoorde over graduate school, wist ik dat ik een uitzondering zou zijn. Ik had het mis.
Hoewel ik in mijn eerste semester in het geschiedenis Ph.D. programma van de Southern Methodist University 10 pond ben afgevallen door de stress van het studeren, wil ik voorkomen dat het allemaal kommer en kwel wordt. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik nog nooit zoveel geleerd heb in zo’n korte periode.
Na mijn eerste semester aan de universiteit springen 12 belangrijke lessen in het bijzonder in het oog. Ik hoop dat deze lijst nuttig zal blijken voor andere huidige en toekomstige Ph.D. studenten.
Graduate school laat je zien dat je capabel bent. In 2012 en 2013, wandelde ik ruwweg 1.000 mijl op de Appalachian Trail en bijna 2.000 mijl op de Pacific Crest Trail. Afstuderen, afgezien van al het lopen, doet denken aan deze langeafstandstochten: Ik heb voortdurend honger en zie eruit alsof ik in het bos heb gewoond. Maar de meest opvallende overeenkomst is dat ik voortdurend verbaasd ben over mijn capaciteiten. Ik had nooit gedacht dat ik zeven uur achter elkaar kon schrijven. Met opdoemende deadlines, kan ik dat wel. Ik had nooit gedacht dat ik vijf boeken in een week kon lezen. Met de angst om een professor teleur te stellen, doe ik dat wel. Ik ben zowel opgewonden als bang om mijn capaciteiten te blijven ontdekken.
Het helpt om een andere luchtbel te creëren. Ik begon een romantische relatie toen ik naar Dallas verhuisde. Aanvankelijk vond ik het dwaas om uit te gaan terwijl ik aan een Ph.D. programma begon, maar mijn significante andere stond me toe om uit de academische luchtbel te stappen. We gingen wandelen, we bezochten films, we genoten van de symfonie. Om mentaal gezond te blijven in een doctoraalopleiding, moet je een wereld daarbuiten onderhouden. Voor mij bleek dat een romantische relatie te zijn. Voor anderen in mijn cohort betekent dat actief zijn in de kerk, met sport of met familie. Die ontluikende relatie is inmiddels beëindigd, wat me een andere waardevolle les heeft geleerd: een relatie onderhouden terwijl je in een Ph.D. programma zit, is een uitdaging.
Geld gaat snel. Ik krijg 20.000 dollar over 10 maanden van mijn universiteit, een bedrag onder het bestaansminimum. Toch is dat salaris lang niet zo slecht als aan sommige openbare universiteiten en is het een van de beste in de regio Zuidwest. Slechts enkelen van ons hebben enorme schulden, niet wij allemaal.
Graduaatstudenten zijn niet alleen soms spotgoedkope arbeidskrachten, zij geven hun universiteit ook aanzien. Wij zijn trofeeën in wording. Het enige wat universiteiten moeten doen, is ons half in leven houden, ons genoeg geven om onze rekeningen te betalen, en daar slagen ze vaak niet in. Maar ik moet zeggen dat ik het op een vreemde manier zo druk heb gehad met mijn studie dat ik minder heb uitgegeven dan ik ooit heb gedaan. Boeken, eten, gas, huur, herhaal.
Je voelt je misschien schuldig als je niet werkt. Op de hogere school ben ik mijn eigen baas geworden. Ik ben een veeleisende baas. Mijn grootste probleem is dat ik mezelf zelden genoeg vrije tijd gun. Een uur boodschappen doen kan ook besteed worden aan het lezen van een pagina of twee van Derrida. Twee uur rotsklimmen kan ik gebruiken om gedachteloos na te denken over mogelijke subsidies, voordat ik me realiseer dat ik aan geen enkele kwalificatie voldoe.
Aan de ene kant zijn zulke schuldgevoelens een zegen op professioneel gebied. Ik heb een hoop webartikelen, boekbesprekingen en encyclopediewerken geproduceerd. Aan de andere kant kunnen die gevoelens gevaarlijk zijn voor mijn welzijn. Ik behoor niet tot die zeldzame academici die er zo van genieten om zich in de academische loopgraven te verdiepen. Ik heb tijd nodig om te decompresseren.
Corrigeer me als ik het mis heb, maar ik denk dat dit gevoel niet verdwijnt voor velen van ons die een doctoraalopleiding volgen. We kunnen er alleen beter mee omgaan, en onze bazen zover krijgen dat ze ons tijd geven om te decompresseren. Elke dag hardlopen weerhoudt me ervan de controle te verliezen. Maar als er deadlines in het verschiet liggen, is het maar al te gemakkelijk om een loopje over te slaan.
Je moet je buik, je buik, je buik voelen — maar niet te veel. Als je de opdracht krijgt om 1500 pagina’s in een week tijd te lezen, ga je door de knieën. Je slaat hoofdstuk intro’s en conclusies, je leest het onderwerp zinnen, je scharrelen stoffige recensies. Maar ik heb gemerkt dat als ik iets doorlees, ik er nauwelijks van geniet. “Overlevingslezen” spoelt de nuances weg. Daarom heb ik er een regel van gemaakt om per week minstens één boek van voor naar achter te lezen. Ik heb altijd genoeg opties om uit te kiezen.
Je kont zal pijn doen. Echt, mijn kont doet pijn. Afstuderen is een zittend beroep. Ik zit de hele dag. Soms maakt het uit wat je draagt. Ik ging naar mijn eerste lessen in slippers, shorts en een T-shirt. Dallas is heet. Comfort is de sleutel. Toen het koeler werd, begon ik met het dragen van button-ups, jeans en laarzen. Toen ik dat deed, voelde ik me iets serieuzer genomen. Het programma van de universiteit is inclusief. Niemand op de afdeling wil dat hun studenten of medestudenten zich ongemakkelijk voelen. Maar misschien is het onbewust makkelijker om iemand als een academicus te zien als hij er “academisch” uitziet.”
Het is belangrijk om je toekomst prioriteit te geven. In het lager onderwijs, zijn cijfers belangrijk. In graduate school, zijn ze minder belangrijk. Sommige mensen denken zelfs dat cijfers onbelangrijk zijn op de weg naar een doctoraat. Door de uren erin te steken en aanvaardbare cijfers te halen in de doctoraatsschool, train ik mezelf om in de toekomst ijverig te werken. Ik train mezelf om betrouwbaar te zijn. Dat ik indruk maak op mijn professoren en collega’s is een prachtig neveneffect.
Tegzelfdertijd, als ik me alleen op het studiewerk zou richten, zou ik mezelf op de banenmarkt voor mislukking plaatsen. Cijfers leiden zelden tot een hoogleraarschap – ze brengen je alleen dichter bij een doctoraat. Mijn prioriteitenstelling wordt daarom voortdurend getoetst. Ik vraag mezelf af: wanneer zijn mijn cijfers aanvaardbaar? Riskeer ik een burn-out of gun ik mezelf een hoognodige weekend vakantie? Maak ik een opinieartikel af of lees ik zorgvuldig een boek voor een klassikale discussie?
Paden in mijn hersenen, getraind sinds mijn studententijd, vertellen me dat cijfers alles zijn. Maar voorrang geven aan het schrijven van artikelen, opiniestukken en recensies die betrekking hebben op mijn vakgebied, lijkt een objectief gezien verstandigere investering van mijn tijd. Ik had 16 uur kunnen besteden aan het perfectioneren van een essay over The Jungle. In plaats daarvan lekte ik acht van die uren om dit artikel te schrijven. Bijna iedereen is briljant. Ooit een grote vis in een kleine vijver, is de vijver exponentieel gegroeid, en ik ben een garnaal geworden. Mijn cohort van vijf, briljant. Mijn professoren, briljant. Bijna iedereen hier is briljant.
Depressie is wijdverbreid. Dit komt niet als een verrassing. Afgestudeerde studenten zijn overwerkt, geïsoleerd en arm. In mijn vakgebied, geschiedenis, lezen we ook absurd veel over vernietiging, dood en rampen.
Mijn programma heeft een ongelooflijk ondersteunende gemeenschap van afgestudeerden — de mensen zijn een grote reden waarom ik hier ben gekomen — maar toch is depressie onder afgestudeerden nog steeds welig tierend. Onze hoofden worden wreed geraakt met het feit dat onze aspiraties om professoren te worden steeds belachelijker worden in het licht van een sombere banenmarkt. En toch gaan we door. Depressie is wijdverbreid, maar veerkracht ook.
Flexibiliteit is van vitaal belang. Toen ik mijn eerste klassendiscussie over George Chauncey’s Gay New York leidde, verliep die middelmatig. Ik vergat een hoofdregel van het kerker-meesterschap in Dungeons & Dragons: sta open voor improvisatie. Ik had Gay New York van kaft tot kaft gelezen. Ik had weken gespendeerd aan het condenseren van alle argumenten van Chauncey in nette punten die van de een naar de ander vloeiden. Ik had een concrete lijst met vragen, en, bij God, ik was niet van plan om van die lijst af te wijken.
Toch weten bekwame dungeon masters dat een louter op rails gezet avontuur in D&D een sleur is. Op dezelfde manier breiden bekwame discussieleiders de ideeën van klasgenoten uit; ze vegen ze niet weg voor hun eigen ideeën. Klasdiscussies hebben kaders nodig; ze hebben wegwijzers nodig. Maar in mijn strengheid, liet ik nooit echte gesprekken plaatsvinden. Ik moest leren flexibel en aanpasbaar te zijn.
“Doctorandus” legt gewicht in de schaal. In ons beroep zijn doctorandi een dozijn. We worden vaak gezien als de laagste van de totempaal, voortdurend op zoek naar publicaties en onophoudelijk aan het netwerken. Maar als iemand buiten de academische wereld me vraagt wat ik doe en ik zeg: “Ik ben doctorandus”, krijg ik een “O, wauw!” te horen. Ik leef voor de “Oh, wauw.” Ze verbreken de betovering van het bedriegersyndroom; de “Oh, wows” maken me trots op waar ik ben beland.
Nogmaals, ik hoop dat deze lessen nuttig zijn voor anderen in een positie vergelijkbaar met de mijne. Nu het eerste semester van mijn Ph.D. programma erop zit, ben ik tevreden met wat ik heb bereikt — en doorstaan.