Posted on Wednesday, May 9th, 2018 by Chris Evangelista
Anne V. Coates, de editor die verantwoordelijk was voor de allergrootste match cut in de filmgeschiedenis, is op 92-jarige leeftijd overleden. Coates’ carrière besloeg 60 jaar, waarin ze tal van films heeft gemonteerd, waaronder Lawrence of Arabia, Out of Sight, en nog veel meer.
De grootste match cut in de filmgeschiedenis was een ongelukje. Het gebeurt vroeg in David Lean’s meesterwerk Lawrence of Arabia. T.E. Lawrence (Peter O’Toole) houdt een brandende lucifer vlak bij zijn gezicht. Zijn blik blijft hangen op de vlam terwijl de lucifer opbrandt en zwart wordt als het vuur uitgaat. Voordat die vlam volledig gedoofd kan worden, blaast Lawrence hem uit.
En dan zijn we in de woestijn.
De zon is een vuursplinter aan de horizon, uitdijend, groeiend, gloeiend. De hitte straalt bijna van het scherm af. Het landschap is zo zwart als de verbrande kop van die lucifer. En dan komt de soundtrack.
En het gebeurde bijna niet.
Lawrence of Arabia
“Het stond in het script als een overvloeier, maar we zagen het in elkaar geknipt voordat we de optische levering hadden,” herinnerde redacteur Anne V. Coates zich vele jaren later. “We keken naar het werk en zeiden: ‘Mijn God, het werkte fantastisch!’ We probeerden hier en daar een frame weg te halen. David zei op het laatst tegen me: ‘Dat is bijna perfect. Haal het weg en maak het perfect. Ik haalde letterlijk twee frames weg van de uitgaande scène en zo is het nu.”
Haal het weg en maak het perfect.
En dat deed ze. Op de een of andere manier. “Het was niet iets groots voor ons,” zei Coates. “Het was pas toen iemand me om drie uur ’s nachts belde vanuit Australië om me te vragen waar ik aan dacht toen ik die snede deed; ik zei: ‘Ik had geen idee.’ Verscheidene directe cuts zoals die waren oorspronkelijk mijn idee omdat David de Franse directe cut van La Nouvelle Vague niet had gezien. Ik heb hem een paar films laten zien. Hij vond het geweldig en deed het nog beter. We hebben het niet overdreven.”
Wat is het aan deze match cut dat zo verdomd veel weerklank vindt? Zelfs als je niet van Lawrence of Arabia houdt, is er iets aan die ene specifieke opname dat blijft hangen. Het heeft de kracht om te chillen; de kracht om je plat op je rug te slaan en dan rechtop te zitten en te vragen, “Wat was dat?” Het is een verschuiving door de tijd, door de ruimte. Het brengt ons van waar we dachten te zijn naar waar we nog nooit geweest zijn. Het is magie. Filmmontage is een lastig iets. Sommigen zullen je vertellen dat de beste montage, montage is die je helemaal niet opvalt. En dat is waarschijnlijk waar. Maar je merkt de wedstrijd in Lawrence op. Hoe kan je dat niet opmerken? Het brandt net zo fel als die oranje vuurbal die boven de zwartgeblakerde horizon uitsteekt. Het is in je gezicht, recht voor je ogen, onmogelijk te negeren.
Anne V. Coates is misschien geen begrip zoals filmmakers dat zijn. Maar haar invloed op de film is onmiskenbaar. Zelfs als ze na Lawrence niets anders had gedaan, zou alleen al die wedstrijdcoupe genoeg zijn om haar plaats in de geschiedenis te verstevigen. En dat was misschien nooit gebeurd als ze haar weg naar de industrie niet had gevonden. “In het begin van de jaren vijftig was het heel moeilijk om in films terecht te komen,” zei ze. “Je moest lid zijn van de vakbond om in films te kunnen werken en je kon pas een baan in films krijgen als je lid was van de vakbond! Maar er waren bepaalde achterpoortjes – via werken in de laboratoria, werken in een klein educatief bedrijf of de manier waarop ik binnenkwam door een baan te krijgen als hulpje in religieuze films – projectie, geluid en helpen in de snijzalen van de bibliotheek die films verstuurde naar kerkelijke filmmaatschappijen. En thee zetten natuurlijk!”
En van dat nederige begin hebben we nu grootse dingen. We hebben die wedstrijd uitgeknipt. En we hebben deze scène uit Out of Sight – een dans die zittend wordt gedaan; een reeks cuts van wijd naar dichtbij; van lange shots naar inserts; van wat is en wat zou kunnen zijn.
Out of Sight
“Toen we Out of Sight deden, hebben we heel veel heel lastig geknipt,” zei Coates. “Heel interessant, waarvan veel erin is gebleven. Ik zei op een dag tegen (regisseur) Steven (Soderbergh): ‘Ik denk dat we het misschien overdreven hebben. Het is zo schokkerig en ik denk niet dat het publiek in staat zal zijn om het te volgen.” We hadden hem naar drie verschillende gevangenissen laten gaan en allerlei dingen die niet in de afgewerkte film zitten, dus gingen we terug en vereenvoudigden we het allemaal, want toen we ernaar keken realiseerden we ons dat elke scène op zichzelf heel slim en goed en interessant gesneden was, maar alles bij elkaar werd het een beetje een allegaartje, dus vereenvoudigden we het.”
Dus vereenvoudigden we het.
Neem het weg en maak het perfect.
Cool Posts From Around the Web: