“Bite my tongue for no one.” Biggie Smalls zei het eerst, maar Charlamagne tha God leeft er naar. Als co-presentator van Power 105.1’s gesyndiceerde ochtendshow The Breakfast Club, die hij heeft gehost naast DJ Envy en Angela Yee sinds 2010, klom de man geboren als Lenard Larry McKelvey naar de top van de ether op de kracht van zijn onverzettelijke interviews, van het aan de kaak stellen van Kanye West’s hypocrisie tot het confronteren van Elizabeth Warren’s afkomst. En hoewel hij nog steeds even moedig als altijd voor de microfoon staat, hebben therapie en zelfonderzoek geholpen om zijn aanpak te verzachten. Charlamagne’s rijping, gedetailleerd in zijn boek Shook One: Anxiety Playing Tricks on Me uit 2018, heeft The Breakfast Club, een oude windvaan van de hiphopwereld, veranderd in een bestemming voor progressieve politici die op zoek zijn naar versterking van hun boodschap. Nu zet de inwoner van South Carolina die invloed en reikwijdte om in zijn eigen mediabedrijf, het Black Effect Podcast Network, en een aankomende talkshow op Comedy Central. In de aanloop naar de verkiezingsdag sprak hij met zijn vriend en collega-presentator Stephen Colbert over lullen, zowel van de gefotografeerde als gekozen variëteit.

—

STEPHEN COLBERT: Charlamagne.

CHARLAMAGNE THA GOD: Hoe gaat het met je, broeder? Hoe vind je het om terug in de studio te zijn?

COLBERT: Het is raar, man. Ik heb de show vijf maanden lang in Zuid-Carolina gedaan, en ik heb de lente in Zuid-Carolina meegemaakt, wat ik sinds mijn schooltijd niet meer had kunnen doen. Terug in New York, de show doen vanuit het Ed Sullivan gebouw, heb ik voor het eerst te maken met COVID, op een vreemde manier. Ik ben daar met vier andere mensen, en overal waar je kijkt, zijn er borden die zeggen: “Blijf weg van iedereen.” Het heeft een post-apocalyptisch gevoel. Ben je de studio in gegaan?

CHARLAMAGNE: We zijn nog niet officieel terug.

COLBERT: Hoe heeft COVID het ritme en de chemie tussen jullie veranderd?

CHARLAMAGNE: Ik haat het. Radio is zo’n persoonlijke ervaring. Ik zeg altijd dat radio de oorspronkelijke vorm van sociale media was, omdat radio de uitlaatklep was waar luisteraars letterlijk onmiddellijk contact konden opnemen met de gastheer, gewoon door de telefoon op te nemen. En ook al hebben we nog steeds dat element, er is iets af.

COLBERT: We praten over micronutriënten in ons voedsel waar we niet helemaal zeker van zijn. Er zijn vitamines en voedingsstoffen die macro zijn, maar dan zijn er deze ongelooflijk belangrijke microvoedingsstoffen. Ik denk dat we microvoedingsstoffen binnenkrijgen door bij andere mensen te zijn.

COLBERT: Telkens als ik op vakantie ga, verwijder ik Twitter meteen. Ik moest in het midden van mijn vakantie van twee weken ongeveer een uur aan om iets te tweeten dat ik iemand had gepromoot dat ik zou doen, en ik voelde me alsof het bloed in mijn borst stolde.

Precies.

COLBERT: Heeft The Breakfast Club een mission statement, of een zelfopgelegde mandaat dat de show wil bereiken op een dagelijkse basis?

CHARLAMAGNE: Ik zeg altijd dat het ’s werelds gevaarlijkste ochtendshow is, want toen we begonnen, waren er momenten die mensen als controversieel zouden beschouwen, of het nu rappers waren die schreeuwend en gillend binnenkwamen, of gasten die vragen werden gesteld die ze nergens anders zouden worden gevraagd. En dat is nog steeds zo, maar ik weet niet of “gevaarlijk” de missie is. Ik wil een show hebben die vermaakt, onderwijst, inspireert, en verlicht.

CHARLAMAGNE: Als ik goed ben, dan heb ik het gevoel dat de show heeft gedaan wat het moest doen. Maar ik ben geen goede graadmeter, want iets waarvan ik denk dat het super interessant of inspirerend is, kan voor ieder ander saai zijn. Je weet nooit echt wat voor feedback je gaat krijgen tot later. En wat ik daarmee bedoel is, ik kan over een jaar in een supermarkt zijn, en iemand zal naar me toe komen en een interview noemen waarvan ik dacht dat het niet gewaardeerd werd, maar ze zullen zoiets hebben van, “Yo, dat gesprek heeft mijn leven veranderd.”

COLBERT: Je staat erom bekend dat je iedereen alles vraagt, en je hebt gezegd dat de Biggie Smalls songtekst “Bite my tongue for no one” een mantra voor je is. Heb je ooit je tong ingehouden omdat je niet zeker wist of het gepast was?

CHARLAMAGNE: Dat is in de loop der jaren veel veranderd voor mij, gewoon als gevolg van in therapie te zijn. Het doet me pijn als ik zie dat mensen hun genezingsproces in real time moeten doormaken. Soms ben je niemand een verklaring schuldig totdat je er klaar voor bent. Soms voelt het alsof ik iemands genezingsproces verstoor, dus op momenten dat ik empathie voel, zal ik de vraag niet stellen. Of als ik het doe, zal ik het rustig aan doen.

COLBERT: Zelfs uw meest directe en verrassende interviews voelen voor mij nooit vijandig aan. “Ik ga het ding in de kamer zeggen dat niemand anders zal zeggen.” Dat is een van je sterkste punten. Ik denk dat gasten dat zoeken omdat ze niet weten hoe ze over hun eigen onderwerpen moeten beginnen.

CHARLAMAGNE: Absoluut. Ik wil mensen de genade geven die ik zou willen dat God mij gaf. Dat is mijn model tegenwoordig.

COLBERT: Dat is een hoge standaard.

CHARLAMAGNE: Als je een godvrezend mens bent, zelfs als de dingen niet gaan zoals jij wilt, weet je nog steeds dat er een hogere macht bij betrokken is. Ik denk dat we te veroordelend zijn in onze samenleving, en ik wil dat niet zijn. Ik wil in staat zijn om vragen te stellen die mensen helpen om door te gaan met wat het ook is dat ze doormaken.

COLBERT: Welk advies zou je Chris Evans op dit moment geven?

CHARLAMAGNE: Niets, want hij is er goed uitgekomen. Hij heeft geen krimp gehad. Hij krijgt lovende kritieken. Mensen zeggen, “Dat is Amerika’s penis.” Chris Evans moet me advies geven. Ik vond dat hij het goed aanpakte toen hij tweette: “Nu ik jullie aandacht heb, ga stemmen.” Heb je ooit foto’s van je eigen penis naar iemand anders gestuurd?

CHARLAMAGNE: Nooit een dick pic guy geweest.

COLBERT: Het is een introvert. Op de avond van de verkiezingen van 2016, was je bij de liveshow die ik deed voor Showtime. Wat is je herinnering aan die nacht?

CHARLAMAGNE: Een grote tegenvaller, maar ook, om de titel van een van Barack Obama’s boeken te parafraseren, het herinnerde me aan de vermetelheid om hoop te hebben. U gaf ons dat toen u aan het eind sprak, omdat het teruggaat naar wat ik net zei: Als je in een hogere macht gelooft, moet je weten dat God altijd de controle heeft, zelfs als de dingen niet gaan zoals jij wilt. Ik was in het Javits Center voordat ik naar je show kwam, en ik had mijn oudste dochter bij me, omdat ik haar wilde laten zien wat ik dacht dat de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten van Amerika zou worden. Op dat moment was ze 8. Toen Hillary verloor, vroeg ze me, “Hoe kan een man als hij winnen?” Dat waren de woorden van een 8-jarige. En ik had geen woorden voor haar. Nul. Daarom, toen ik in je show kwam, en het eerste wat je me vroeg was hoe ik me voelde, dacht ik, “Amerika, jullie hebben dit verkloot.” En wat denk je? Vier jaar later, zijn er geen waarheidsgetrouwere woorden gesproken. Het is echt naar de klote op dit moment. Het maakt me niet uit of er een Republikein of een Democraat in het Witte Huis zit. Ik wil gewoon niet dat het land naar de klote gaat.

COLBERT: Inspiratie en hoop zijn op dit moment zo belangrijk. Wat betekent dat motto van de staat voor u, vooral in de tijd van de Black Lives Matter tragische strijdkreet, “Ik kan niet ademen.” Als je niet kunt ademen, kun je dan hopen?

CHARLAMAGNE: Zolang ik leef, moet ik hopen. Ik heb daar de laatste tijd over nagedacht, omdat ik gesprekken heb gevoerd met mensen van de andere kant – nabestaanden, familieleden, mensen die ik onlangs heb verloren. Toen Chadwick Boseman overleed, zei iemand: “Chadwick wordt nu een voorouder.” En het zette me aan het denken dat misschien sommige mensen een groter werk kunnen doen aan de andere kant door ons te bekrachtigen.

CHARLAMAGNE: Ja. Toen ik veel jonger was, was ik erg helderziend. Ik zou altijd bezoek krijgen. Als je ouder wordt, raak je afgestompt over dat soort dingen. Er zijn tijden dat ik buiten zit, en ik denk dat ik dingen in mijn hoofd hoor. Het is niet per se een stem, maar het is een boodschap die naar me toekomt, en ik weet gewoon wie het is. Ik heb zoiets van, “Oh, dat is oma.”

COLBERT: U sprak een paar maanden geleden met Joe Biden, en u zei dat u vond dat hij een progressieve zwarte vrouw als zijn running mate moest kiezen. Bent u blij met Kamala Harris als die keuze?

CHARLAMAGNE: Absoluut. Dat is wie ik wilde. Ik ging naar vijf van haar campagne stops. Ze is een politieke veranderaar. Terug in 2015, toen ik aan het kijken was wie de volgende zou zijn na president Obama, zei ik dat de Democratische Partij zwarter, bruiner, jonger en meer divers in geslacht zou moeten worden, en toen kwam ik haar tegen. Ik was geïntrigeerd door wat ze deed als officier van justitie. Ze deed veel progressieve dingen. Toen iedereen haar staat van dienst als officier van justitie in twijfel trok, was ik in de war, omdat ik haar juist om de tegenovergestelde reden mocht.

CHARLAMAGNE: Er zijn bepaalde dingen die je niet kunt faken. De eerste keer dat we haar interviewden, vroegen we wie haar favoriete rapper was, en ze zei Too Short. Yo, dat kun je niet faken.

COLBERT: Uw Joe Biden interview was terug in mei. Sinds je met hem sprak, denk je dat hij vooruitgang heeft geboekt in het ondersteunen van wat je hebt beschreven als de zwarte agenda?

CHARLAMAGNE: Niet zo sterk als hij zou kunnen hebben, maar hij heeft de Lift Every Voice plan, dat een aantal dingen die zwarte mensen nodig hebben op dit moment adres. Ik wil dat iemand een sterke economische zwarte agenda heeft. Maar wat Biden wel heeft gezegd is dat het een leefbaar document is, dus het kan worden bijgewerkt. Als ik overweeg om op Biden te stemmen, wat ik ga doen, kijk dan naar de mensen om hem heen. Ik kijk naar Senator Harris, ik kijk naar Congreslid Cedric Richmond. Dit zijn mensen die hem betrokken zullen houden bij wat er met ons aan de hand is, want dat hebben we nu echt nodig. Alle onderliggende omstandigheden die een negatieve invloed hebben op de zwarte gemeenschap werden blootgesteld door COVID-19. Amerika werd blootgesteld, punt uit. Maar je weet wat ze zeggen: Als Amerika verkouden wordt, krijgt zwart Amerika de griep.

COLBERT: Vertel me over het Black Effect Podcast Network. Wat wil je dat het wordt?

CHARLAMAGNE: Ik wil dat het voor de audiobusiness is wat BET was voor de televisiebusiness in de jaren ’90. Er is een reden waarom mensen nog steeds verwijzen naar BET in verband met zwartheid. Toen het begon, was er zoveel divers zwart gedachtegoed te zien. Het is waar ik voor het eerst Ed Gordon zag, waar ik voor het eerst Jacque Reid zag, waar ik voor het eerst Ananda Lewis zag. Ze spraken over zaken die direct invloed hadden op onze gemeenschap, van politiek tot sociale rechtvaardigheid. BET had ook Rap City, dus ik kon mijn favoriete hip-hop artiesten zien die niet de aandacht kregen op de grote netwerken. Dat is wat ik wil dat het Black Effect Podcast Network vertegenwoordigt, omdat zwarte mensen niet monolithisch zijn.

COLBERT: Wanneer gaat je Comedy Central show beginnen?

CHARLAMAGNE: Hopelijk voor de verkiezingen. Het zou leuk zijn om toe te voegen aan de parade van stemmen.