Privacy & Cookies
Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan, gaat u akkoord met het gebruik ervan. Lees meer, inclusief hoe u cookies kunt beheren.
Het is een dappere vrouw die haar leven eeuwig zonder onderbroek (of slipje voor jullie Amerikanen) doorbrengt, maar tot voor kort was het de norm.
Hoewel mannen door de geschiedenis heen ondergoed droegen (Charles ll was een fan van een zijden boxershort FYI) werd het als ongepast beschouwd voor een dame om iets tussen haar benen te hebben.
De enige dames die deze trend durfden te trotseren, waren de schandalig rijke Italiaanse vrouwen in de zestiende eeuw. Maar helaas was niet iedereen in de geschiedenis rijker dan Midas en toch arm aan moraal; dus droegen middeleeuwse dames een lange onderjurk (sexy) die later evolueerde tot onderjurken en petticoats.
Tegen het begin van het Victoriaanse tijdperk beginnen we te zien dat ‘onderjurken’ door vrouwen worden gedragen. Koningin Victoria was een fan en zoals met alle koninklijke mode, werd het al snel synoniem met klasse … wat betekende dat al snel iedereen stond te springen om een paar onderbroeken.
Binnen een eeuw maakten onderbroeken een volledige stijlevolutie door. Van een onregelmatigheid in de modewereld tot de norm.
Ze gingen van functioneel naar frivool, opgepept en kleurrijk.
In 1901 droegen alleen de armste vrouwen niet elke dag een onderbroek.
Maar de evolutie stopte daar niet, in de volgende 20 jaar gingen de zomen van de onderbroeken omhoog en zo werd de onderbroek geboren die we vandaag de dag kennen!
In feite werd in de jaren 1940 wat ooit een modegril was, nu zo essentieel geacht dat vrouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog ervoor kozen thuis gebreide onderbroeken te dragen in plaats van commando te gaan!
Kousen
Net als onderbroeken, waren mannen veel eerder dan vrouwen met deze ondergoedtrend in de weer. Lange sokken werden gedragen door Vikingen, Kelten en Saksen als een manier om koud weer te bestrijden en schuren van schoenen te voorkomen (geloof me, als u denkt dat uw nieuwe schoenen knellen, hebben ze geen schijt aan middeleeuws schoeisel!)
Maar het was niet allemaal praktisch, lange bijna maaghoge kousen waren een teken van mode en adel voor mannen aan het Tudor Hof. Een liefhebber van de kous was Henry VIII, die trots commentaar gaf op de aantrekkelijkheid van zijn kuiten
In dit tijdperk droegen vrouwen ook kousen, maar die stopten bij de knie.
Elizabeth I was een enorme fan van zijden kousen, gedragen in zoveel mogelijk felle kleuren! Mensen die geen koningin waren, konden zich deze dure geverfde zijde niet veroorloven, dus de meesten namen genoegen met gewone wollen kousen.
Nou, ik zal er geen doekjes om winden, kousengewijs blijft het de volgende eeuwen behoorlijk hetzelfde… dus laten we snel doorspoelen naar de jaren dertig!
In deze tijd waren de zoomlijnen in het algemeen VEEL hoger. En omdat hun benen nu zichtbaar waren en blootstonden aan de elementen, hadden vrouwen meer dan ooit een sterke kous nodig.
Helaas hadden ze zijden kousen die:
A) niet rekbaar waren
B) ladderden als een mo-fo
Maar toen vond een of andere mooie schoft nylons uit
Twee dagen nadat de nylons in 1940 in de warenhuizen van New York waren verkocht, waren ze al uitverkocht.
Dit fenomeen bleef niet beperkt tot New York, maar vrouwen in heel Amerika pikten deze ongelooflijke nieuwe uitvinding in. Eindelijk konden vrouwen hun kunsten vertonen zonder bang te hoeven zijn voor ladders!
En toen gebeurde Pearl Harbour…
Dankzij de oorlog werden nylons in 1942 gerantsoeneerd, en mocht het materiaal alleen worden gebruikt voor de Amerikaanse defensie.
Dames namen hun toevlucht tot het kleuren van hun benen om de illusie van kousen te wekken, met sluwe schoonheidsmerken die vloeibare kousen verkochten (AKA shit fake tan)
Toen de oorlog in 1945 voorbij was, was de eerste gedachte in de hoofden van vrouwen feest, snel gevolgd door:
‘oh mijn god ik moet een paar nylons hebben!
Al bijna onmiddellijk verspreidden nylonrellen zich over Amerika, toen vrouwen warenhuizen bestormden in de naam van ondergoed.
In Pittsburgh daalden meer dan 40.000 mensen af naar één winkel, wanhopig om 1 van de slechts 13.000 nylons in handen te krijgen.
Ok dus we hebben de basis, onderbroeken en panty’s, maar nu moeten we nog wat body zien te krijgen!
Maar hoe krijg je die zandloper vorm waarvan de geschiedenis ons altijd heeft verteld dat het IT is. Eerst ga je naar binnen en dan ga je…naar buiten
Crinolines
We hebben het op deze blog al eerder over crinolines gehad, dus ik zal het kort houden, hier is alles wat u moet weten:
Crinolines waren een modeartikel in de jaren 1800, geliefd vanwege hun vermogen om een overdreven zandlopervorm te creëren.
Treurig genoeg was er een groot nadeel:
Crinolines haten je en willen je dood hebben.
Echter, geen ander ondergoed heeft zo’n dorst naar bloed als deze volumineuze constructies des doods.
In 1864 schatte een Londense arts dat 2500 vrouwen waren overleden als direct gevolg van het dragen van crinolines. Het kledingstuk had namelijk de gewoonte om aan dingen te blijven haken; het was per slot van rekening enorm. Helaas waren crinolines vooral brandbaar.
Dat klopt, crinolines leidden ertoe dat duizenden vrouwen levend verbrandden in hun jurken.
Maar het gevaar hield daar niet op – zoals eerder gezegd – crinolines waren uit op bloed!
Er zijn verslagen van crinolines van vrouwen die bleven haken aan rijdende karren en koetsen, met als gevolg dat de onfortuinlijke dame er achteraan door de straat werd getrokken.
Ik laat het hierbij: op een zomerdag in Herefordshire genoot een vrouw van de zon.
Toen ze op het gras ging zitten, brak een deel van de stalen steunen van haar krukje – waardoor een gekarteld stuk metaal op een zeer oncomfortabele plaats terechtkwam en ernstige inwendige verwondingen werden toegebracht.gif
Korsetten
Crinolines waren niet de enige ondergoederen die ernstige lichamelijke schade veroorzaakten, korsetten waren ook meer dan blij om vrouwenlichamen te verneuken, zowel inwendig als uitwendig!
De over-over-overgrootmoeder van het huidige korset is de cote; een strak geregen lijfje dat door middeleeuwse vrouwen werd gedragen om een zandlopersilhouet te krijgen (je moet die kinderbaren heupen krijgen!
Tegen de 16e eeuw begon men verstijvingsmaterialen zoals hout, walvisbeen en staal te gebruiken om een veel strakkere taille te creëren dan mogelijk zou zijn met alleen een vetersluiting; en zo is het korset geboren!
Het ontwerp van het korset was niet alleen om een wespentaille te creëren, maar ook om de borsten op te tillen, de heupen te accentueren en een rechte houding te creëren.
Voor de volgende paar eeuwen zouden vrouwen worden gekneusd, getrokken en in het algemeen met alle mogelijke middelen gedwongen worden in steeds strakkere korsetten. De Victorianen wilden wanhopig van de gemiddelde taille van 28 inch een angstaanjagende 16 inch maken.
Het Victoriaanse korset blijft het meest iconisch. In dit tijdperk verviel de empire taille van eerdere periodes en met meer nadruk op de natuurlijke taille kwam het korset pas echt op dreef.
Daarnaast wat mythes ontkrachten:
Korsetten zijn niet dodelijk.
Ik weet het, dat zouden ze wel moeten zijn. Korsetten knijpen letterlijk in je organen en schudden ze door elkaar… maar het blijkt dat lichamen behoorlijk winterhard zijn en de typische strak geregen korsetten die Victoriaanse vrouwen droegen, waren niet dodelijk. Ongemakkelijk? Ja. Dodelijk? Nee.
Dat wil niet zeggen dat ik het draag van iets dat je skelet verminken, je organen rondgooit en in het algemeen het meest ongemakkelijke ding ooit is, goedkeur. Ik zeg alleen dat het je niet zal doden. Wat goed is, want iedereen in Victoriaans Engeland droeg korsetten, zelfs zwangerschap kon het korset niet stoppen! 
In het Edwardiaanse tijdperk werden enkele comfortproblemen van het korset opgelost met de uitvinding van het S-bochtkorset (want iedereen wil een S-bocht dragen…)
De S-bocht was ontworpen om de druk op de buik te verminderen, terwijl de taille nog steeds werd ingesnoerd, de borsten werden geduwd en een mooie houding werd verkregen.
Dit was het resultaat:
Weldra werden de korsetten volgestopt met extra verbeteringen om vrouwen te helpen de monumentale prestaties te leveren die de Edwardiaanse mode van hun lichaam eiste.
Mijn persoonlijke favoriet is de citroencup, een soort mix tussen kipfilets en een push-up beha; deze kleine katoenen cups zaten vol paardenhaar met een spiraalvormige veer die aan walvisbeen was bevestigd en binnenin was verborgen. Wanneer al deze elementen werden gecombineerd, werden de borsten van de draagster opgewekt en naar buiten geduwd.
Aannemelijk is dat wanneer je veren aan je tieten bevestigt, de dingen te ver zijn gegaan.
De Edwardiaanse mode was het daarmee eens. Toen ontwerpen die werkten met de natuurlijke rondingen van het lichaam in zwang kwamen, begonnen korsetten uit te gaan. Om plaats te maken voor ondergoed dat vrouwen in staat stelde dingen te doen, zoals dansen, lopen en bewegen zonder kraken.
Dit was echt interessant! Waar kan ik meer te weten komen? Ik stel voor dat je het V&A’s boek Undressed, A History of Underwear bekijkt. Het geeft een gedetailleerd overzicht van hun recente tentoonstelling over ondergoed en bevat hoogtepunten uit die collectie. Bovendien kost het maar een tientje, dus dat is mooi meegenomen.