Doel: Beoordelen van de werkzaamheid van tizanidine hydrochloride versus placebo als adjunctieve profylactische therapie voor chronische dagelijkse hoofdpijn (chronische migraine, migrainale hoofdpijn, of spanningshoofdpijn).

Achtergrond: Tizanidine is een alfa2-adrenerge agonist die de afgifte van noradrenaline remt in zowel het ruggenmerg als de hersenen, met antinociceptieve effecten die onafhankelijk zijn van het endogene opioïde systeem. Eerdere open-labelstudies hebben gesuggereerd dat het geneesmiddel effectief kan zijn voor de behandeling van chronische dagelijkse hoofdpijn.

Methoden: Tweehonderd patiënten voltooiden een 4-weekse, enkelblinde, placebo-baseline-periode, waarbij 134 voldeden aan de selectiecriteria en vervolgens werden gerandomiseerd naar tizanidine of placebo. Tweeënnegentig patiënten voltooiden ten minste 8 weken behandeling (tizanidine, n = 45; placebo, n = 47), en 85 patiënten voltooiden 12 weken behandeling (tizanidine, n = 44; placebo, n = 41). De meeste patiënten (77%) voldeden aan de diagnostische criteria voor migraine van de International Headache Society; 23% had ofwel chronische migrainale hoofdpijn ofwel chronische spanningshoofdpijn. Tizanidine werd gedurende 4 weken langzaam getitreerd tot 24 mg of de maximaal getolereerde dosis (gemiddeld, 18 mg; SD, 6,4; mediaan, 20,0; range, 2 tot 24), gelijk verdeeld over drie dosisintervallen per dag. De totale hoofdpijnindex (/28 dagen) was het primaire eindpunt.

Resultaten: Tizanidine bleek superieur aan placebo in het verminderen van de totale hoofdpijnindex (P =.0025), evenals gemiddelde hoofdpijndagen per week (P =.0193), ernstige hoofdpijndagen per week (P =.0211), gemiddelde hoofdpijnintensiteit (P =.0108), piekhoofdpijnintensiteit (P =.0020), en gemiddelde hoofdpijnduur (P =.0127). De gemiddelde procentuele verbetering gedurende de laatste 4 weken van behandeling met tizanidine versus placebo was 54% versus 19% voor de hoofdpijnindex (P =.0144), 55% versus 21% voor ernstige hoofdpijndagen (P =.0331), 35% versus 19% voor hoofdpijnduur (P =.0142), 35% versus 20% voor piekhoofdpijnintensiteit (P =.0106), 33% versus 20% voor gemiddelde hoofdpijnintensiteit (P =.0281), en 30% versus 22% voor totale hoofdpijndagen (P =.0593). Patiënten die tizanidine kregen, scoorden ook hoger voor algehele verbetering van de hoofdpijn op een visuele analoge schaal (P =.0069). Er was geen statistisch significant verschil in resultaat tussen patiënten met chronische migraine versus patiënten met alleen migrainale of spanningshoofdpijn. Bijwerkingen gemeld door meer dan 10% van de patiënten waren onder meer slaperigheid (47%), duizeligheid (24%), droge mond (23%), en asthenie (19%). Uitval als gevolg van bijwerkingen verschilde niet significant tussen tizanidine en placebo.

Conclusies: De resultaten ondersteunen tizanidine als een effectief profylactisch hulpmiddel bij chronische dagelijkse hoofdpijn, waaronder migraine, migrainale hoofdpijn en spanningshoofdpijn. Deze resultaten suggereren ook het mogelijke belang van een alfa2-adrenerge mechanisme dat ten grondslag ligt aan de pathofysiologie van dit spectrum van hoofdpijnaandoeningen.