Deze vrouw verloor een buitengewone hoeveelheid gewicht nadat ze 85 procent van haar maag had laten verwijderen. Maar de realiteit is veel moeilijker dan het klinkt.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op news.com.au en is hier met toestemming opnieuw gepubliceerd.

Het is nu drie maanden en 10 dagen geleden dat ik 85 procent van mijn maag heb laten verwijderen door middel van een verticale sleeve gastrectomie om te voorkomen dat ik zoveel eet.
Ik neem aan dat je wilt dat ik met de statistieken begin? Mijn gewicht is verminderd met 24 kg, of zoals ik graag zeg, FIFTY TWO POUNDS, omdat het klinkt als veel meer.
Juni 1 was de grote dag. Nadat ik alleen gelaten was, klaargemaakt voor de operatie, huilde ik als een baby. Zo bang. Zou ik wakker worden? Deed ik iets stoms? Wat als er een complicatie was? Mijn dokter hield me vijf dagen in het ziekenhuis, in plaats van de standaard twee of drie, vanwege het risico op complicaties. Gelukkig waren er geen complicaties, in tegenstelling tot een vriend die de ingreep op hetzelfde moment onderging en de volgende twee maanden in het ziekenhuis doorbracht.
De verwachting is dat het wegsnijden van 85 procent van je maag een enorme hoeveelheid pijn zou veroorzaken, en ik heb geprobeerd me hierop voor te bereiden. Ik ben allergisch voor Endone, dus ik had een heleboel ademhalingsoefeningen klaarliggen, die ik met een beetje geluk niet nodig had.

De enige pijn die ik had, was een licht ongemak in mijn schouder toen ik een of twee nachten sliep (maagpijn kan in de schouder vertragen).
Ik kon de eerste maand vrijwel niets eten en had ook niet veel zin om te eten of te drinken, en in die eerste maand ben ik ongeveer 14 kg afgevallen. Het was moeilijk om zin te hebben om iets anders te doen dan rond te hangen. Mijn broer liet mijn honden uit. Ik miste de belangrijke theatervoorstelling van mijn beste vriendin. Mijn moeder maakte soepen voor me. Die eerste maand leefde ik in een permanente staat van duizeligheid.

De verwachting was dat het een week zou duren voor ik me beter zou voelen en in staat zou zijn om wandelingen van een uur te maken om het gewichtsverlies op gang te brengen. Niet dus. Mijn vader en ik begonnen met een huis te lopen, toen twee huizen, toen het hele blok. Pas de laatste maand of zo had ik de energie om verder te gaan dan dit. De disfunctionele relatie die ik heb met voedsel is er nog steeds, maar het is zeker aan het verbeteren. Soms weet ik niet wanneer ik te veel heb gegeten, en dan ben ik ziek. Ik haat het om ziek te zijn, dus ik heb geleerd om het rustiger aan te doen. Ik heb af en toe dingen verdrongen toen ik emoties voelde die normaal weggevreten zouden worden. Ik ben niet perfect geweest.

Ik heb vreemd genoeg een liefde voor koken ontdekt die er nooit eerder was, en voor koken vanaf nul. Ik kook van alles, van lamsschenkelstoofpotjes tot bananenmuffins. Ik wil nu de volledige voedselervaring hebben, in de beperkte hoeveelheid tijd en ruimte die ik heb. Ik ben er nog steeds niet uit of dit nu eetstoornis-gedrag is, of wat normale mensen doen.
Voedingsmiddelen die gemakkelijk zijn: chiazaad, eieren, groenten, yoghurt, pap, fruit.
Voedingsmiddelen die me ongemakkelijk maken: brood en vlees.
Voedingsmiddelen die me ziek maken: alles met te veel suiker.
Af en toe vraag ik me af of ik er goed aan heb gedaan deze operatie te ondergaan. Of ik het dikke team in de steek heb gelaten, en of ik harder had moeten werken om gelukkig te zijn met mezelf als dikke vrouw. Om de vlag te hijsen voor een gelukkig dik leven.
De waarheid is – het is pas drie maanden en nu al is mijn leven beter.
Ik ging vorige week met een vriendin bushwalking doen op Mount Wellington, een vriendin met wie ik vroeger nooit zoiets zou doen omdat ik me zou schamen voor het puffen.
Tijdens een recente vliegreis hoefde ik niet te vragen om een stoelriemlanger. Ik stopte laatst mijn blouse in een rok. Ik laat mijn vrienden foto’s op Facebook zetten van dingen die ik doe. Volgende week vlieg ik naar Sydney om op een feestje van een vriendin te zijn waar ik vroeger niet met vertrouwen naartoe had durven gaan.

Ik weet niet wat de toekomst brengt met dit nieuwe leven met een kleinere buik. Sommige mensen komen na drie of vier jaar weer aan, omdat je kleinere maag weer uitrekt en er meer voedsel in past.
Wat ik wel weet, is dat ik me na drie maanden beter voel in de wereld en dat het dus de moeite waard is geweest.

Voor meer van Melanie Tait, volg haar op Instagram.