Taken van de chauffeur

Voor Ahlers beginnen de taken op de wedstrijddag al de dag ervoor, als hij en andere leden van de Reck Club bijeenkomen om de auto te wassen en het spandoek te beschilderen waarmee hij de volgende dag het veld op zal stormen. Countrymuziek klinkt uit een stereo-installatie in de garage, waar Ahlers gewapend is met een tuinslang, schoonmaakmiddelen en poetsdoeken. Hij kaatst ideeën voor toekomstige spandoeken van de verfkwasten af.

“Ik heb een idee voor Syracuse: ‘Er is geen excuus voor hoe slecht jullie allemaal zijn.'”

Hij wordt afgeschoten. “Het is een beetje wollig,” zegt iemand. Misschien is copywriting niet in Ahlers toekomst. Hij keert terug naar wat hij het beste kan: de Wreck verzorgen.

Ahlers is dit voetbalseizoen ook in andere media aan bod gekomen, waaronder de Technique en de Atlanta Journal-Constitution, maar hij voelt zich niet helemaal op zijn gemak als hij in de schijnwerpers staat. Hij heeft liever dat de aandacht op de auto is gericht.

De baan heeft zijn voordelen – het zijn van een mobiele drager van Tech spirit, het bemannen van de Wreck’s beruchte “aaaooogaaa” hoorn – maar komt niet zonder zijn stressoren. Ahlers maakt zich het meest zorgen over de vraag of er iemand aan de andere kant van het spandoek staat waar hij doorheen rijdt elke keer als hij het team op Grant Field leidt.

“Het is een soort gevoel van angst,” zei hij. “Ik maak me het meest zorgen over mensen of een cameraman die daar achter is.”

Als hij eenmaal uit de tunnel is, loopt hij het veld rond en neemt zijn plek in de zuidwesthoek van het stadion in, waar hij de rest van de wedstrijd zal blijven.

“Er is niet echt een betere plek om naar de wedstrijd te kijken dan naast de Wreck en op het veld.”

Hoewel de zaterdagen in Bobby Dodd Stadium de plek zijn waar de meeste fans met de Wreck omgaan, is het niet waar de Wreck het grootste deel van zijn tijd doorbrengt. Naast uitwedstrijden, andere sportevenementen en evenementen op de campus, verschijnt de Wreck op verzoek op bruiloften, partijen en andere speciale gelegenheden.

Ramblin’ On

Reck Club houdt aan het eind van elk kalenderjaar verkiezingen voor alle bestuursfuncties, waaronder de functie van chauffeur. Nu het einde van Ahlers ambtstermijn nadert, begint hij, zij het aarzelend, te praten met degenen die het stokje in 2014 willen overnemen.

“Ik voel me een beetje egoïstisch,” zei hij. “Ik wil een soort van alleen zijn met de auto en wil hem niet delen.”

Ahlers zal in mei afstuderen, waardoor hij een semester heeft om te ontspannen van de bestuurdersstoel en zich voor te bereiden op zijn volgende stap – idealiter werken in de transportinfrastructuur. (Een deel van wat hij leuk vindt aan het wassen van de Wreck voor wedstrijddagen is het zien van de grote vrachtwagens die het bezoekende team voorbijrijden.)

Maar eerst zal hij zijn laatste twee maanden als chauffeur in beslag nemen en de Wreck draaiende blijven houden voor wie de volgende in de rij is in de “broederschap van chauffeurs.” Zoals elke inspanning die de moeite waard is, haalt de bestuurder uit de ervaring evenveel als hij erin stopt. Zoals Ahlers het zegt: “Als jij voor het Wrak zorgt, zorgt het voor jou.”

Opmerking van de redacteur: De Ramblin’ Reck Club heeft de spelling “reck” gebruikt sinds de oprichting van de club in 1945. Het Instituut gebruikt echter “Ramblin’ Wreck” en heeft een handelsmerk op deze spelling. Hoe dan ook, het is niet “Rambling,” maar “Ramblin’.”

Schrijver: Kristen Bailey