Ja, ze houdt van een goede skinny jeans. “Ik vind het heerlijk om als acteur terug te keren naar het verleden, maar ik zou net zo blij zijn als ik mijn korsetten kon verbranden”, grapte ze. “In mijn eigen leven grijp ik naar een broek.”

Dat gebeurt niet – althans niet op het scherm dit najaar – wanneer de 58-jarige inwoonster van Illinois, die haar filmcarrière begon in Robert Redford’s Oscarwinnende “Ordinary People” en een beste ondersteunende Oscar genomineerd was voor Milos Forman’s “Ragtime,” terugkeert naar vertrouwde en elegante gronden.

Get ready to brew some tea and lift a pink finger when “Downton Abbey” comes to the multiplexes Friday, Sept. 20. De nieuwe film is het verdere verhaal van de Crawley familie, de rijke eigenaren van een groot landgoed op het Engelse platteland in het begin van de 20e eeuw.

Review Journal: Wat is voor u een fijne zondag in Londen?

Elizabeth McGovern: Ik woon graag in Chiswick (in West-Londen). Ik ben zo dankbaar dat het leven me daar bracht, want het is waar ik voorbestemd was om te zijn. Dus, als ik thuis ben, is een heerlijke zondag gewoon tijd doorbrengen met mijn man (Curtis regisseerde “My Week With Marilyn”) en onze dochters, als ze tijd hebben. Misschien maken we een wandeling. Gaan we koffie drinken en de krant lezen. Of we nemen de metro naar een van de musea.

Ben je opgewonden dat “Downton Abbey” op het grote scherm te zien zal zijn?

Het is prachtig. Het is spannend voor iedereen. Deze film betekende dat de hele cast in staat was om elkaar te zien en echt tijd met elkaar door te brengen. Dat was zo leuk. Het is ook geweldig om te horen hoe enthousiast mensen zijn om de film te zien.

Wat kun je ons vertellen over het plot?

Het speelt zich niet al te ver af van waar we ophielden na het einde van de serie in 2016. De koning en koningin van Engeland komen op bezoek, wat het huishouden in rep en roer brengt. Er zijn spanningen tussen het koninklijk personeel en ons personeel. Ik kan niet echt veel meer zeggen dan dat, omdat ik het niet wil verpesten.

Hoe moeilijk was het om terug te glijden in de mindset van Cora Crawley, gravin van Grantham?

Op een bepaalde manier voelde het alsof we nooit zijn weggegaan. Het was alsof er een nieuwe dag was aangebroken en er geen tijd was verstreken. Wat hielp was het zien van al mijn mede acteurs. Plus, in de jaren sinds de TV serie is opgenomen, kan ik je vertellen dat het huis niet veel veranderd is. Het verbaasde me dat er niet veel grassprietjes verschoven waren.

Wat was het beste deel van de “Downton” ervaring?

Er is iets buitengewoons dat gebeurde op die job. Het was het plezier om met een groep artiesten te werken gedurende een bepaalde tijd. In films zie je zelden twee keer dezelfde persoon. Maar om al die jaren op de set van “Downton” te zijn, heb ik echte relaties opgebouwd. Er is een vertrouwen. Deze mensen zijn mijn familie.

Wat trok je aan in het personage?

Ze was de vis uit het water. Ze maakte deel uit van de nouveau riche Amerika. Haar vader was een selfmade man. Toen ze met Robert trouwde, geloof ik dat ze gevoelens van liefde voor hem had, zelfs in het begin. De deal kwam op de eerste plaats voor Robert, die deed wat nodig was om het landgoed te redden.

Maar ze houden wel van elkaar.

Hij trouwde met haar om haar geld. Het mooie van hun huwelijk is dat het voor beiden een gelukkig en liefdevol huwelijk is geworden.

Wat was je moeilijkste moment om te filmen in de serie? En het spannendste?

Wanneer Cora haar dochter verliest, was dat hartverscheurend. Het was erg pijnlijk voor me. Het spannendst? Ik hou van de relatie die Cora heeft met haar schoonmoeder (gespeeld door Dame Maggie Smith). Het is maar goed dat Cora staalhard is, want er waren vroege dagen dat ze het gevoel had dat ze een teleurstelling was voor haar schoonmoeder. Ik zie ze nu als vrienden en bondgenoten.

Houd je je laatste dialoog uit de serie voor de geest?

Een van mijn laatste regels, die ik geweldig vond, is toen Cora haar man vertelde wat ze voor de toekomst wil. Cora zegt: “Een lang en gelukkig leven samen, waarin we de kinderen zien opgroeien, dat is alles wat ik wil.” Simpel en mooi.

Je bent opgegroeid in Evanston, Illinois, waar je moeder lerares was op een middelbare school en je vader professor in de rechten aan de Northwestern University. Wat vonden zij ervan dat u wilde acteren?

Ik denk nog steeds dat mijn familie een beetje verbaasd is over mijn liefde voor acteren!

Wat herinnert u zich van uw filmdebuut in Robert Redford’s “Ordinary People”?

Het voelt als zo’n droom. Ik was zo jong en onervaren, maar ik was in de handen van een regisseur die zo intelligent was en een absoluut geweldige man. Robert Redford informeerde de set ook met een zachtheid en vriendelijkheid. Ik dacht dat het hele vak zo zou zijn.

U produceerde onlangs “The Chaperone”, een film die zich afspeelt in de jaren twintig van de vorige eeuw, over een vrouw van boven de 50 die een 15-jarig toekomstig icoon, Louise Brooks, naar New York City begeleidt. Waarom is het belangrijk verhalen te vertellen over vrouwen die enkele decennia hebben verdiend?

Ik hou wel van verhalen over een ontwaken, dat op elke leeftijd kan gebeuren. Ik heb het gevoel dat ik er een heb gehad in mijn 50-er jaren. Ik leer nog steeds en doe ontdekkingen over mezelf. Het is leuk voor mensen om die verhalen te zien, omdat Hollywood vrouwen van in de vijftig niet zo vaak vertegenwoordigt in films of op tv. Je kunt op elke leeftijd vertrouwen in jezelf opbouwen.