Arnold Lucius Gesell (21 juni 1880 – 29 mei 1961) was een pionier op het gebied van de ontwikkeling van kinderen, wiens onderzoek naar ontwikkelingsmijlpalen nog steeds op grote schaal wordt gebruikt door kinderartsen, psychologen en andere professionals die met kinderen werken. Hij ontwikkelde technieken voor het observeren van kinderen in natuurlijke speelsituaties zonder hen te storen, waardoor gedragsmetingen werden verkregen vrij van de effecten van inmenging door onderzoekers. Gesell erkende het belang van zowel de natuur als de opvoeding in de ontwikkeling van kinderen. Hij geloofde dat kinderen de stadia doorlopen die hij identificeerde in een vaste volgorde, binnen een bepaalde tijdsperiode, gebaseerd op aangeboren menselijke capaciteiten. Hij stelde dat kinderen moeten worden opgevoed door “redelijke begeleiding”, die de natuurlijke groei van hun vermogens ondersteunt. Ouders moeten dus geen strenge controle opleggen, maar ook geen buitensporige vrijheid toestaan. Zijn werk beïnvloedde vele twintigste-eeuwse theoretici en stimuleerde het onderzoek naar de voorwaarden voor een normale groei en psychologische ontwikkeling van alle kinderen.

Leven

Arnold Gesell werd geboren in Alma, Wisconsin. Zijn ouders voedden hun zoon op met grote waardering voor onderwijs, en de jonge Arnold besloot leraar te worden. Hij behaalde zijn bachelorgraad aan de Universiteit van Wisconsin in 1903, waarna hij les gaf aan een middelbare school en later directeur werd.

Hij ging psychologie studeren aan de Clark University, onder invloed van G. Stanley Hall, een van de pioniers in de studie van de ontwikkeling van kinderen. Nadat hij in 1906 was gepromoveerd, verhuisde Gesell naar de East Side in New York City waar hij lagere school gaf.

In 1911 werd Gesell benoemd tot assistent-professor in het onderwijs aan de Yale University, waar hij de Yale Psycho-Clinic oprichtte (later de Clinic of Child Development). Hij was directeur van de kliniek van 1911 tot 1948. Deze kliniek werd het belangrijkste centrum in de V.S. voor de studie van het gedrag van kinderen. Hij bracht er enkele van de meest vruchtbare jaren van zijn carrière door, met het uitvoeren van talrijke studies en het ontwikkelen van de theorieën waarvoor hij beroemd werd. In het begin van de jaren 1910 besloot Gesell medicijnen te gaan studeren, aangezien een medische graad nog steeds werd beschouwd als een essentiële geloofsbrief voor elke vorm van onderzoek in de ontwikkeling van kinderen. In 1915 behaalde hij zijn M.D. aan Yale.

Van de jaren 1920 tot de jaren 1950 voerde Gesell talrijke studies uit over de ontwikkeling van kinderen en werd hij de belangrijkste autoriteit op dit gebied in het land. De tests die hij ontwikkelde werden veel gebruikt om de intelligentie van kinderen te beoordelen. Hij schreef enkele van zijn bekendste werken in deze periode, waaronder Infant and Child in the Culture of Today (1943) en The Child from Five to Ten (1946).

Aan het einde van zijn loopbaan was Gesell tot aan zijn dood onderzoeksadviseur aan het Gesell Institute of Child Development in New Haven, Connecticut. Hij overleed op 29 mei 1961 in New Haven.

Werk

Gesell was aanvankelijk geïnteresseerd in achterstandsontwikkeling, en hij besteedde verscheidene jaren aan onderzoek van het syndroom van Down, cretinisme, en cerebrale parese. Hij werd zich er echter al snel van bewust dat een vertraagde ontwikkeling niet volledig begrepen kon worden zonder kennis van de normale ontwikkeling. Hij wendde zich daarom tot de studie van normaal gedrag, in het bijzonder de mentale groei van baby’s.

Hij ontwikkelde een methode om gedrag nauwkeurig vast te leggen en te meten in een strikt gecontroleerde omgeving. Gesell gebruikte een filmcamera en een eenrichtingsspiegel om spelende kinderen te observeren en op te nemen, zonder dat zij werden gestoord. Hij registreerde ongeveer 12.000 kinderen van verschillende leeftijden en ontwikkelingsniveaus – een studie die de basis werd voor zijn theorieën over de ontwikkeling van kinderen. Later trainde hij andere onderzoekers in het verzamelen van de gegevens en het maken van geldige rapporten.

Gebaseerd op zijn studies, concludeerde Gesell dat alle kinderen bepaalde rijpingsstadia – ontwikkelingsmijlpalen – doorlopen op in wezen dezelfde manier. Kinderen doorlopen deze stadia op natuurlijke wijze in de loop van de tijd, en onafhankelijk van het leren. Gesell merkte op dat vier belangrijke gebieden in die ontwikkeling zijn inbegrepen: motorisch, taalkundig, aanpassingsvermogen en persoonlijk-sociaal gedrag. Hij produceerde een schaal – de Gesell Developmental Schedules – die alle vier de gebieden omvatte om de normale ontwikkeling van kinderen te meten. Deze schaal meet of kinderen zich normaal ontwikkelen of afwijken van de verwachte groei, voor gebruik bij kinderen tussen vier weken en zes jaar oud. Deze schaal was de eerste dergelijke schaal ooit gemaakt, en werd op grote schaal gebruikt in later onderzoek op medisch en educatief gebied.

Gesell paste zijn onderzoek toe op adoptiestudies. Hij gebruikte zijn schaal om te bepalen of een kind bepaalde ontwikkelingsmijlpalen had bereikt en dus of het kind kon worden geadopteerd. Hij elimineerde veel problemen met adoptie, vooral die in verband met het geven van een geschikt kind aan de juiste ouders. In 1926 schreef hij:

kan niet volledig worden toevertrouwd aan goede wil of aan intuïtieve impulsen, of zelfs aan het gezonde verstand zonder hulp. Er zijn te veel mogelijkheden voor vergissingen en misstappen. Het gecombineerde kritische oordeel van de sociale onderzoeker, de rechtbank, de arts en de geestelijk onderzoeker moet deel uitmaken van de regeling van adoptie…. Systematische psychoklinische onderzoeken zullen niet alleen de verspilling van fouten en miskramen verminderen, maar zullen ook dienen om kinderen met een normale en superieure begaafdheid te onthullen onder de verhulling van verwaarlozing, armoede of een slechte reputatie. Klinische voorzorgsmaatregelen kunnen niet alle problemen bij de adoptie van kinderen oplossen, maar zij kunnen wel de methoden gestaag verbeteren en deze zowel wetenschappelijker als menselijker maken.

Gesell betoogde ook dat de beste methode om kinderen op te voeden bestaat uit een redelijke begeleiding, en niet uit een te grote toegeeflijkheid of te grote striktheid. Met andere woorden, aangezien het grootste deel van de groei van kinderen gebaseerd is op de natuurlijke ontplooiing van erfelijke eigenschappen die al in het kind aanwezig zijn, moeten ouders helpen deze eigenschappen op een positieve manier tot uiting te laten komen. Te veel toegeeflijkheid of te veel starheid zou een normale ontwikkeling van het kind belemmeren. Hij schreef:

De persoonlijkheid van het kind is een product van langzame geleidelijke groei. Zijn zenuwstelsel rijpt in stadia en natuurlijke opeenvolgingen. Hij zit voordat hij staat; hij brabbelt voordat hij praat; hij verzint voordat hij de waarheid vertelt; hij tekent een cirkel voordat hij een vierkant tekent; hij is egoïstisch voordat hij altruïstisch is; hij is afhankelijk van anderen voordat hij afhankelijkheid van zichzelf bereikt. Al zijn vermogens, ook zijn moraal, zijn onderhevig aan de wetten van de groei. De taak van de kinderzorg is niet om hem in een vooraf bepaald patroon te dwingen, maar om zijn groei te begeleiden.

Gesells werk werd echter op verschillende gronden bekritiseerd. Een van de belangrijkste bezwaren was dat hij alleen blanke, middenklasse ouders en kinderen gebruikte voor zijn proefpersonen, waardoor de geldigheid van zijn studies afnam. Hij werd er ook van beschuldigd individuele en culturele verschillen in groeipatronen te negeren.

Legacy

Gesell construeerde de “Gesell dome”, een spiegel in de vorm van een koepel, waaronder kinderen konden worden geobserveerd zonder te worden gestoord. Metingen tijdens deze sessies (die werden gefilmd en uitgebreid geannoteerd) droegen bij aan de totstandkoming van een theorie van ontwikkelingsmijlpalen, die nog tientallen jaren door kindergezondheidsdeskundigen is gebruikt.

Met zijn ideeën dat zowel nature als nurture belangrijk zijn in de ontwikkeling van kinderen, beïnvloedde Gesell talrijke kinderpsychologen en kinderartsen, waaronder Jerome S. Bruner en Jean Piaget.

Publicaties

• Gesell, Arnold. 1926. “Psychoclinical Guidance in Child Adoption” in Foster-Home Care for Dependent Children. U.S. Children’s Bureau Publication, No. 136. Washington, DC: Government Printing Office.
• Gesell, Arnold. 1946 . The Child from Five to Ten. HarperCollins. ISBN 0060115017
• Gesell, Arnold. 1955. Child Behavior. Dell Publishing Company.
• Gesell, Arnold. 1956. Jeugd de Jaren Van Tien Tot Zestien. Uitgeverij HarperCollins. ISBN 0060115106
• Gesell, Arnold. 1969. Ontwikkelingsdiagnose: Normal and abnormal child development, clinical methods and pediatric application. Harper and Row.
• Gesell, Arnold. 1993. The First Five Years of Life. Buccaneer Books. ISBN 1568491638
• Gesell, Arnold, Frances L. Ilg, and Louise A. Bates. 1943 . Infant and Child in the Culture of Today: De begeleiding van de ontwikkeling thuis en op de kleuterschool. Jason Aronson. ISBN 1568215673

• Bates, Louise A. 1989. Arnold Gesell: Thema’s van zijn werk. Human Sciences Press. ISBN 0898854210

Alle links opgehaald 23 november 2016.

• Artikel over Gesells werk over adoptie – Adoption studies
• Korte biografie – Encyclopedia Britannica
• The Gesell Institute of Child Development