Vraag

Hoe zou de Tweede Wereldoorlog waarschijnlijk zijn afgelopen als de VS niet hadden ingegrepen? Wie leek de oorlog te winnen voordat de V.S. erbij kwamen na de Pearl Harbor aanval? Zouden de Geallieerden in staat zijn geweest te zegevieren zonder Amerikaanse hulp?

Antwoord

In de maanden voorafgaand aan de aanval op Pearl Harbor was de oorlog in Europa in wezen neergekomen op een strijd tussen de Asmogendheden Duitsland en Italië, en daartegenover de Sovjet-Unie en Groot-Brittannië.

Zes maanden voor Pearl Harbor had Duitsland een invasie gelanceerd in de Sovjet-Unie, zijn voormalige bondgenoot. Op 5 december, twee dagen voor de Japanse aanval op Pearl Harbor, waren Duitse legers opgerukt tot binnen 5 mijl van Moskou.

Hitler had besloten een invasie van Groot-Brittannië zelf over het Kanaal uit te stellen totdat zijn legers in staat zouden zijn de Sovjet-Unie te verslaan, maar Duitsland bestreed Groot-Brittannië nog steeds door middel van lucht- en raketbombardementen, en was tegen Groot-Brittannië bezig op zee, evenals elders in het Britse Rijk, zoals in Noord-Afrika. In Zuid-Azië verdedigde Groot-Brittannië ook zijn koloniën en gemenebest tegen Japan. Op het eerste gezicht is het, vooral op lange termijn en zelfs met Lend-Lease hulp van de Verenigde Staten, moeilijk in te zien hoe Groot-Brittannië de oorlog had kunnen voortzetten zonder de Verenigde Staten aan zijn kant in het conflict te betrekken. Vermoedelijk had Winston Churchill om vrede moeten vragen, of een Duitse invasie van de Britse eilanden moeten verdragen zodra de nazi’s hun militaire macht in Europa hadden geconsolideerd.

Dat is natuurlijk niet gebeurd. Nadat Churchill hoorde dat Amerika was aangevallen in Pearl Harbor, haastte hij zich naar een beveiligde telefoon om Franklin Roosevelt te bellen. Zijn Memoires van de Tweede Wereldoorlog vertellen het volgende:

In twee of drie minuten kwam Mr. Roosevelt door. “Mr. President, wat is dit over Japan? “Het is helemaal waar,” antwoordde hij. “Ze hebben ons aangevallen in Pearl Harbor. We zitten nu allemaal in hetzelfde schuitje.”

Geen Amerikaan zal het verkeerd van mij vinden als ik verkondig dat de Verenigde Staten aan onze zijde te hebben voor mij de grootste vreugde was. Ik kon de loop der gebeurtenissen niet voorspellen. Ik pretendeer niet de krijgsmacht van Japan nauwkeurig te hebben gemeten, maar nu op dit eigenste moment wist ik dat de Verenigde Staten in de oorlog waren, tot de nek en in de dood. Dus we hadden toch gewonnen! Ja, na Duinkerken; na de val van Frankrijk; na de afschuwelijke episode van Oran; na de dreiging van een invasie, toen we, afgezien van de luchtmacht en de marine, een bijna ongewapend volk waren; na de dodelijke strijd van de U-boot oorlog – de eerste slag om de Atlantische Oceaan, gewonnen door een handomdraai; na zeventien maanden van eenzame gevechten en negentien maanden van mijn verantwoordelijkheid in bittere stress. We hadden de oorlog gewonnen. Engeland zou blijven leven; Groot-Brittannië zou blijven leven; het Gemenebest van Naties en het Keizerrijk zouden blijven leven.

Hoe lang de oorlog zou duren of op welke manier hij zou eindigen kon niemand zeggen, noch kon het mij op dit moment iets schelen. Eens te meer in onze lange eilandgeschiedenis zouden we, hoe toegetakeld of verminkt ook, veilig en zegevierend tevoorschijn moeten komen. We mogen niet worden weggevaagd. We zouden niet mogen worden weggevaagd. Onze geschiedenis zou niet tot een einde komen. We zouden misschien niet eens als individu hoeven te sterven. Hitlers lot was bezegeld. Mussolini’s lot was bezegeld. Wat de Japanners betreft, zij zouden tot poeder worden vermalen.

De strijdkrachten van de Verenigde Staten speelden een directe rol in het verslaan van Duitsland, maar dwongen Hitler ook om enorme strijdkrachten in West-Europa te houden in plaats van ze te sturen om zijn legers te versterken die tegen de Sovjet-Unie vochten, waar ze waarschijnlijk een beslissende factor zouden zijn geweest tegen de Sovjets. In plaats daarvan mislukte de Duitse invasie in Rusland na de inspanning die culmineerde in Stalingrad, en de Duitse troepen in West-Europa werden uiteindelijk toch teruggedrongen, te beginnen met de landingen in Normandië.

Je vragen zijn hypothetisch. Ze nodigen uit tot speculatie. Een van de geneugten van het genre van de alternatieve geschiedenis is dat de auteurs ervan over het algemeen veel aandacht besteden aan het begrip geschiedenis zelf, met name aan de manier waarop de geschiedenis zich ontrolt uit een kluwen van zowel grote als kleine oorzaken. In deze romans rollen grote en bekende oorzaken en omstandigheden en krachten over de wereld, maar kleine menselijke details, zoals een gemiste afspraak op het Rijksministerie, een over het hoofd gezien telegram, Hitlers maîtresse Eva Brauns parfumkeuze op een noodlottige dag, of een toevallige partij zonnevlekken die een bepaalde radiotransmissie stoort, leiden soms tot een heel andere geschiedenis dan die waarmee we vertrouwd zijn.