Boorgaten hebben een lange geschiedenis. Al tijdens de Han-dynastie (202 v.Chr. – 220 n.Chr.) maakten de Chinezen gebruik van diepboringen voor mijnbouw- en andere projecten. De Britse sinoloog en historicus Michael Loewe stelt dat boorputten tot een diepte van 600 m (2000 ft) konden reiken. K.S. Tom beschrijft het boorproces: “De Chinese methode van diep boren werd verwezenlijkt door een team van mannen die op en van een balk sprongen om de boorbeitel te raken terwijl het boorwerktuig werd rondgedraaid door buffels en ossen.” Dit was dezelfde methode die in de jaren 1860 in Californië werd gebruikt om aardolie te winnen (d.w.z. “Kicking Her Down”). Een bronsgieterij uit de Westelijke Han Dynastie, ontdekt in Xinglong, Hebei, had nabijgelegen mijnschachten die een diepte bereikten van 100 m (328 ft) met ruime mijnruimten; de schachten en kamers waren compleet met een houten geraamte, ladders en ijzeren gereedschap. In de eerste eeuw v. Chr. goten Chinese ambachtslieden ijzeren boorijzers en waren boorders in staat boorgaten tot 1500 m diep te boren. Tegen de elfde eeuw na Christus konden de Chinezen boorgaten boren tot 3000 voet diep. Het boren naar boorgaten was tijdrovend en duurde lang. Aangezien de diepte van de gaten varieerde, kon het boren van één enkele put bijna een volledig decennium duren. Pas in de 19e eeuw haalden Europa en het Westen hun achterstand in en konden ze de oude Chinese boortechnologie evenaren.

Jarenlang was ’s werelds langste boorgat het superdiepe boorgat van Kola in Rusland. Van 2011 tot augustus 2012 was het record in handen van de 12.345 meter (40.502 ft) lange Sakhalin-I Odoptu OP-11 Well, voor de kust van het Russische eiland Sakhalin. De Chayvo Z-44 put met verlengd bereik heeft op 27 augustus 2012 de titel van ’s werelds langste boorput in de wacht gesleept. De totale gemeten diepte van Z-44 bedraagt 12.376 m (40.604 ft). ERD-boringen zijn echter ondieper dan de Kola-boringsput, als gevolg van een grote horizontale verplaatsing.