Alaska Ontdekt

In juni 1941 vertrok Vitus Bering, een Deense zeeman, met twee Russische schepen (St. Peter & St. Paul) om de koude oceanen ten oosten van Siberië te verkennen. Zij hoopten te zien hoeveel kustlijn Siberië precies had en uiteindelijk de westkust van Amerika in kaart te kunnen brengen. Na enkele weken varen vonden de Russen land. Van de twee groepen die aan land gingen werd nooit meer iets vernomen. Zij besloten een nieuwe haven te zoeken om zich te bevoorraden en vonden een eiland vol planten en dieren die zij niet kenden. Gerog Wilhelm Stellar was een natuuronderzoeker op de expeditie en heeft het avontuur opgetekend. Het eiland gaf de bemanning een prachtig uitzicht op Mount Saint Eliason, het vasteland van Alaska. Alexei Chirikov, de plaatsvervanger van Bering, ging terug naar Rusland met een verslag van wat er was gevonden, terwijl Bering achterbleef om de ontdekkingsreizen voort te zetten. Bering’s schip leed schipbreuk op Bering Eiland, in een van de hevige stormen van de Bering Zee, terwijl hij probeerde de weg terug naar Rusland te vinden. Tot ontsteltenis van de bemanning hadden ze de weg terug naar Kamchatka, Rusland, niet gevonden zoals ze hadden gedacht, zoals bleek uit de grote aantallen poolvossen en zeeotters. Bering stierf later in 1741 aan scheurbuik. Toen het weer in het voorjaar opklaarde, bouwden de 46 overlevende bemanningsleden (28 overleden) een klein schip van de overblijfselen van de St. Peter en vonden hun weg terug naar Rusland. Peter en vonden hun weg terug naar Rusland. De pelzen die zij meebrachten werden beschouwd als de fijnste pelzen ter wereld.

Rusland maakte snel aanstalten om het gebied te vestigen. Zoals bij alle andere expansies mondden de eerste pleziertjes al snel uit in dood en verderf tussen de inboorlingen en de kolonisten. Net als bij de inheemse bevolking in het gebied van New England, waren de ziekten die de Russen meebrachten het belangrijkste wapen tegen de inheemse Alaskanen. De Russen vestigden handelsposten en jachthuizen langs de hele kustlijn. De groep die het meest werd getroffen was die van de Aleoeten, die meer dan 80% van hun bevolking verloren in de eerste jaren na het contact met de Russen. De andere manier waarop Rusland in Alaska weerspiegelde wat de Britten in New England deden, was door te proberen hun godsdienst onder de inheemse stammen te verspreiden. Naast de handelaars, pelsjagers en jagers waren de missionarissen van de Russisch Orthodoxe Kerk een ander teken van de expansie van het land in Noord-Amerika. Hoewel Rusland een stevige aanspraak op het land had gemaakt, deed Spanje een poging om land terug te winnen dat naar eigen zeggen onder Spaanse controle stond sinds het land in de 15e eeuw was bezocht. Er werd een Spaanse expeditie uitgezonden op zoek naar edelmetalen, stenen en andere grondstoffen en naar Russische, Britse of Amerikaanse nederzettingen die het land binnendrongen. Spanje controleerde het deel van zuidelijk Alaska dat aansloot op zijn aanspraken in het noordwestelijk deel van de Stille Oceaan, maar vond het moeilijk te controleren en gaf het land uiteindelijk aan de V.S. in het begin van de 19de eeuw met het Adams-Onís Verdrag.