De volledige naam van elke Rus bestaat uit drie delen. Alleen de voornaam wordt gegeven, en er is geen tweede naam zoals die in westerse culturen wordt gebruikt. Zowel de Russische tweede naam als de achternaam worden bepaald door de familielijn. De tweede naam die elke Rus gebruikt, is de naam van zijn of haar vader. De volledige naam van president Poetin is bijvoorbeeld Vladimir Vladimirovitsj Poetin, wat Vladimir de zoon van Vladimir betekent.

Deze manier om mensen een naam te geven, bekend als een patroniem, was ook in Scandinavië tot vrij recent gebruikelijk, en IJslanders gebruiken ze tot op de dag van vandaag in plaats van hun achternaam. Zelfs in Groot-Brittannië bestaan patroniemen nog in de vorm van gewone familienamen als Johnson – de zoon van John – of Peterson, de zoon van Peter.

Zo delen in Russische families broers hetzelfde patroniem, uiteraard omdat zij de zonen zijn van dezelfde man. Ironisch genoeg hebben de twee grootste hervormers in de Sovjet-geschiedenis – Nikita S. Chroesjtsjov en Michail S. Gorbatsjov – hetzelfde patroniem, Sergejevitsj.

Dit wijst erop dat zij beiden de zonen zijn van Sergej’s, hoewel ongetwijfeld verschillende Sergej’s. En hun gedeelde patroniem is louter toeval: hun vaders hebben elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet en behoorden tot verschillende generaties.

En toch leken de twee Sovjetleiders zelfs op elkaar, met hun gedrongen postuur en kale paatjes. Zij waren ook een politieke tweeling, omdat zij poogden de Sovjet communistische partij te hervormen – en haar een menselijker gezicht te geven. Beiden faalden uiteindelijk en werden gedwongen te vertrekken en brachten hun pensioen door in schande en relatieve obscuriteit.

Nikita Sergejevitsj Chroesjtsjov werd in 1964 vervangen door Leonid I. Brezjnev, die een meer repressief communistisch bewind instelde. Geen wonder dat hij het patroniem met Lenin deelde. Beiden werden Iljitsj genoemd – de zoon van Ilja, de Russische versie van Elisia, de profeet uit het Oude Testament.

Lenin werd natuurlijk beschouwd als de profeet van het communisme, en onder Brezjnev bereikte de Sovjet-Unie wat toen het ontwikkelde socialistische stadium werd genoemd, dat direct aan het communisme vooraf zou gaan.

Mikhail Sergejevitsj Gorbatsjov van zijn kant werd in 1991 verdrongen door Boris N. Jeltsin. Door zijn politieke stijl kreeg Jeltsin zowel in Rusland als in het buitenland de bijnaam Tsaar Boris. Hoewel hij een verkozen president was en Rusland onder zijn bewind een democratisch land was, gedroeg Jeltsin zich zeker als de autocraat van weleer.

Hij besteedde bijvoorbeeld weinig aandacht aan de Doema, het Russische parlement, en toen hij besloot dat de samenstelling ervan hem niet beviel, ontbond hij het eenvoudigweg. Hij was al even wispelturig in het benoemen en ontslaan van zijn ministers, alsof hij de Zonnekoning was in het Frankrijk van de 17de eeuw.

In tegenstelling tot de meeste monarchen stierf hij echter niet op de troon, maar verkoos hij met pensioen te gaan. Toch, als een echte vorst, slaagde hij erin zijn eigen opvolger te benoemen, de heer Poetin.

Het zal u op dit punt niet verbazen dat Jeltsins gedrag zeer in overeenstemming was met zijn patroniem – Nikolaivitsj, de zoon van Nicolas. We moeten niet vergeten dat de laatste heersende Russische tsaar Nicolaas II was, en de heer Jeltsin’s patroniem maakt hem dus een directe afstammeling van de monarch, althans zoals aangegeven door onze familienaamgeving.

Dit brengt ons natuurlijk terug bij Vladimir Vladimirovitsj Poetin. Wat zou, volgens de logische machten aangegeven door patroniemen, de familielijn van de heer Poetin zijn? Wel, terug naar Lenin, natuurlijk, want Poetin’s patroniem betekent dat hij de zoon is van een Vladimir. Vandaar wellicht Leninistische tactieken zoals het sluiten van de vrije media, het versterken van de rol van de staat, en het aangaan van meer confrontaties met het “imperialistische” Westen.

Het patroniem van Poetin suggereert echter ook een andere, even onheilspellende connectie. Laten we niet vergeten dat de heer Poetin zijn vorige carrière doorbracht bij de KGB, de geheime politie van de Sovjet-Unie. Voordat hij door Jeltsin werd uitgekozen als zijn gezalfde opvolger, leidde Poetin zelfs korte tijd de Russische inlichtingendienst.

Wie was het enige andere hoofd van de veiligheidsdienst die Rusland heeft geregeerd? Dat was Joeri Vladimirovitsj Andropov, die in het midden van de jaren tachtig secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie was. De heer Andropov en de heer Poetin hebben hetzelfde patroniem, wat hen in theorie tot een soort broers zou kunnen maken.

Hoewel de heer Andropov de Sovjet-Unie wilde hervormen, waren de methodes die hij gebruikte om dit doel te bereiken zeker ontleend aan zijn vorige baan. Om bijvoorbeeld het lage moreel en het hoge absenteïsme tegen te gaan, begon de KGB onder het bewind van de heer Andropov met het oppakken van shoppers tijdens de 9-tot-5-periode. Tenzij je gepensioneerd of minderjarig was, moest je een bevredigende verklaring geven waarom je niet op je werk was.

Veiligheidsdiensten zijn noodzakelijkerwijs duistere instellingen. Oude rotten weten dat als je er eenmaal bij bent, je er nooit meer vrijwillig weg kunt. Ze zijn niet zozeer een plaats van tewerkstelling, maar een geheime broederschap. De heer Poetin heeft zijn functie bij de Russische veiligheidsdienst neergelegd om de leider van het land te worden. Zijn patroniem doet echter anders vermoeden.

Aan de andere kant is het een troost dat de ambtstermijn van de heer Andropov zeer kort was. Hij kwam aan de macht in 1982, maar zijn gezondheid liet al te wensen over. Hij stierf in zijn ambt in 1984. Lenin was ook ziekelijk, en was maar kort aan het bewind, en bracht zijn laatste jaren door in semi-pensionering.

De heer Poetin is natuurlijk een jonge man in blakende gezondheid. Maar als zijn bewind, in overeenstemming met zijn familielijn, van korte duur blijkt te zijn, is dat misschien niet zo’n slechte zaak voor Rusland.