Ergens in een Droom /Hier te koop

Ik heb besloten dit bericht te schrijven over een gevoelig onderwerp dat zowel verwarrend is als vaak verkeerd wordt begrepen. Ik ben geen arts, maar ik heb wel een graad in gedragswetenschappen (ja! Dat kan ik nu wel zeggen!) en een bachelor in psychologie, en ik werk momenteel aan mijn master in psychologie van verslaving en counseling en heb veel tijd gestoken in het bestuderen van OCD en andere psychologische en emotionele stoornissen. Ik spui echter niet alleen maar theoretische boekenruis, ik lijd al aan OCD vanaf de tijd dat ik een jong meisje was. Tegenwoordig zijn mijn symptomen bijna altijd sluimerend, dankzij agressieve thuistherapie (en homeopathische medicijnen die enigszins controversieel zijn), maar het werkt voor mij, en dat is wat uiteindelijk het belangrijkste is. Ik doe wat voor mij werkt.

Tien jaar geleden kon ik geen berichten vinden over tong- of wangbijten. Vijf jaar geleden kon ik er ook geen vinden. Pas de laatste tijd zie ik steeds meer berichten over mensen die op hun tong bijten tot ze bloeden, etc., de meesten stellen vragen en vragen zich af of het een vorm van OCD of een andere psychische stoornis is. Ik kan dat beantwoorden.

Ja. Dat is het.

Toen ik een jong meisje was, misschien 7 of zo, ontwikkelde ik een afschuwelijke gewoonte om op het vlees aan de binnenkant van mijn wangen te kauwen- het wangvlees eraf te scheuren en het uit te spugen. Het is echt een walgelijke gewoonte! Mijn gewoonte stond helaas nog in de kinderschoenen, en geleidelijk aan begon ik op de zijkanten van mijn tong te kauwen- vaak niet tevreden totdat het bloedde en mijn tong opzwol. Ik durfde er niet met een therapeut over te praten. Ik wist dat ze het als een psychische stoornis zou beschouwen en dat de volgende stap dan medicijnen van een psychiater zouden zijn. Nee, dank je. Ik denk niet dat de oplossing voor elk probleem dat zich manifesteert farmaceutische medicijnen zijn. Er moeten andere manieren zijn.

Het nemen van medicijnen voor een oncontroleerbare gewoonte is niet meer dan een pleister plakken op een geamputeerd ledemaat. Het doet niets om het probleem bij de wortel aan te pakken. Vaak zal een psychiater al te snel een medicijn voorschrijven voor OCD of andere lastige stoornissen, zonder de zaak echt te ontrafelen en tot de kern door te dringen van wat er werkelijk aan de hand is. Het moet duidelijk zijn dat tongbijten geen “oorzaak” is, maar een gevolg van een oorzaak. Het is het gevolg.

Ik moest tot op de bodem uitzoeken waarom ik op mijn tong zat te bijten, en waarom ik mijn eigen spieren liet bloeden. Als de pijn begon, schraapte ik zachtjes met m’n tanden over m’n tong, wat een zoete pijn veroorzaakte. Het was als pijn op pijn, en het bracht een euforisch gevoel teweeg. Pas toen ik Substance Abuse ging studeren aan mijn universiteit, realiseerde ik me wat er werkelijk aan de hand was.

Kinderen draaien rondjes als peuters om duizelig te worden. Het kind probeert letterlijk high te worden! Het is een menselijke nieuwsgierigheid en het zit in ieder van ons. Handelen we er allemaal naar? Nee. Maar we hebben allemaal de ingebouwde nieuwsgierigheid en het vermogen om die nieuwsgierigheid met vallen en opstaan te bevredigen. Ik heb als kind een verhoogd trauma en misbruik ervaren. Ik heb nooit echt een verband gelegd tussen het trauma dat me onvrijwillig werd aangedaan, en het trauma dat ik mezelf daarna vrijwillig heb aangedaan.

Op de een of andere manier voelde ik dat ik mezelf moest straffen. Ik heb het niet over bewust, maar onbewust. En ook, de fysieke pijn leidde me af van de emotionele pijn. Nogmaals, veel van dit gebeurde op een onbewust niveau, dat is de reden waarom ik het steeds weer deed, zonder erbij na te denken.

Uiteindelijk, na veel introspectie, kwam ik tot het besef dat het bijten op mijn tong op zo’n manier, me in dezelfde categorie van zelfverminkers plaatste. Ik heb het vele jaren niet willen accepteren, maar het is precies hetzelfde. Je arm afsnijden met een scheermes of je tong (of wang) afsnijden met je tanden is nog steeds hetzelfde.

Ik dacht altijd dat het zelfmedelijden was. En toen geloofde ik dat het schuldgevoel was. Van daaruit legde ik psychologische verbanden. In de loop der jaren heb ik ontdekt dat het een multi-tiered stoornis is. Het is niet slechts één ding dat iemand aanzet tot zelfverminking, maar een combinatie van fysiologische, sociaal-economische, biochemische, psychosociale (de lijst gaat verder) factoren die, wanneer gecombineerd, een explosieve reactie veroorzaken die resulteert in pijn, en het verlangen naar pijn.

Om de diepte van deze stoornis beter te begrijpen, moet men bedenken wat er in de hersenen gebeurt elke keer dat een bijter het vlees eraf rukt, of, een snijder zichzelf snijdt. Onze hersenen laten neurotransmitters vrij, endorfines genaamd. Dit zijn de feely-good chemicaliën die fungeren als natuurlijke pijnstillers. Ze bootsen eigenlijk opiaten na zoals morfine en codeïne. Stress en pijn zijn de twee meest voorkomende redenen dat deze endorfines vrijkomen in de bloedbaan. Zodra de endorfines zijn afgekickt, treedt onmiddellijk daarna een reeks natuurlijke biologische reacties op: gevoelens van euforie, een regelmatige eetlust, versterkte immuunreacties en een afgifte van geslachtshormonen. Wie had gedacht dat pijn dat allemaal kon doen?

Nadat ik dit heb geleerd, heb ik een nieuwe theorie over waarom snijders en bijters hun tong en wangvlees afbijten: het is niet gewoon OCD, of zelfmedelijden, of schuldgevoel (of woede, enz.), het is veel dieper dan die dingen: Het is een drugsverslaving. Het toebrengen van pijn triggert precies dezelfde endorfines als morfine, codeïne en andere verdovende middelen/opiaten doen! Zodra deze chemicaliën hun neurale paden herhaaldelijk leren, nemen ze een eigen leven aan en zonder de toestemming van de gastheer, beginnen ze de schoten te bepalen.

Er is echter een verschil, in gradaties van dit “drugsmisbruik”, tussen snijders en bijters.

Snijders zijn ritualistisch. Ze bereiden zich voor op hun snijden en zelfs alleen al de gedachte aan hun gebruiksvoorwerpen en andere voorbereidende goederen zal het vrijkomen van die euforie-inducerende endorfines triggeren. De adrenaline slaat een beetje op hol, en het sympathische zenuwstelsel gaat in de vecht-of-vlucht-modus. De hartslag versnelt, de ademhaling gaat sneller, de pupillen verwijden of vernauwen zich, afhankelijk van het adrenalineniveau, de handpalmen kunnen gaan zweten – er zijn zeer fysieke veranderingen die zich bij kotters voordoen. Geheimhouding is een groot deel van hun voorbereidingsritueel. In tegenstelling tot wat veel mensen denken over kotters die proberen “aandacht te krijgen”, is het juist het tegenovergestelde. Het is geen “schreeuw om hulp”; ze zijn vaak erg geheimzinnig over hun snijden.

Bijters (van de tong en wangen) zijn echter niet ritualistisch in hun gedrag. Ik ben een bijter. (Ik kan het weten.) Bijters hebben momenten gedurende de dag en nacht dat ze de voorkeur geven om te snijden. Soms komt het door omgevingsfactoren, zoals mensen die thuis zijn of niet, etc. Meestal zijn ze echter meer systematisch en methodisch. Bijters hoeven niet te “plannen” om te bijten. Als het stressniveau stijgt, is het gereedschap er meteen! De tanden gaan meteen aan het werk, knabbelen als eerste het territorium af om een goed zacht, pijnlijk, “ruw” gebied te vinden om te traumatiseren. En zo begint het. De tanden beginnen te dansen in een soort van razernij, dartelen hier en daar, het vinden van meer vlees aan te vallen – smaakpapillen worden genadeloos afgescheurd in stukjes, of in zijn geheel – en dan de gastheer beseft wat er gebeurt en het schuldgevoel komt in. De bijter stopt, en zweert te proberen voorgoed te stoppen. Maar nu zijn de endorfines er al uit en is de missie (tijdelijk) volbracht. De “drug” is ingenomen en de persoon heeft zijn of haar “fix” gekregen. Letterlijk. Net als een junkie.

En dus moet het ook behandeld worden als een drugsmisbruikprobleem. Het is niet alleen een “psychische stoornis”, zoals OCD. Het is een biologische/fysiologische stoornis en moet als zodanig behandeld worden. Er zullen absoluut ontwenningsverschijnselen zijn als iemand probeert “in één keer” te stoppen. Misschien geen aanvallen of andere dramatische ontwenningsverschijnselen, maar veranderingen in eetlust, slaap, stressniveaus, hormoonspiegels, aandacht en focus, prikkelbaarheid, en andere gebieden zullen absoluut worden beïnvloed.

Ik zou medicatie op recept niet aanbevelen bij de behandeling van dit soort stoornissen. Waarom een “neurochemische drugsstoornis” met medicijnen behandelen? Ik zou aanraden om het snijden / bijten activiteit te vervangen door andere activiteiten die dezelfde endorfines vrijkomen: lachen, seks, lichaamsbeweging, ginseng, vanille geurende aromaten, pure chocolade, een stevige massage, en muziek – om er een paar te noemen.

Wat mij enorm heeft geholpen is even pauzeren, wanneer ik me realiseer dat mijn gedachten die kant op gaan, en het opruimen van mijn geest – onmiddellijk – een paar keer diep ademhalen – mezelf kalmeren, en ik zal mijn gedachteprocessen “hergroeperen”. Meestal is de # 1 trigger van bijten/snijden stress. Ik kan niet echt spreken voor snijders, want ik ben nooit echt een “snijder” geweest, maar het snij/bijt proces is hetzelfde, dus ik zou aannemen dat snijders ook door stress getriggerd worden. Zelfs als het geen openlijke en duidelijke stress is, is stress hoogstwaarschijnlijk de boosdoener.

Er zit waarheid in het adagium “verstand boven materie”. Ik was in staat om rustig te bevallen van vier kinderen door mijn vastberadenheid en solide mentaliteit. Ik heb heel weinig pijnmedicatie gebruikt (ik koos voor een natuurlijke bevalling van mijn drie dochters, zodat ik tijdens het pijnproces een band met hen kon opbouwen) en ik heb helemaal niet geschreeuwd. Ik beheerste mijn geest en vertelde mezelf dat de pijn “helemaal niets” was. En, door diepe meditatie en controle, was ik in staat om te bevallen zonder te gillen en te jammeren. Dus ik geloof dat hetzelfde kan worden bereikt door gewoon een moment te nemen, te pauzeren en tegen mezelf te zeggen dat “bijten niet het antwoord is”.

Op dat moment kan ik mijn “bijtende gedachten” omleiden naar de bron van mijn stress. Na het lokaliseren van de bron van mijn stress, kan ik dan mijn energie omleiden om te doen wat ik kan om de stress te elimineren, in plaats van mijn vlees te snijden met mijn tanden. Op deze manier leg ik de bijl aan de wortel en na verloop van tijd en met oefening, zal ik succesvoller en efficiënter worden in het elimineren van het bijten(/snijden) in het geheel.

Het moet een bewuste inspanning zijn. En het moet een koude, harde keuze zijn.

Maar deze eenvoudige “mentale oefeningen” schijnen het licht op het probleemgebied, waardoor de persoon kan zien wat er werkelijk aan de hand is (en waar), zodat hij of zij niet doorgaat in hetzelfde methodische ziekte-gedreven gedrag, en om proactief en bewust te kiezen voor een gezonder pad- stap voor stap.

Footnote: Net zoals er verschillende gradaties en soorten van middelenmisbruik zijn, zijn er verschillende gradaties en soorten van snijden/beten. De combinerende factoren van de ene persoon zijn die van de andere niet. Elke persoon moet zijn of haar eigen stressfactor(en) identificeren en werken aan het elimineren van de bron of bronnen van die stressfactoren. Als de persoon voelt dat hij of zij is de bron van zijn of haar eigen stress, dan in plaats van het elimineren van de bron-te proberen en vreedzaam fuseren om harmonieus samen te leven met zichzelf.

Ik hoop dat dit was van een aantal hulp aan sommige van jullie bijters en snijders die er zijn. Je geest is een zeer krachtige machine. Je hebt absoluut de middelen om dit ding om te draaien, en ik wens je het allerbeste. x