door Joan
(USA)

Vorige zomer had ik mijn voederhuisje op de veranda van mijn huis geplaatst, hangend aan de dakspanten zodat ik het gemakkelijk kon bijvullen. Na een week of twee had één vogel alle andere weggejaagd en was de meest waakzame “waakvogel” die ik ooit had gezien.

De hummer vloog over het erf naar een boom aan de andere kant, en wachtte. Zodra er een andere hummer langskwam, was de “waakvogel” er ook om hem weg te jagen. De “denk er maar niet aan” dans, zoals ik het gevecht tussen de vogels ben gaan noemen, was iets waar ik uren naar kon zitten kijken.
Denk je dat de hond vrijgesteld was van de aanval? Nee, de vogel vloog tot een meter boven de hond, als hij van de veranda liep, en vloog dan weg. “Gewoon voor de zekerheid”, dacht ik dat ik de vogel hoorde zeggen. Het was hysterisch.
Ik was de enige die vrijgesteld was van het protectionisme van de vogel. In feite, als ik de voederbak vulde, wat elke ochtend gebeurde, kwam de vogel op het hek zitten dat de tuin omringde en wachtte geduldig. Zodra ik klaar was, vloog de vogel op, kreeg een slokje nectar en vloog dan naar zijn boom.
Op de dagen dat ik de tuin water gaf, vlogen mijn vriendjes naar beneden en werden goed doorweekt als ze door de mist van de sproeier vlogen. Zodra het water werd uitgezet, bleven ze boven de tuin zweven en dronken van het water dat op de bladeren van de planten was achtergebleven.
Het hebben van deze vogels in de buurt heeft mijn bloemen enorm geholpen. De Purple Coneflowers en Gladiolus lijken hun favorieten te zijn, en de bloemen stellen het op prijs, dat weet ik zeker. Het bestuiven dat deze vogels doen is een welkom geschenk. Nu deze kleine schoonheden steeds talrijker worden, ga ik nog meer bloemen planten zodat ze zich kunnen voeden en bestuiven.
Kolibries zijn prachtige vogels en de luchtacrobatiek die ze uitvoeren is iets waar ik uren naar kan kijken. Ik hoop dat ze jaar na jaar blijven terugkomen. Hopelijk word ik net zo vermaakt als afgelopen zomer.