’s Werelds meest intrigerende DJ Khaled mysterie is officieel opgelost.

In een gewoon gesprek, laat zijn naam maar vallen. Als dit rond 2006 was geweest, zou je Khaled in principe zien als een DJ uit Miami die erin slaagde om deze absurde posse cuts samen te stellen. Hij vond routinematig plekjes voor Trick Daddy, hij was een van de eersten die openlijk accepteerde dat Pitfall een rapper was en geen feestmuziekmachine in een zwart of wit pak uit Miami, door hem op de track “Holla at Me” te zetten (die met Paul Wall). De jonge Rick Ross dook op en bleef een beetje als zijn versie van de Notorious B.I.G. Toch hadden we geen idee dat DJ Khaled een echte DJ was. Hij was een verbinder, een van die “beïnvloeders” die je aan een vrouw vertelt bij een eerste ontmoeting, zodat ze verward kijkt voordat ze wegloopt.

DJ Khaled in 2006 zou kijken naar 2016 DJ Khaled en buigen voor zijn voeten.

Afgelopen zondag speelde de 40-jarige Khaled Khaled twee stadionshows. Eerst was hij de opener voor Beyoncé’s Formation tour stop in Philadelphia op Lincoln Financial Field. Dan, ook al heeft hij een hekel aan vliegen, bevond hij zich in het midden van Hot 97’s Summer Jam festival in het MetLife Stadium als de pseudo-headliner. Hij is een van de weinigen die dat lukt, en wat nog indrukwekkender is, hij heeft deze stadionmomenten kunnen meemaken door ’s werelds meest indrukwekkende muzikale Rolodex te hebben. Denk je niet dat Khaled overal vrienden heeft? Alleen al in New York had hij Usher bijna als speciale gast op Summer Jam gezet, als de show niet tegen de avondklokwetten van New Jersey was aangelopen.

Hoe precies, is DJ Khaled in 2016 een nog groter ding geworden dan Khaled in 2006, terwijl ze op één gebied nog steeds hetzelfde doen, behalve op een grotere schaal? Simpel – hij veranderde in de hip-hop versie van Joel Osteen.

Of je het nu gelooft of niet, Osteen is meer motivatiespreker dan prediker. DJ Khaled, via een Snapchat-kanaal dat zijn extravagante levensstijl in Miami documenteert, heeft alles opgeblazen tot hyperbolische komedie. Toen hij eind 2014 verdwaalde op zee in Biscayne Bay, voelde dat als de meest schrijnende twee uur durende ervaring in de geschiedenis van de foto-sharing app. Hoe kwam hij in die benarde situatie terecht? Door te besluiten te jetskiën naar Rick Ross’ huis in Miami. Absurd op een manier, volledig passend op een andere.

“Als je me kent bel zay zee vertel haar dat we verdwaald zijn,” vertelde Khaled zijn volgelingen voordat hij eindelijk gered werd en in de juiste richting werd gewezen. In de nacht, documenteerde iedereen het en een monster was geboren.

Wanneer hij zijn vriendin irriteert om hem te vertellen waarom ze van hem houdt, lachen we omdat de meesten van ons daar zijn geweest. Hij en zijn persoonlijke chef-kok hebben de beste relatie, bijna alsof hij ons binnenlaat in Amerika’s meest willekeurige, geloof het of niet sitcom. Door zijn carrière te baseren op het delen van zijn leven via Snapchat en zinnen als “Boss Up”, “Another One” en “Major Key” te veranderen in T-shirt-klare slagzinnen, heeft Khaled het stokje overgenomen van de DIY-rappers van de late aughts en zichzelf getransformeerd tot een mogul.

Apple Music deal? Check. Silk Milk commercial? Check. Tegen Ray Liotta zeggen, van alle mensen, “je speelde jezelf” in een commercial? Yup. Samenwerken met T-Mobile om de naamsbekendheid van de app te vergroten? Check check. Hoe zijn we precies hier gekomen met DJ Khaled? Hoe hebben we eindelijk het ei gekraakt van een man die het te veel water geven van zijn planten en quixotische momenten van wijsheid veranderde in een internetfenomeen?

Khaled is geboren in New Orleans, ironisch genoeg, maar niets aan hem lijkt zo Zuidelijk; het is veel meer Miami polish en glans. Hij ontmoette Lil Wayne toen hij 12 was, nadat hij met de familie naar Orlando was verhuisd, ver verwijderd van de opkomende hiphopscene van de Big Easy. Hij ging door het lint, belandde kort in de gevangenis en zat toen met bijna geen geld en een handel die in zijn maag zat. Hij maakte er werk van.

Iemand die zegt dat een situatie een film is? Geef Khaled de schuld. “All I Do Is Win” wordt overal gespeeld van diploma-uitreikingen tot het einde van sportevenementen als de confetti valt? Geef Khaled de schuld. De nogal onhandige maar komische “You smart, you loyal” waarmee KhaledMania zo’n beetje begon? Het einde van zijn 2015 “Hold You Down” video met Chris Brown, August Alsina, Future en Trey Songz. Het begon daar en sneeuwbalde op het moment dat hij Snapchat in handen kreeg.

Het verwarrende aan Khaled’s snelle opgang? Het heeft zich niet noodzakelijkerwijs vertaald in een ronduit succesvolle muzikant. Van zijn acht albums, binnenkort negen, heeft slechts één een Grammy-nominatie geregistreerd, voor I’m On One uit 2011, voor wat hij het beste doet – Beste Samenwerking. Die plaat verplaatste Drake van een onhandige Canadees die goed probeert te doen naar een ruimte waar hij serieus niet van plan was om te klooien met het maken van hits. In essentie is Khaled verantwoordelijk voor momenten, en in dit specifieke muziektijdperk is het maken van een moment het enige waar je op moet rusten. Dit nieuwe album, Major Key, heeft toevallig al een “Song van de zomer” kanshebber met Drake in “For Free,” een bouncy Oakland-achtige rit die neemt van Too $hort’s 2000-era hit, “Blow the Whistle.” Het heeft de grootste hoeveelheid promotie voor een album van Khaled tot nu toe, niet alleen vanwege zijn opschepperij en zelfpromotie, maar omdat hij de zelfpromotie doet.

Dus, wat is DJ Khaled’s “baan,” zeg je? Datgene wat hem beroemd maakt? Hij is een zelfpromoter die gelooft in zijn eigen verordinering van bovenaf. Het is niet Paul Heyman die carnavalsblaffer en vechtpromotor is voor Brock Lesnar, oh nee. Dit is allemaal door God gegeven, 100 procent bevrijding over zijn eigen kracht, zijn eigen geloof en hoe we daar allemaal deel van uit kunnen maken. Een beetje zoals de man die het hof maakt op de oude top.

Het is tijd om te stoppen met lachen om hip-hop’s Joel Osteen en hem te gaan geloven. Anders spelen we misschien allemaal onszelf.