In december 2014 vierde ik een decennium blauw haar. De tweede keer dat ik op mijn 16e van school kwam, rende ik naar de kapper, waar ze, verbijsterd, mijn haar strepen met het soort old-lady blauwe kleurstof die je rond de bingotafel ziet. Ik was verbaasd, maar verslaafd. Sindsdien heb ik turkoois, aquamarijn, pauw en cerulean gebruikt, en de laatste 8 jaar heb ik een prachtige semi-permanente kleur gekozen, Blue Velvet, genoemd naar de film van Lynch, die een beetje op een koninklijke mantel lijkt en vervaagt tot een prachtig jadegroen. Ik heb blauw haar gehad voor bijna elke mijlpaal in mijn leven, en de meeste mensen die me nu kennen hebben me letterlijk nog nooit zonder gezien.

Maar blauw haar hebben verandert je leven niet zo veel als je denkt dat het zal doen. Niemand heeft me ooit de duivel genoemd of gevraagd wanneer ik zal ophouden met rebelleren, en evangelisten op straat behandelen me met hetzelfde afstandelijke enthousiasme als ze ieder ander behandelen. Als ik het voor de aandacht had gedaan, denk ik dat ik daar boos over zou zijn, maar omdat ik het onder andere deed omdat ik in de spiegel wilde kijken en altijd iets moois wilde zien, heeft het redelijk goed uitgepakt.

Het maakt echter wel een paar kleine, en vaag excentrieke, verschillen. Hier zijn 15 dingen die gebeuren als je raar gekleurd haar hebt.

Kleine kinderen vinden je ofwel geweldig ofwel eigenaardig.

Of het kan ze niet schelen, want in kinderwereld heeft iedereen raar haar en superkrachten, en ook honden kunnen waarschijnlijk praten.

Je wisselt geheime blikken uit met andere mensen met raar haar.

“Ik weet hoe lang het geduurd moet hebben om die paarse kleur te perfectioneren. Respect. Je haar glanst ook raar, leer me hoe ik dat moet doen.”

Je wordt een expert in het schoonmaken van vlekken.

Ik heb semi-permanente blauwe kleurstof op alles gedaan van voegen tot douchegordijnen tot lichtschakelaars. Ik ken de trucs om het van vrijwel alles te verwijderen – vooral van kussens, die al zoveel jaren vlekken hebben dat ze me nu haten.

Al je handdoeken zijn donker gekleurd.

Waar gebeurd: de handdoeken die we op onze huwelijkslijst hadden gezet waren zwart, en een vriend vroeg terloops of we satanisten werden. Nee, dus. Het is gewoon makkelijker als een van jullie constant blauw druipt als een lekkende verfpot.

Je wordt een pro in het vermaken van jezelf in kapperszaken.

Dit sh*t duurt vijf uur. Eerst het bleekmiddel (en “normale” verf tussendoor als je strepen hebt), dan de uithardingstijd, dan de blauwe verf en de uithardingstijd daarvan, dan spoelen en drogen. Het leven is wat er gebeurt terwijl je wacht tot je haartimer afgaat.

Kappers zelf zijn of je beste vrienden of je aartsvijanden.

Kappers mogen mij meestal wel omdat ik zelf de kleurstof lever (ik doe de blauwe kleur thuis opnieuw als ik bijgepunt moet worden), veel betaal en precies weet wat er gedaan moet worden. Als ze echter weigeren te luisteren naar de instructies of het verknoeien – een leerling shampoode alle kleurstof uit seconden nadat het was aangebracht – staan ze op de zwarte lijst voor het leven.

Buitenstaanders denken dat je persoonlijke ruimte niet bestaat.

Toen mijn haar een lichtere, meer licht belachelijk blauwe kleur had (het heeft nu een meer “natuurlijke” donkerdere kleur, en ja, er bestaan natuurlijke en onnatuurlijke tinten blauw/groen/roze), raakten mensen het aan. De hele tijd. Een keer, een toerist trok eraan om te zien of het verlengstukken waren. Yep.

Je wordt er helemaal blasé van dat je raar gekleurde oren hebt.

Het gebeurt. Als je thuis je haar opnieuw verft, maak je je vooral zorgen of je je hele badkamer hebt verpest en of je de kleurstof van je gezicht en hals moet spoelen zodat je er niet heftig alarmerend uitziet. Oren? Vergeet ze maar.

Je koopt genoeg wegwerphandschoenen om de caissière van de supermarkt achterdochtig te maken.

Ik beloof dat ik geen moord pleeg. En deze rol beschermfolie is eigenlijk voor mijn badkamervloer om druppels tegen te houden.

Mensen maken persoonlijke opmerkingen over je inzetbaarheid.

“O, liefje, niemand wil je op kantoor hebben als je er zo uitziet. Dat is gewoon niet professioneel.” Ja, bedankt daarvoor, veroordelende idioot.

Je hebt elke conditioner geprobeerd die er bestaat.

Loog, in een niet verrassende openbaring, is niet goed voor je haar. Ik heb alles gedaan: keratine, Marokkaanse olie, conditioner gemaakt van de hars van heilige bomen die door dansende acolieten bij volle maan worden verzameld. De gladheid van “maagdelijk” haar is het ultieme doel, en het is altijd maar een klein beetje onbereikbaar.

Je vergeet vaak dat je haar überhaupt een andere kleur heeft.

“Wat? Zag je me niet in de menigte met een hoed op? Wat doe je – ohhh.”

Je kijkt naar haarkrijt met een mix van afgunst en vage afkeuring.

Ik bedoel, het lijkt gewoon zo verontrustend gemakkelijk. Kon je maar een kleur krijgen door wat dingen op je haar te wrijven. Waarom hebben we die technologie nog niet?!

Als mensen je haar overal vinden heb je geen excuus.

Blauw betekent ook breuk. Dat betekent dat als iemand blauwe haren in zijn soep vindt (of op zijn lakens, of in zijn kleren), je je nergens kunt verstoppen. Je zou dus een vreselijke spion zijn.

Je maakt plannen voor hoe het zal zijn als je op je zeventigste deze haarkleur hebt.

De toekomst is rooskleurig, de toekomst is Technicolor – tenminste wat mijn haar betreft. Vrouwen als Anna Piaggi, de overleden redactrice van Vogue Italia, die haar blauwe haar tot aan haar dood behield, zijn mijn inspiratiebron voor stijl.

Bring on the next decade.

Images: Rebecca Harris/Flickr; Giphy; Vogue.