Daniel Ricciardo biografie

Daniel Ricciardo bereikte de Formule 1 via het jonge coureursprogramma van Red Bull. Hij werd in 2014 gepromoveerd naar hun F1-team en scoorde drie overwinningen in zijn eerste jaar bij het topteam.

Ricciardo’s vader werd geboren in Sicilië, maar emigreerde op achtjarige leeftijd naar Australië. “Ik denk dat Europa in die tijd een beetje moeilijk en een beetje duister was”, legde Ricciardo in 2017 uit. “Het was moeilijk om vooruit te komen en ik denk dat ze gewoon dachten dat Australië een plek van kansen was.”

Hoewel Ricciardo terugkeerde naar Europa om zich een weg omhoog te banen op de autosportladder. Hij won het Britse F3-kampioenschap in 2009 en promoveerde het jaar daarop naar de Formule Renault 3.5. Hij eindigde twee punten achter kampioen Mikhail Aleshin na een tegenslag laat in het seizoen toen zijn auto omviel op Silverstone.

Ricciardo reed voor Red Bull in de post-season rookie test dat jaar en opnieuw in 2010. Hij bleef in de Formule Renault 3.5 voor 2011, maar zwaluwstaart het met toenemende F1-verplichtingen. Dit omvatte deel te nemen aan de vrijdag eerste trainingen voor Red Bull’s zusterteam Toro Rosso.

HRT

2011

Ricciardo kreeg de kans om zijn F1-debuut te maken op de Britse Grand Prix met worstelende back-of-the-grid team HRT. Hij nam de plaats in van Narain Karthikeyan in hun line-up.

Ricciardo bleef de rest van het seizoen bij het team, waar hij geleidelijk vooruitgang liet zien en het goed deed tegen zijn meer ervaren teamgenoten. Dat leverde hem een promotie op naar het raceteam van Toro Rosso voor 2012.

Toro Rosso

2012

Ricciardo maakte al snel gebruik van het potentieel van de STR7 om punten te scoren, door in zijn thuisrace in Melbourne als negende over de finish te komen. Maar 11 races gingen voorbij voor hij weer in de punten kwam, want Toro Rosso stond achteraan in het overvolle middenveld.

Gelukkig met de komst van James Key, die technisch directeur Giorgio Ascanelli verving, werd Ricciardo een regelmatige concurrent voor punten in de tweede helft van het seizoen. In Korea kwam hij door een probleem met zijn versnellingsbak als 21e op de grid, maar hij eindigde als negende en had hoger kunnen eindigen als een technisch probleem hem niet achter teamgenoot Jean-Eric Vergne had geplaatst.

2013

Ricciardo lag in hun tweede seizoen samen over het algemeen voor op Vergne, vooral in de kwalificatie waar hij een aanzienlijk voordeel behield. Maar de auto was weinig competitiever dan zijn voorganger, en het duo kwam zelden boven de onderste regionen van het puntenklassement uit.

Niettemin, toen Mark Webber zijn pensionering uit de Formule 1 aankondigde, selecteerde Red Bull Ricciardo om hem in 2014 te vervangen.

Red Bull

2014

Ricciardo sloot zich aan bij de regerend kampioenen, net toen hun greep op de titel aan het afglijden was: naast de dominante W05 van Mercedes was de RB10 duidelijk de op een na beste.

Maar het was in staat om races te winnen – in handen Ricciardo’s ten minste. Tot verrassing van velen, het was niet de regerend viervoudig kampioen Sebastian Vettel die Red Bull’s drie overwinningen dat jaar, maar de nieuwe aanwinst van het team te nemen.

Het seizoen was begonnen op een licht zure noot als Ricciardo’s rijden naar de tweede plaats in eigen land in Australië werd alleen beloond met diskwalificatie voor een technische overtreding. Maar in Canada kwamen de twee Mercedessen in de problemen en Ricciardo profiteerde daarvan door de Force India van Sergio Perez op briljante wijze langs de buitenkant te passeren op weg naar zijn eerste overwinning.

De tweede race, in Hongarije, was meer fortuinlijk, mede dankzij een gunstig getimede Safety Car-periode. In België was hij opnieuw de best geplaatste coureur om te profiteren van de problemen bij Mercedes – dit keer nadat Lewis Hamilton en Nico Rosberg met elkaar in de clinch waren geraakt.

Ricciardo bekroonde deze opvallende successen met een reeks sterke puntenfinishes, waardoor hij het jaar als derde kon afsluiten. En toen Vettel naar Ferrari vertrok, werd hij de feitelijke teamleider van Red Bull.

2015

Al vroeg in Ricciardo’s tweede seizoen bij Red Bull werd duidelijk dat er geen herhaling zou komen van zijn triomfen in 2014. Ondanks hard werken in het tussenseizoen om hun motorproblemen te verhelpen, kwam Renault aan de eerste race van het seizoen met hardnekkige ‘drive-ability’ problemen en ook een slechte betrouwbaarheid. Ricciardo kwam goed weg bij de seizoensopener in Melbourne, maar was niet bij machte om te voorkomen dat een reeks rivalen hem passeerde.

Ricciardo droeg het zwaarst van de tegenslag van het team tijdens het seizoen en als enige coureur die laat in het seizoen met hun verbeterde motor reed, was dat geen voordeel: het leverde hem nog een gridstraf op in ruil waarvoor hij een motor kreeg die weinig prestatiewinst opleverde.

Hij genoot in ieder geval van de eer één van de weinige coureurs te zijn die een Mercedes inhaalde op de baan gedurende het jaar. Hij profiteerde van een vochtige baan op het Circuit of the Americas om een verrassingsaanval op Hamilton uit te voeren. Hij profiteerde van een vochtige baan op het Circuit of Americas om een verrassingsaanval op Hamilton uit te voeren. Hij vocht ook met de zilveren auto’s op de Hungaroring, maar kwam er na contact met beiden het slechtst vanaf en zakte naar de derde plaats bij de vlag.

Dit was een van de slechts twee keer dat hij op het podium stond. De andere kwam in Singapore, waar Ricciardo geloofde dat zijn auto het tempo had om Vettel’s race-winnende Ferrari uit te dagen, ware het niet voor twee ongelegen Safety Car periodes. Hij werd tweede.

2016

Er waren meer gemiste kansen in 2016, toen Red Bull weer in race-winnende vorm was. Een daarvan deed zich voor in Spanje, waar Ricciardo na aan de leiding te hebben gelegen in de beginfase door een twijfelachtige strategische beslissing van het podium verdween.

Wat het verlies nog moeilijker te dragen maakte, was dat de overwinning naar zijn nieuwe teamgenoot, Max Verstappen, ging. Het ergste moest nog komen in Monaco, waar een geïnspireerde Ricciardo naar pole position vloog en op koers lag om te winnen totdat een trage pitstop hem achter Lewis Hamilton bracht.

De overwinning kwam uiteindelijk zijn kant op in Sepang, ironisch genoeg ten koste van Hamilton toen de Mercedes-coureur een motorstoring opliep. Een sterke tweede seizoenshelft zorgde ervoor dat hij derde werd in het kampioenschap achter de Mercedes-coureurs, maar Verstappen kwam sterk opzetten.

2017

Ferrari verhoogde hun niveau in 2017 en degradeerde Red Bull opnieuw tot het op twee na beste team, dus Ricciardo’s vijfde plaats in de punten was, realistisch gezien, het best haalbare resultaat. Inderdaad, hij was een sterke vierde in de punten met nog vier races te gaan, maar drie technische storingen in de laatste vierde ronden stelde Raikkonen in staat om hem naar de vierde plaats te leiden.

Terwijl Verstappen het jaar sterk afsloot en twee van de laatste zes rondes won, was Ricciardo een altijd aanwezige kanshebber voor podiumplaatsen. Hij zegevierde in een dramatische race in de straten van Bakoe, ondanks een 17e plaats op een bepaald moment in de race.

2018

Terwijl Verstappen een wat wankele start maakte van zijn tweede volledige jaar bij Red Bull, was Ricciardo in uitstekende vorm. Hij won twee van de eerste zes races, revancheerde zijn verloren overwinning in Monaco van twee jaar eerder, en leek een potentiële titelkandidaat.

Het duurde echter niet lang, en zijn vertrouwen in het team werd ondermijnd door een botsing met Verstappen in Azerbeidzjan, waarvan hij vond dat het team te weinig deed om te helpen voorkomen. Verstappen had zijn contract al verlengd om bij het team te blijven, terwijl Ricciardo’s toekomst in twijfel bleef.

Op 3 augustus onthulde RaceFans dat Ricciardo overeenstemming had bereikt over de voorwaarden om Red Bull te verlaten en voor 2019 bij Renault te gaan.

2019

Ricciardo’s overstap naar Red Bull heeft niet geloond. Het team dat in 2018 als vierde eindigde, gleed af naar de vijfde plaats achter motorklanten McLaren. Ondertussen kwam Red Bull, dat was overgestapt op Honda-motoren, opnieuw weg van het seizoen met drie overwinningen.

Het beste van de magere oogst voor Ricciardo kwam op Monza, waar hij teamgenoot Hulkenberg naar huis leidde in het sterkste resultaat van het team van het seizoen, vierde en vijfde. Elders waren er frustraties: Hij werd gediskwalificeerd in de kwalificatie voor de Grand Prix van Singapore voor een MGU-K overtreding, en beide auto’s werden uit de Japanse Grand Prix gegooid toen hun remsysteem werd geacht niet te voldoen aan de regels.

2020

De Covid-19 pandemie vertraagde de start van het seizoen en betekende dat Ricciardo moest wachten om te ontdekken of de nieuwste auto van Renault een verbetering zou zijn. Hij kon echter niet wachten om over zijn toekomst te beslissen. Toen Vettel’s vertrek bij Ferrari werd aangekondigd, ging Ricciardo snel te werk, en hoewel er geen route naar de Scuderia voor hem was, nam hij de kans waar om Carlos Sainz Jnr van Vettel’s vervanger over te nemen bij McLaren in 2021.