De Italiaanse koninklijke familie, het Huis van Savoye, is een van de oudste heersende families in de wereldgeschiedenis. De hoeveelheid grondgebied die het Huis van Savoye in handen had, fluctueerde door de eeuwen heen, maar vanaf het begin in het bergachtige gebied waar het huidige Italië, Frankrijk en Zwitserland samenkomen, tot de ondergang van koning Umberto II van Italië in 1946, heerste het Huis van Savoye over een stuk land, groot of klein, langer dan de farao’s van Egypte, de oude Shang-dynastie van China of het bijbelse Huis van David. De eerste belangrijke figuur in de geschiedenis van de familie was graaf Umberto I, “de Wite Handige” in de elfde eeuw. Van deze nederige oorsprong steeg de familie, waarvan de namen afwisselend Umberto en Amedeo waren, in het burgerlijke en religieuze leven tot prominente posities, waarbij zij de controle kreeg over de bergpassen in de Alpen. Tegen de tijd van de Middeleeuwen waren de Graven van Savoye belangrijke figuren in West-Europa geworden, naast de machtige koninkrijken van Spanje, Frankrijk en Engeland. In 1416 verhief de Heilige Roomse keizer Sigismund Amedeo VIII tot hertog van Savoye.
Toen het vaderland van Savoye grotendeels door Frankrijk werd veroverd, sloot de familie een bondgenootschap met de Habsburgers van Oostenrijk. Hertog Emanuele Filiberto was in staat een groot deel van dit grondgebied te heroveren ten koste van Frankrijk en Spanje en zijn heerschappij uit te breiden tot wat nu Noord-Italië is, met de inname van wat later hun hoofdstad Turijn zou worden. Later werd een ver familielid, prins Eugene van Savoye, een achterkleinzoon van hertog Carlo Emanuele I, een van de beroemdste soldaten uit de Europese geschiedenis. Hij vocht voor het Heilige Roomse Rijk in oorlogen tegen de Turken en het beroemdst in de Spaanse Successieoorlog. Ook hertog Vittorio Amedeo II was bij dat conflict betrokken. Hij veroverde het Koninkrijk Sicilië, dat later werd geruild voor het Koninkrijk Sardinië. Later werd dit beter bekend als het Koninkrijk Piëmonte-Sardinië. Het koningshuis van Savoye nam energiek deel aan de oorlog tegen het revolutionaire Frankrijk, maar werd later verwoest door de opkomst van de Corsicaanse veroveraar Napoleon. Na de nederlaag van Napoleon werd het koninkrijk Piëmont-Sardinië echter volledig hersteld en uitgebreid met de late Republiek Genua en andere kleinere gebieden.
In 1848 verleende koning Carlo Alberto Piëmont-Sardinië zijn eerste grondwet en door hieraan trouw te blijven, werd het Huis Savoie beroemd in een groot deel van Italië in een tijd dat er groeiende onrust was over de bezetting van het Italiaanse schiereiland door buitenlandse mogendheden. Koning Vittorio Emanuele II nam het voortouw in deze poging, bekend als de Risorgimento, om alle Italianen te verenigen in één machtig koninkrijk. Hij had gehoopt dit te kunnen doen in samenwerking met de andere heersers van de deelstaten van Italië, maar het mocht niet zo zijn. Het noorden werd veiliggesteld in een reeks oorlogen tegen Oostenrijk en het zuiden kwam erbij na de invasie van de “Duizend” op Sicilië onder leiding van Giuseppe Garibaldi, die het grondgebied overdroeg aan de monarchie van Savoie. In 1861 werd het Koninkrijk Italië formeel uitgeroepen en werd het Italiaanse schiereiland voor het eerst sinds de dagen van het Romeinse Rijk door één regering verenigd. Toen Italiaanse troepen de controle over Rome overnamen, dat sinds de donkere middeleeuwen onder pauselijk bewind had gestaan, leidde dit tot een ongelukkige breuk met de Heilige Stoel.
Eindelijk kwam er een einde aan deze onenigheid, zoals wel moest gezien de lange geschiedenis van het Huis Savoye als een van de grote katholieke families van Europa. De heersers van Savoye waren kruisvaarders en geestelijken geweest, voorvechters van de ketterij en hadden een anti-paus voortgebracht, talrijke bisschoppen en kardinalen en een aantal bijna-heilige figuren zoals de zalige Umberto III en de zalige Amedeo IX. Het familiewapen stamt van Amedeo de Grote, die in 1315 met de Johannieter Ridders vocht om Rhodos tegen de Turken te verdedigen, en van Lodewijk I tot de laatste Savooiekoning in 1946 bewaakte de familie de Lijkwade van Turijn, een van de meest vereerde relikwieën in het Christendom. Ook vandaag nog wordt meer dan één lid van het Huis Savoie in aanmerking genomen voor zaligverklaring, de eerste stap op weg naar heiligheid. Voor een familie zo oud als de Savoie zijn er voorbeelden te over van bijna elk soort karakter.
Vijfentachtig jaar lang hebben de hoofden van het Huis Savoye als koningen van Italië geregeerd, van Vittorio Emanuele II, die de “Vader des Vaderlands” was, tot Umberto I, die bekend stond als de “goede koning”, gevolgd door zijn zoon Vittorio Emanuele III, de “soldatenkoning” die regeerde tijdens een oorlog met Ottomaans Turkije, de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog en tenslotte Umberto II, bekend als de “koning van mei” vanwege de maand waarin de kroon van Italië door zijn handen ging. Vanaf het allereerste begin, meer dan honderd jaar geleden, is de geschiedenis van Italië de geschiedenis geweest van het Huis van Savoye. Zij liepen voorop bij de eenmaking van het land en waren voorzitter van het hoogtepunt van de Italiaanse macht en prestige. Helaas werden zij later gedwongen de last te dragen van de grootste Italiaanse fouten. Hoewel het Huis van Savoye voor het eerst in bijna duizend jaar geen politieke macht meer had, gaat het door, verdwenen van het wereldtoneel maar nog steeds niet vergeten door de trouwe Italianen die terugdenken aan hun generaties van dienst aan het land en het volk van Italië.
