Toen ik voor het eerst collega’s mailde om te laten weten dat ik zwanger was, kwam tussen de felicitaties en “Dat zal de koers van het Smirnoff-aandeel wel een dip geven”-achtig gegniffel deze onverwachte opmerking van onze receptioniste: “Je fietst toch niet nog steeds naar je werk? Is dat wel veilig?”
De waarheid was dat ik het niet wist. Ik ben een fervent fietser en ik ben ervan overtuigd dat fietsen naar en van het werk het leven in Londen niet alleen draaglijk maakt, maar zelfs heel plezierig. Maar het advies was tegenstrijdig. Iedereen was het eens over de fysieke en psychologische voordelen van matige, lichte lichaamsbeweging tijdens een zwangerschap met een laag risico, en de NHS adviseert vrouwen om “hun normale dagelijkse lichaamsbeweging of lichaamsbeweging zo lang als voor jou comfortabel is, voort te zetten”. Maar de NHS waarschuwt ook voor fietsen “omdat er een risico op vallen bestaat”. Een gevoel dat wordt herhaald door opvoedingssites, zoals de NCT en BabyCentre, waarbij de laatste waarschuwt tegen alles behalve het rijden op een hometrainer, omdat “zelfs als je een ervaren fietser bent, er een gevaar bestaat dat je valt of van je fiets wordt gestoten.”
Echt waar? Toegegeven, sommige ongelukken zijn tragisch genoeg onvermijdelijk, maar is dat ook niet het geval als je een weg oversteekt of in je auto stapt?
Gelukkig was de CTC – de nationale fietsersorganisatie – aanwezig met positief advies en nuttige tips, van het verhogen van je stuur en het monteren van lagere versnellingen tot de meer pittige “minder die off-road afdalingen en ga niet in een groep racen”. Ze zeggen ook dat je eerst je dokter moet raadplegen, wat ik gedaan heb. Zij zag geen reden waarom ik niet zou fietsen, zolang ik het rustig aan deed en naar mijn lichaam luisterde. Na drie maanden voelde mijn lichaam zich goed, met alleen wat ochtendmisselijkheid op de zeldzame ochtenden dat ik met de trein en de bus naar mijn werk ging, waardoor mijn reistijd ook verdubbelde.
Zoals je zou verwachten, zijn de dingen op het continent meer verlicht. Ik ontmoette een Nederlandse vrouw op vakantie en vroeg haar of ze van plan was haar derde zwangerschap op de fiets door te brengen. Haar ongelovige antwoord was: “Natuurlijk, hoe moet ik me anders verplaatsen?” En zoals Mikael Colville-Andersen van het in Kopenhagen gevestigde fietsblog Cycle Chic zegt: “Fietsen is in Denemarken zo goed als voorgeschreven voor zwangere vrouwen.” Hij wijdt zelfs een post aan mooie zwangere fietsers in al hun glorie. In een thread op de CTC Facebook-pagina illustreert Merlijn Janssens de andere mentaliteit in het Verenigd Koninkrijk: “Toen ik zwanger was van mijn eerste, stelde niemand in Nederland vragen over fietsen, hier kijkt iedereen je aan alsof je een doodzonde begaat.”
Ik ben nu een week na zeven maanden zwanger en fiets nog steeds vrolijk, zo niet een beetje meer ademloos, mijn 15-mile round commute naar mijn werk. Ik voel me heel goed en mijn dokter is onder de indruk van hoe “mobiel” ik ben voor deze fase van mijn zwangerschap. Ik fiets nog steeds op mijn zo geliefde single speed, hoewel ik me mentaal heb ingesteld op het feit dat ik waarschijnlijk zal moeten overstappen op een meer rechtopstaande Nederlandse fiets voor het laatste stuk, want zelfs de kleinste hellingen worden steeds zwaarder. Of misschien moet ik wel helemaal stoppen met fietsen, wie weet.
De afgelopen maand heeft zelfs het ruimste T-shirt van mijn man mijn steeds groter wordende bult niet meer kunnen verbergen, waardoor ik meer dan genoeg rare blikken van vreemden heb gekregen, variërend van vragende blikken tot regelrechte afkeuring. Vorige week schreeuwde een taxichauffeur: “Je moet niet op je fiets zitten in jouw toestand, schat!”, nadat ik hem had afgeblaft omdat hij me gevaarlijk afsneed op een busbaan. En een vriend hield me laatst tegen op straat om, compleet met bezorgd gezicht, te zeggen: “Beloof me dat je snel stopt met fietsen”. Alsof alleen al het feit dat ik fietste haar dodelijk verwondde.
Maar ik heb troost geput uit het advies van medefietsers die tot laat in hun zwangerschap fietsten, zoals Sarah Buck, voorheen ontwerpster bij het fietsmodemerk Cyclodelic. Zij was 10 jaar lang fietskoerier en heeft nooit overwogen om niet te fietsen tijdens haar zwangerschap. “Niemand durfde me te vertellen dat ik niet mocht fietsen, anders hadden ze problemen gehad. Maar ik voelde me zo op mijn gemak op de fiets dat het voor mij nooit een probleem zou worden. Ik fietste van Camberwell naar Hackney, anderhalf uur lichte inspanning per dag en ik denk echt dat het goed was voor mijn lichaam en geest. Ik had een heel gezonde zwangerschap en omdat je geen gewicht op je benen zet, is het eigenlijk makkelijker dan lopen.”
Josie Dew, auteur van zeven fietsreisboeken en vice-voorzitter van de CTC fietste tijdens haar beide zwangerschappen dagelijks 10-15 mijl, ook op de dagen dat ze moest bevallen. “Ik raad aan tijdens de zwangerschap te fietsen (als je lichaam al gewend is aan het dagelijkse stampen op de pedalen) en dan op je uitgerekende datum een heuvel van 1:4 op te fietsen. Dat lijkt de zaak vlot te trekken en in een behoorlijk tempo.”
“Ik ben 44 dus de dokters waren eerst wat paniekerig over mijn leeftijd, maar toen realiseerden ze zich dat ik best fit was door al het fietsen dat ik doe. Het was best zwaar op het einde, alsof ik echt niet fit was, maar ik voelde me er gelukkig door en actief blijven is belangrijk….En mijn verloskundige denkt dat het fietsen mijn uithoudingsvermogen tijdens de bevalling zeker heeft geholpen. Als je gewend bent om moe te zijn en jezelf door nog eens 10 bergpassen te duwen, helpt dat je om te gaan met de pijn van de bevalling.”
Hiervan hopen we dat ze gelijk heeft.
– Sam Haddad is de redacteur van Cooler, een sport- en stijltitel voor jonge vrouwen
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger