Apple komt dinsdag met de kwartaalcijfers en de Wall Street Journal verwacht dat Apple meer dan $250 miljard in kas zal hebben – een verbijsterend bedrag dat Apple veruit het rijkste bedrijf van Amerika maakt.

Apple’s groeiende kasstroom is te danken aan de verbazingwekkende winstgevendheid van de iPhone. En het is emblematisch voor een groter debat over bedrijfsinvesteringen. Amerikaanse bedrijven hebben de afgelopen jaren gezonde winsten geboekt. Maar in plaats van die winsten weer in nieuwe investeringen te steken, hebben veel bedrijven ervoor gekozen om hun aandeelhouders geld te geven via terugkoop of dividenden.

Sommige critici geven Wall Street de schuld, met het argument dat de druk om aandeelhouders uit te betalen ertoe leidt dat bedrijven systematisch te weinig investeren, wat de groei van de Amerikaanse economie schaadt. Het is een van de redenen waarom Republikeinen een verlaging van de vennootschapsbelasting willen – in de hoop dat bedrijven als Apple hun winsten terugbrengen naar de VS om hier te investeren.

Maar dit zou oorzaak en gevolg omgekeerd kunnen krijgen. Misschien biedt de volwassen wordende Amerikaanse economie gewoon niet meer zoveel mogelijkheden voor winstgevende investeringen als vroeger.

In het geval van Apple gaat het in ieder geval om zulke grote bedragen dat het voor Apple bijna onmogelijk zou zijn om het allemaal productief te investeren. Om al zijn geld uit te geven, zou Apple tientallen – misschien wel honderden – onderzoeksprojecten ter grootte van een iPhone tegelijkertijd moeten lanceren. Dat zou moeilijk zijn voor elk bedrijf om te doen, en Apple heeft een ongebruikelijke bedrijfsstructuur maakt het bijzonder moeilijk.

Apple investeert veel, maar het zou veel meer kunnen investeren

Apple is nauwelijks een slouch als het gaat om investeringen. Het bedrijf gaf in 2016 meer dan 10 miljard dollar uit aan onderzoek en ontwikkeling. We weten niet waar Apple al dat geld aan uitgeeft, maar we weten wel dat Apple een actief onderzoeksproject heeft naar onder meer zelfrijdende auto’s.

Maar terwijl $ 10 miljard per jaar veel geld is voor de meeste bedrijven, is het niet erg veel voor Apple. Naast de $ 250 miljard in kas, verdient Apple ongeveer $ 4 miljard per maand aan winst.

Om dat in perspectief te plaatsen, vertelde een Apple-insider aan auteur Fred Vogelstein dat Apple $ 150 miljoen over meerdere jaren heeft uitgegeven om de originele iPhone te ontwikkelen. In die tijd was Apple natuurlijk een veel kleiner bedrijf, dus 150 miljoen dollar was een relatief grote gok. Maar het Apple van vandaag zou elke maand zo’n 25 projecten ter grootte van een iPhone moeten lanceren om te voorkomen dat zijn geldberg blijft groeien.

Hoeveel ruimte is er voor Apple om agressiever te worden? Het is nuttig om Apple hier te vergelijken met Google en zijn moederbedrijf, Alphabet, dat algemeen wordt gezien als een leider in het investeren van geld in ambitieuze “moonshot”-projecten voor de lange termijn. Medeoprichters van Google, Larry Page en Sergey Brin, besloten Google een nieuw moederbedrijf te geven, Alphabet, juist om een kader te hebben om de winsten van Google’s zoekmachine efficiënt in ambitieuze projecten te pompen.

In de afgelopen jaren heeft Alphabet geld gestort in zijn zelfrijdende autobedrijf, Waymo, het anti-verouderingsproject Calico, een divisie voor biowetenschappen genaamd Verily, een energie-vliegerbedrijf genaamd Makani, balloninternetproject genaamd Project Loon, een dronebezorgingsproject genaamd Project Wing, en meer.

Maar het totale gecombineerde verlies van Google uit al deze projecten was slechts $ 3,6 miljard in 2016. Dat is natuurlijk een enorm bedrag voor elk normaal persoon, maar het is een bescheiden investering ten opzichte van Alphabet’s $ 19,5 miljard winst voor het jaar.

Apple is zelfs belachelijk winstgevender dan Google, verdiende $ 45,7 miljard voor zijn fiscale jaar 2016. Dus Apple zou moeten investeren in moonshots tegen meer dan 10 keer het tarief van Alphabet, alleen maar om te stoppen met het groeien van zijn cash pile.

En er zijn twee grote problemen met dat. Een daarvan is dat het niet gemakkelijk is voor een enkel bedrijf om tientallen bedrijfsideeën te identificeren die elk de moeite waard zijn om honderden miljoenen dollars aan uit te geven.

Soms worden grote ideeën niet pan out

X, de divisie die probeert nieuwe bedrijven binnen Alphabet te creëren, overweegt elk jaar een heleboel nieuwe projectideeën. Als een idee veelbelovend is, huurt X een paar mensen in om het idee verder te onderzoeken en een werkend prototype te bouwen. Dan, als het idee nog steeds verdienste lijkt te hebben, krijgt het extra fondsen en wordt het uiteindelijk een volwaardig bedrijf in de Alphabet-portefeuille.

Maar de overgrote meerderheid van de ideeën die X overweegt, promoveert nooit tot Waymo-achtige bedrijven. Bijvoorbeeld, in 2014 ontwikkelde X technologie om een benzinevervanger te maken van zeewater. Maar na het bouwen van een werkend prototype, besloot het bedrijf dat het niet haalbaar zou zijn om de kosten voldoende omlaag te krijgen om het concurrerend te maken met benzine.

Het ding om op te merken over dit soort afgebroken experimenten is dat het allemaal niet zo duur is. Een bedrijf met de omvang van Google of Apple kan het zich gemakkelijk veroorloven om honderden van dit soort ideeën in een jaar te onderzoeken. Het probleem is dat de meeste van deze ideeën niet uitkomen.

Het andere is dat Apple een ongebruikelijke structuur heeft die het moeilijk maakt voor het bedrijf om een heleboel verschillende dingen tegelijk te doen.

De meeste organisaties zijn gestructureerd rond divisies, waarbij elke divisie verantwoordelijk is voor een bepaalde productlijn. Apple, in tegenstelling, heeft een functionele organisatie. In plaats van vice-presidenten voor de Mac, iPhone, iPad, enzovoort, heeft Apple een vice-president voor software-engineering, een vice-president voor hardware-engineering, enzovoort.

Wat dit betekent, is dat het moeilijk is voor Apple om veel dingen tegelijk te doen. Omdat Apple de afgelopen jaren zijn inspanningen heeft gericht op de iPhone en iPad, is de Mac-lijn van Apple – met name de high-end Mac Pro – verwaarloosd. Deze structuur is een belangrijke reden dat Apple een veel beperktere productlijn heeft dan een conventioneel bedrijf als General Electric, dat alles maakt van gloeilampen tot MRI-machines.

Dus als Apple zijn enorme kasreserves zou willen besteden, zou het waarschijnlijk een traditionele divisiestructuur moeten aannemen, zodat het veel verschillende projecten parallel zou kunnen nastreven. Het probleem is dat de functionele structuur van Apple een sleutelrol heeft gespeeld in het succes van de iPhone en andere producten, omdat het bedrijf zijn beste ingenieurs uit het hele bedrijf kon aantrekken om aan één project te werken. Tot nu toe lijkt Apple te hebben besloten dat het potentieel om echt geweldige producten als de iPhone te produceren zwaarder weegt dan de potentiële voordelen van een meer gedecentraliseerde structuur.