Van licht gepantserd tot zwaar gepantserd, zou de klasse van gladiator bepalen hoeveel bepantsering elke vechter specifiek droeg. De zwaarst gepantserde, de crupellerius, zou bijna een volledig harnas hebben gedragen, terwijl een licht gepantserde gladiator, zoals de dimachearus, bijna geen harnas zou hebben gedragen, behalve wat absoluut noodzakelijk was.

De verschillende harnassen die door de gladiatoren werden gedragen, waren natuurlijk vaak gemeenschappelijk voor vele klassen. Zo werden manica’s door vele gladiatoren gedragen om hun slagarmen te beschermen tegen botsingen, zwepen en slagen. Als een gladiator zijn slagarm verwondde, dan was het gevecht voor hem waarschijnlijk voorbij. Daarom was een deel van de keuze in bewapening voor deze machtige krijgers, zowel om het gevecht van de beste kwaliteit te verzekeren, als de persoonlijke bescherming van de gladiator. Op een vergelijkbare manier was romp bepantsering typisch ongewoon bij gladiatoren, waardoor ze gedwongen werden te vechten op een manier die de menigte zou kunnen aanspreken met slagen op de romp en de middensectie die het gevecht zouden beëindigen, maar snijwonden en sneden op de armen en benen die beschermd werden door manicas en scheenplaten.

Daarnaast zou het totale gewicht van de gladiatoren wapenrusting een directe correlatie hebben gehad met hun vechtstijl. De zwaarder gepantserde gladiatoren zouden voorzichtiger moeten zijn met het verbruiken van energie, aangezien bewegen veel meer energie zou kosten dan een licht gepantserde gladiator zou moeten verbruiken. Dit is typisch de reden waarom veel gladiatoren een vergelijkbare hoeveelheid bepantsering droegen, en het waren typisch zeldzame klassen zoals de crupellarius die extreem zwaar bepantserd waren.

Helm

Galea (Romeinse helm)

De gladiatoren droegen eigenlijk een verscheidenheid aan helmen, of een verscheidenheid aan stijlen, maar men denkt dat ze meestal voortkomen uit de galea helm. De galea-helm is wat wordt geclassificeerd als een keizerlijke helm en dit was het gebruikelijke ontwerp tegen het einde van het Romeinse rijk. De galea is vaak gemaakt van brons, soms met een koperen versiering, en kan zijn aangepast voor verschillende gladiatorenklassen, zoals de murmillo, die een volledige gezichtsbedekking op hun specifieke helm hadden.

Manica (armbeschermer)

De manica was een armbeschermer, die gesegmenteerd was, wat betekent dat het flexibel was wanneer de gladiator zijn arm bewoog. Gladiatoren droegen meestal één beschermer, maar twee werden ook gebruikt in sommige klassen. Typisch werden ze gedragen op de aanvallende arm, zoals de zwaard arm, om ervoor te zorgen dat kleine schaafwonden en snijwonden een gevecht niet zouden beëindigen.

Greave (beenbeschermer)

De greave was een beenbeschermer, vaak gemaakt uit een stuk, het bood bescherming tegen alle soorten aanvallen, en werd vaak gedragen op beide of op zijn minst het naar voren geplaatste been. Opnieuw was de greave ontworpen om de benen te beschermen, maar ook om te proberen het gevecht gaande te houden, ervoor zorgend dat niet dodelijke beenstoten een vechter niet zouden vertragen of hen niet in staat zouden stellen aan te vallen.

Torso harnas

Cardiophylax (borstplaat)

De enige gladiator waarvan gedacht werd dat hij lichaamsbepantsering droeg, was de provocator die een borstplaat droeg die bekend stond als een cardiophylax. Dit was een bronzen borstplaat die een bijpassende achterkant kon hebben of een enkel voorstuk was. Dit zou ook kunnen worden geclassificeerd als een soort Cuirass een borstplaat.

Balteus (zwaardriem)

Hoewel technisch gezien geen harnas, zou deze riem worden gedragen rond de taille om een zwaard, kort zwaard of dolk op zijn plaats te houden. Vaak gebruikt door gladiatoren die een gevecht begonnen met een apart wapen, zoals de retiarius, of de eques gladiatoren.

Verschilden

Scutumschild

Het scutum was een groot schild, gebruikt door de Romeinse legionairs en door de gladiatoren, ongeveer 40 inches of 100 cm hoog en ongeveer 16 inches of 40 cm breed. Het was typisch rechthoekig, maar kon vierkante randen hebben, afgeronde randen, of eigenlijk meer een ovale vorm. De vorm van het schild werd vaak bepaald door de eenheid of het type van infanterie dat het gebruikte, of zelfs de tijd waarin het gebouwd werd. Daarom is het waarschijnlijk dat de gladiatoren een mengeling van schildtypes gebruikten tijdens hun uitjes in het amfitheater.

Typisch woog het scutum ongeveer 10 kg, zeker niet licht, maar licht genoeg om effectief in één hand te worden gehanteerd en toch gemakkelijk te kunnen bewegen. Het scutum werd gebruikt door scutalarius gladiatoren zoals de samnite en murmillo klassen.

Parma schild

de parma was een klein schild, gebruikt door verschillende soorten van de Romeinse soldaten met inbegrip van de cavalerie. Het parma schild was ongeveer 90 cm breed en was typisch rond van vorm. Gebouwd op een ijzeren frame, met een kleine ijzeren baas in het midden was de parma sterk en in staat om een duwend wapen tegen een vijand te zijn door zijn stevige constructie.

Nog steeds lichter dan het scutum werd de parma gebruikt door parmalarius gladiatoren zoals de thraex

Samenvatting

Met een vrij diverse mix van wapenrusting beschikbaar in een aantal combinaties, waren de gladiatoren van het oude Rome meestal op een of andere manier in het nadeel of in het voordeel. Meer bepantsering betekende meer bescherming maar minder snelheid en zelfs wendbaarheid. Minder bepantsering betekende dat je sneller kon bewegen maar als je vast kwam te zitten kon je veel meer schade oplopen. Zoals alles in de amfitheaters van Rome, was het kiezen van je wapenrusting een lastige zaak voor elke gladiator.