De laatste tijd kijk ik How I Met Your Mother op Netflix. Ik was altijd dol op die show. Als vrouw stoorde ik me altijd een beetje aan Barney en zijn vele vrouwenhatende houdingen. Maar deze keer is het niet Barney die me echt stoort, maar Ted.

Een paar jaar geleden zou Barney de enige zijn geweest die als een vrouwenhater zou zijn beschouwd, terwijl Ted werd beschouwd als perfect vriendjesmateriaal.

Heden ten dage, in een wereld waarin vrouwen hun bezorgdheid over patriarchaat en vrouwenhaat hebben geuit, zou Ted in een heel ander licht worden gezien.

Barney: een parodie op vrouwenhaat

Van meet af aan is het voor ons kijkers duidelijk dat Barney een komisch personage is. Zijn vrouwenhaat is zo overduidelijk dat andere personages er commentaar op leveren. Zijn capriolen zijn zo belachelijk dat ze zijn personage bijna ongeloofwaardig maken.

Bovendien wordt Barney gepresenteerd als een man met diepgewortelde emotionele problemen. Hij werd opgevoed door een alleenstaande moeder, niet wetend wie zijn vader was. Zijn gesloten broer liet hem geloven dat vrouwen oppikken een teken van persoonlijk succes was. Hij wordt getoond als een problematisch, diep kwetsbaar personage, dat ook voor wat broodnodige komische opluchting zorgt.

Ted: de ware vrouwenhater

Als de verteller van het verhaal schildert Ted zichzelf af als een soort hopeloze romanticus. Hij bracht zijn jeugd door in Manhattan op zoek naar liefde, totdat hij echt De Ene vond. Maar veel van Teds gedragingen die inderdaad als romantisch worden voorgesteld, zouden vandaag de dag niet eens door de vingers worden gezien.

Het aantal onenightstands zou vergelijkbaar zijn met dat van Barney, en hij is ook een beetje een eikel. Dit wordt niet gepresenteerd in hetzelfde komische licht als Barney’s capriolen, maar eerder, als de acties van een echt aardige vent die soms verknalt. Teds flauwekul is niet bedoeld om zijn personage grappig te maken, maar eerder om hem vertederend te maken. Als hij een meisje slecht behandelt (zoals wanneer hij Natalie op haar verjaardag voor de tweede keer dumpt), worden we geacht medelijden met Ted te hebben. Niet voor de vrouwen, die nauwelijks meer dan rekwisieten zijn voor Ted’s verhaal, maar voor deze echt, echt aardige vent.

Hij is niet beter op zijn lange termijn relaties. In feite lijkt hij een beetje een stalker te zijn. Als hij Victoria ontmoet, wil ze geen contact houden, maar hij besluit dat hij haar toch moet vinden. Dan gaat hij een lange-afstands relatie aan, om vervolgens te proberen vreemd te gaan met Robin. Hij liegt tegen beide vrouwen, om te krijgen wat hij wil. Opnieuw wordt hij neergezet als een aardige jongen die de weg kwijt is, en zo verliefd is op Robin dat hij tot alles bereid zou zijn.

Of niet? Want hij is ook vreselijk tegen Robin. Ze vertelt hem duidelijk dat ze niet dezelfde soort verbintenis willen, maar hij blijft haar onophoudelijk achtervolgen, en respecteert dus niet haar wens. Zelfs zijn achtervolging was eigenlijk een beetje griezelig. Hij komt haar appartement binnen zonder haar toestemming, om haar te verrassen met een blauw strijkkwartet. En als ze niet weet hoe ze moet reageren na de hinderlaag, zet hij haar onder druk om meteen antwoord te geven.

Wanneer Robin zich ongemakkelijk voelt bij alle spullen die Ted bewaart van zijn exen, weigert hij de voorwerpen los te laten; toch dwingt hij Robin vervolgens om zich op zijn beurt van haar honden te ontdoen. Nogmaals, hij respecteert Robin’s gevoelens of verlangens niet; en hij waardeert de relatie alleen voor wat hij eruit kan halen.

Wat echt verontrustend is aan personages als Ted -of Ross van vrienden- is dat ze worden afgeschilderd als romantische hoofdpersonen, begeerlijke aardige jongens die alles zullen doen voor de liefde, en die de aandacht van vrouwen verdienen vanwege hun aardigheid.

Ze zijn nog zo’n patriarchale trope. Ze vertellen mannen dat, als ze vrouwen op de een of andere manier romantisch behandelen -zelfs als stalkers-, ze recht hebben op hun gevoelens. Vrouwen moeten van hen terug houden, omdat ze dat verdiend hebben met al hun lijden, al hun onwrikbare liefde, al het meedogenloze achtervolgen.

Ik wil denken dat een personage als Ted vandaag de dag niet zou kunnen bestaan. Dat we het objectiveren van vrouwen niet meer als grappig of vertederend zien; en dat mannen leren hun wensen te respecteren, in plaats van door te drammen en hen te stalken tot ze zien hoe aardig en hun liefde verdienend ze zijn.