Zo langzamerhand word ik volwassen, en ik heb moeite om uit te vinden hoeveel van mijn onzekerheden voortkomen uit een plaats van geïnternaliseerde anti-zwartheid en hoeveel ervan gewoon algemene onzekerheid is. Ik bedoel, tienermeisjes zijn al onzeker genoeg. Geïnternaliseerd racisme toevoegen aan de puberteit is een recept voor een ramp. Ik heb ontelbare uren naar mezelf gekeken in de spiegel, huilend omdat ik mijn traditioneel bredere Afrikaanse trekken niet kon uitstaan. Tot op de dag van vandaag. En het meest misselijkmakende eraan is dat ik weet dat ik niet de enige ben. Dat doet pijn, want geloven dat je lelijk of onaantrekkelijk bent, is geen natuurlijke staat van zijn. Of je krijgt het van iemand anders te horen, of je kijkt naar je omgeving en waarom jij de afwijking bent.

Ik weet niet meer op welke leeftijd ik me begon te realiseren dat ik volgens de normen van de maatschappij niet mooi was, ik wist gewoon intrinsiek dat ik dat niet was. Hoe kunnen jonge zwarte meisjes en andere jonge meisjes van kleur zich mooi voelen als ‘schoonheid’ helemaal niet op ons lijkt?

Het is bijna onmogelijk om niet in de val van vergelijking te lopen. Dat wil zeggen dat je iemand anders ziet die je mooi vindt, en dat je dan alle redenen tevoorschijn tovert waarom jij dat niet bent.

“Mijn haar is niet lang en steil zoals dat van haar; ik zal wel niet mooi zijn.”

“Mijn neus is plat en breed, terwijl die van haar lang en smal is: Ik ben niet mooi.”

Het meest ironische van dit alles is misschien wel dat het nu trendy is om plastische chirurgie te ondergaan om na te bootsen wat ik en zovele andere zwarte meisjes al jaren haten aan onszelf. Niets verdraait het mes van zelfhaat meer dan te zien dat de mensen die je als kind pestten om je grote lippen of brede heupen naar Mexico rennen om kontinjecties of mislukte lipvullers te krijgen.

En als het stelen van aspecten van zwartheid “uit de mode” raakt, kunnen de implantaten worden verwijderd en de lipvullers worden ontbonden.

Ik wou dat ik dit kon afronden met een mooi “Ik heb mijn geest volledig gedekoloniseerd, en ik ben mooi ondanks dat ik er precies het tegenovergestelde van de “standaard” uitzie, maar helaas ben ik er nog niet.

Ik weet niet wanneer ik me beter over mezelf zal gaan voelen.

Iedereen heeft zijn onzekerheden; het hoort bij het mens zijn. Ik weet niet of ik ooit in staat zal zijn om de oprechte afkeer van mijn gelaatstrekken voor 100% af te leren en te verwerpen, omdat ik racistisch geconditioneerd ben om dat te doen.

Ik weet het niet.

.

Maak deel uit van mijn mailinglijst om op de hoogte te worden gebracht wanneer ik iets schrijf!

Solér Bean is freelance schrijfster en een altijd uitgeputte studente. Ze komt uit Las Vegas en woont samen met haar moeder, vader, broertje en Malcolm – de behoeftige schnauzer. Ze schrijft al vijf jaar over politiek, verschillende sociale kwesties, ras, relaties, dating en geestelijke gezondheid. Ze is momenteel een topschrijver in de categorieën ‘BlackLivesMatter’ en ‘Racisme’ op Medium! Volg haar op Twitter en Instagram.