George Clinton mag dan in de schijnwerpers staan, maar zowat iedereen in het collectief Parliament-Funkadelic had zijn eigen momenten om te schitteren. Hier zijn 10 van de beste solo albums en rarities die door de jaren heen vanuit het Mothership naar beneden gestraald werden.

Words: Nate Patrin

Weinig acts bestrijken alle lagen van het platenverzamelaarsleven als de muzikanten die, onder leiding van George Clinton, het collectief Parliament-Funkadelic runden. Ze zijn het soort band dat een brug kan slaan tussen fans van Dinosaur Jr. en Dam-Funk, Todd Rundgren en Toddy Tee, Sun Ra en Egyptian Lover – allemaal in een decennium werk voor een band die net zo comfortabel acid rock deed als electro pompte. En terwijl Clinton misschien de grootste opkomende figuur in het publieke oog van de band is, had zowat iedereen die met hen verbonden was op een bepaald moment zijn eigen momenten om te schitteren – sommigen van hen op verrassende manieren.

Natuurlijk, als je dat weet, dan weet je waarschijnlijk ook over Maggot Brain en One Nation Under a Groove en Mothership Connection en Funkentelechy vs. het Placebo Syndrome en Computer Games en Stretchin’ Out in Bootsy’s Rubber Band en zowat alles wat Dr. Dre’s SP-1200 kruist. Dat is het ding over discografieën van P-Funk’s omvang en kaliber: het uitzoeken van het goud is een stuk lastiger wanneer er genoeg van is om je rug te stoten bij het proberen om het allemaal te dragen.

Ze waren niets anders dan niet productief, een collectief dat nog steeds hun individualiteit lieten voelen wanneer ze werden opgesplitst in hun componenten, of overgelaten om zich op hun eigen te ontwikkelen. Op een bepaald moment in de late jaren 1970 had P-Funk meer nevenprojecten dan de meeste bands nieuwe nummers hadden, en toch had de groep nog genoeg in de tank om te voorkomen dat het allemaal te dun zou worden of overbodig zou aanvoelen.

Dus laten we wat licht schijnen op een paar van de minder geprezen (maar nog steeds draaiwaardige) releases die door de jaren heen van het Mothership naar beneden zijn gestraald, met een focus op een aantal rariteiten, spin-offs, en releases van individuele leden van de band.

Luister in de playlist hierboven en scroll naar beneden om de platen afzonderlijk te bekijken.

U.S. Music With Funkadelic
U.S. Music With Funkadelic
(Westbound Records, 2009)

Beluisteren / Kopen

Deze 2009 Westbound release van dit zijproject/samenwerking uit 1971 klinkt diep in de geest van de grote psych-funk LPs als Cosmic Slop en Standing on the Verge of Getting It On die Funkadelic een paar jaar na de opname van deze zeldzaamheid zou uitbrengen. Een goede reden daarvoor: de aanwezigheid van Garry Shider, destijds leadzanger en gitarist van United Soul, die spoedig een integraal deel van de eigenlijke P-Funk zou worden. Een andere goede reden? Vroege versies van latere Funkadelic deep cuts als ‘This Broken Heart’ en ‘Baby I Owe You Something Good’, maar ook superzware anthems als ‘Be What You Is’ en ‘Rat Kiss the Cat on the Naval’.

Fuzzy Haskins
A Whole Nother Thang
(Westbound, 1976)

Luisteren / Kopen

Zanger Clarence “Fuzzy” Haskins was een Parliamentarian vanaf hun jaren ’50 doo-wop begin, en had al bijna twintig jaar onder zijn riem tegen de tijd dat hij zijn eerste soloplaat maakte. Hoewel George Clinton geen songwriting of productie credits had op A Whole Nother Thang, is het nog steeds zwaar op P-Funk alumni (Bootsy Collins, Tiki Fulwood, Bernie Worrell, Cordell Mosson, en meer). Maar het is minder een all-star Mothership samenkomst dan een klassieke stijl eind jaren ’70 R&B plaat die de brutale vocalen van Haskins een spotlight geeft om in te schitteren. Hoogtepunten zijn de opzwepende anthem ‘Love’s Now Is Forever’, de empathische ballad ‘I Can See Myself in You’ en de off-kilter come-on ‘Cookie Jar’.

Eddie Hazel
Game, Dames & Guitar Thangs
(Warner Bros, 1977)

Luisteren / Kopen

Niet alleen een van de meest getalenteerde gitaristen die met P-Funk heeft gespeeld, maar een van de grootste gitaristen aller tijden, Eddie Hazel’s explosief melodieuze stijl pakte het op waar Hendrix ophield en bezegelde een langlopende reputatie met zijn solo op 1971’s ‘Maggot Brain’. Game, Dames & Guitar Thangs is het enige soloalbum dat hij tijdens zijn leven uitbracht (en een uitdragerij dat het tot een belangrijk verzamelobject maakte). Het is het soort six-string pyrotechnics display dat je van een gitarist van zijn kaliber mag verwachten. Maar het is ook een handige funk-goes-rock move met een West Coast-shiny take op ‘I Want You (She’s So Heavy)’ en gemakkelijk de meest hartverscheurende ‘California Dreamin’ cover ooit gemaakt – het blijkt dat de man ook kon zingen. Nieuw heruitgebracht op Be With Records.

Fred Wesley & the Horny Horns featuring Maceo Parker
A Blow for Me, a Toot to You
(Atlantic, 1977)

Listen / Buy

In het midden van een goldrush van P-Funk solo releases, was deze brass-sectie showcase een fantastisch soort rariteit – zie het als George Clinton’s antwoord op de J.B.’s, compleet met de trombone en saxofonist die de vroege jaren ’70 James Brown sides zo fantastisch maakten. De uitgebreide jams op deze plaat – waaronder een vlekkeloze 9-minuten durende revamp van Parliament’74 klassieker ‘Up for the Down Stroke’, het vaak gesampelde ‘Four Play’, en een spirituele soul-jazz take op Wesley’s compositie ‘Peace Fugue’ – zijn de ideale expositie voor een van de meest integrale elementen van Parliament’s mid-late jaren ’70 sound.

Bernie Worrell
All the Woo in the World
(Arista,1978)

Luisteren / Kopen

De toetsenist van P-Funk is een van de grote gekke wetenschappers van de popmuziek – alleen al de gesynthetiseerde baslijn van ‘Flash Light’ zou je daarvoor moeten verkopen. Hoewel hij de eerste decennia van zijn carrière meer een sideman en sessiespeler was dan een frontman, laat zijn solo LP All the Woo in the World uit ’78 zien dat het meer een kwestie was van dat hij het gewoon zo verdomd druk had dan dat het iets te maken had met persoonlijke inspiratie. Bernie’s enige top release tot 1990’s Funk of Ages doet zijn best om zijn state-of-the-art idiosyncrasie op de voorgrond te plaatsen.

Parlet
Pleasure Principle
(Casablanca Records, 1978)

Beluisteren / Kopen

Een van de twee vrouwelijke vocale groepen die onder de vleugels van George Clinton opdoken met een doorbraakdebuut in ’78, Parlet (Mallia Franklin, Debbie Wright, en Jeanette Washington) dook op in een absurd vruchtbare tijd voor P-Funk spinoffs. Parlet gaf Clinton niet alleen de kans om wat meer te flirten met disco-tweaking arrangementen (‘Pleasure Principle’) en vlotte slow jams (‘Mr. Melody Man’), maar liet ook drie getalenteerde zangeressen uit de backup-vocaal status stappen om hun eigen ding te leiden. Het resultaat was een solide R&B set die zijn hoogtepunt bereikte met een brutale versie van ‘Cookie Jar’ en het zweverige ‘Are You Dreaming?’, met een van Worrells grote, onderbeluisterde toetsenpartijen.

The Brides of Funkenstein
Never Buy Texas From a Cowboy
(Atlantic, 1979)

Listen / Kopen

Waar Parlet opdook uit de rangen van P-Funk’s roster van back-up vocalisten, werden de originele Brides of Funkenstein door meerdere bezettingen heen vastgehouden door Dawn Silva, die al deel had uitgemaakt van een sterk vocaal ensemble met alle Family Stone veteranen op Sly Stone’s High on You. Zangpartner Lynn Mabry vertrok nadat hun debuut Funk or Walk uit ’78 hen op de kaart had gezet, maar de Mk II Brides kwamen opnieuw samen als trio op hun tweede LP en drukten een serieuze stempel op de discografie van de P-Funk diaspora vanaf de zinderende 15 minuten durende workout van het titelnummer.

Parliament-Funkadelic
The Mothership Connection, Live from Houston
(Capitol Records, 1976/1986)

Beluisteren / Kopen

Er zijn genoeg sterke documenten van P-Funk op hun live hoogtepunt, maar dankzij labelproblemen en rechten, niet genoeg die echt de volledige grootsheid van een Parliament-Funkadelic show met het beste van beide catalogi omvatten. In beschikbaarheid overschaduwd door 1977’s volledig Parliament set Live: P-Funk Earth Tour, hun Halloween ’76 stop in Houston – volledig beschikbaar gemaakt op video bijna 20 jaar later – werd versnipperd als onderdeel van deze sampler LP met op de keerzijde enkele van George Clinton’s beste solo nummers. Alleen al de bomb-drop ‘Mothership Connection’ in ‘Dr. Funkenstein’ segue is de moeite waard.

George Clinton
You Shouldn’t-Nuf Bit Fish
(Capitol Records, 1983)

Listen / Buy

Computer Games was misschien het album dat Clintons commerciële levensvatbaarheid in stand hield nadat het merk P-Funk op een hiatus was beland, maar de opvolger was net zo sterk, een diepe duik in electro, hip-hop, en boogie funk dat een van Clinton’s dichtste engagementen was met de tijdgeest van de jaren ’80. Het oneerbiedige Afrocentrisme van ‘Nubian Nut’ speelt met Clintons maffere kant, terwijl hij in andere nummers vrouwen viert die hun liefde verspreiden (‘Quickie’) en de draak steekt met kerels die dat niet willen (‘Stingy’). De hele plaat is op maat gemaakte roller-rink euforie, met Bowie antwoord plaat ‘Last Dance’ in het bijzonder als de strakste van jams. Het is ook zijn laatste ronde met het grootste deel van de originele P-Funk line-up die hem bijstond, en het bewijs dat ze nog lang niet creatief uitgeput waren.

Bootsy Collins
What’s Bootsy Doin’?
(Columbia, 1988)

Beluisteren / Kopen

De enige release in deze lijst die je een comebackplaat zou kunnen noemen, What’s Bootsy Doin’ was zowel Bootsy Collins’ eerste album in zes jaar als zijn beste in twaalf, zij het om heel andere redenen dan het super-zeventiger jaren space-bass spektakel Stretchin’ Out in Bootsy’s Rubber Band. Bootsy’s karakteristieke sissende stem en snerpende baslijnen vinden een krachtig houvast in de electro-funk sound van de late jaren ’80, het antwoord op de titulaire vraag van het album blijkbaar “getting deep into Prince, New Order, and Jam/Lewis” als tracks als ‘Shock-It-To-Me’ en ‘Party on Plastic’ een indicatie zijn.