Celie

It’s Hard Out There for a… zwarte vrouw in de vroege jaren 1900

Arme Celie. Ze heeft het zwaar in het eerste deel van het boek. Ze is puur een slachtoffer: Ze wordt herhaaldelijk verkracht door haar vader, haar kinderen worden haar afgenomen, en ze wordt letterlijk uitgehuwelijkt aan een man die een bediende wil, geen echtgenote. De enige van wie ze houdt, en de enige die ook van haar houdt, is haar zus Nettie. En dan wordt Nettie ook nog van haar afgenomen. Sheesh! Als het regent, giet het.

Celie’s verhaal begint eigenlijk als een gevolg van haar slachtofferschap: Haar vader vertelt haar dat ze beter niemand kan vertellen dat hij haar verkracht, tenminste niemand behalve God. Dus Celie gaat naar God en vertrouwt hem haar problemen toe. God is lange tijd de enige met wie ze kan praten, want ze is emotioneel of lichamelijk geïsoleerd van de meeste andere personages in het boek. Over eenzaam gesproken.

Voor een groot deel van de roman is Celie volkomen passief. Ze ontmoet andere vrouwen die haar vertellen dat ze moet opkomen voor zichzelf en vechten, maar Celie voelt dat het beter is om te overleven dan om te vechten en het risico te lopen niet te overleven. Er zijn echter bepaalde triggers die Celie ertoe brengen om op te staan. Als een echte vechter toont Celie zich bereid om op te komen voor de mensen van wie ze houdt. Zelfs als een onderdrukt slachtoffer van haar Pa offert Celie zich op en biedt zich aan haar vader aan, zodat hij zijn handen van Nettie afhoudt. Als dat geen liefde is, dan weten we het niet meer.

Celie vecht ook voor Shug, zij het op een kleinere manier. Als de vader van Mr. __ Shug komt bekritiseren, rebelleert Celie stilletjes door in het water van de man te spugen. Natuurlijk, het is smerig, maar hij verdiende het helemaal. Als er iets is waar Celie razend van wordt, dan zijn het mensen die haar dierbaren mishandelen.

Eindelijk laat Celie haar slachtofferschap achter zich. Hoewel Mr. __ Celie jarenlang lichamelijk heeft mishandeld, vindt ze haar eigen kracht pas als ze erachter komt dat hij haar al tientallen jaren hatelijk en opzettelijk van Nettie scheidt. Deze emotionele mishandeling heeft niet alleen invloed op Celie, maar ook op Nettie. En dat is de laatste druppel. Celie realiseert zich eindelijk dat ze Mr. __ kan verlaten, en vertrekken doet ze.

Zolang ze weet hoe ze lief moet hebben, weet ze dat ze in leven zal blijven

Tijdens haar jaren van mishandeling en isolement – ook wel het grootste deel van de roman – is Celie emotioneel verdoofd. Ze is niet alleen gevoelloos omdat ze wanhopig iemand nodig heeft die van haar houdt, maar omdat ze iemand nodig heeft om van te houden. Ze zit vast in een slecht huwelijk, waarin haar stiefkinderen “verrot” zijn en haar man haar als een bediende beschouwt. Eindelijk verschijnt er iemand voor Celie om voor te zorgen: Shug Avery. Shug is gemeen. Zelfs Celie geeft het toe, maar Shug is iemand om van te houden. Met zachtheid en zorg zorgt Celie dat de zieke vrouw weer gezond wordt. Omdat Celie zich eindelijk openstelt door van iemand te houden, wordt Celie beminnelijker. Zoals Mr. __ en Celie in een gesprek beseffen, als je van andere mensen begint te houden, “beginnen mensen ook van jou te houden.” Het is een soort zwaaien.

Nou, Shug houdt ook van Celie. Door Shug’s liefde, begint Celie haar eigenwaarde te beseffen, wat haar vermogen om van anderen te houden vergroot. Aan het eind van de roman houdt Celie van meer mensen dan ooit tevoren, en ze is niet eens boos op Mr.___. We zien hoe ver Celie is gekomen als Nettie eindelijk thuiskomt en Celie Albert (Mr. __) en Shug voorstelt als “haar mensen”. Als dat geen liefde is, dan weten we het niet meer.

Celie belichaamt de kracht van de menselijke geest en de kracht van vergeving. We zien haar veranderen van een gekwetste, geslagen vrouw in een sterk, onafhankelijk en liefdevol individu. Dus als je de volgende keer een slechte dag hebt, stop dan en vraag jezelf af: Wat zou Celie doen?