— Minor Spoilers ahead (but don’t worry too much, as I’ve wrote down the next line, I don’t know much to give it away) — 3 afleveringen in is niet veel, dus ik zal dit snel maken.
Het verhaal draait om Jean, deze psychologe die getrouwd is en een klein trans meisje heeft. Hou ervan hoe ze het onderwerp benaderen als: “Het is ingewikkeld, maar het gebeurt.” En dan gaat het over naar het hoofdverhaal: Jean is “effing” gek. Nou, niet zo heel erg. Ze heeft angstproblemen en om de een of andere reden begint ze het leven van kennissen (of familie, of wat dan ook) van haar patiënten binnen te dringen, en het is echt niet logisch (voor mij) waarom ze dat doet, want we krijgen niet veel over haar gemoedstoestand te horen. We weten alleen wat er in haar hoofd omgaat als ze aan Sidney denkt (Ja, dat is een meisje, en ja, het is nogal gay wat ze daar hebben). Seksuele spanning is het gevolg. Daarnaast krijgen we het dagelijkse leven van Jean te zien. En dat is nogal saai. Zeker, de serie heeft potentieel, maar ik heb het gevoel dat de “Thriller” tag op IMDb er een beetje (helemaal, vanaf nu) naast zit. Het is gewoon cheesy melodrama. Buuuut, ik hoop nog steeds dat het in een neerwaartse spiraal terechtkomt met die kleine bullshit waar ze mee bezig is (zich bemoeien met het leven van patiënten). Maar ik geniet ervan als plotseling alle personages in een kamer zitten met een pistool in hun handen, de een naar de ander wijst en voor je het weet is er overal bloed. Dat is mijn soort film (of serie). En dat is waar ik hier op hoop, dus ik ben bevooroordeeld als het gaat om het raden naar een einde dat niet verschrikkelijk is. Voor degenen onder jullie die niet van dat bloederige, gespannen, climax gedoe houden, wees gerust, ik betwijfel of het zal gebeuren. Ik begin zelfs te hopen op een gelukkig (en homo) einde! Maar gezien de omstandigheden is het nogal moeilijk te geloven dat het zo vlot zal verlopen.
De tracks van de openings- en eindscènes zijn fantastisch (tot nu toe), en ik kan niet wachten tot iemand de soundtrack naar YouTube uploadt, zodat ik ernaar kan luisteren en herinneringen aan de serie kan ophalen.
Hmm… wat nog meer?
Naomi Watts is geweldig als altijd, maar ik ben bang dat Billy Crudup het gewoon niet kan bijbenen. Hij heeft zo’n gezicht, dat het niet uitmaakt hoe kwaad hij moet zijn, zijn ogen laten het lijken alsof hij het naar zijn zin heeft op een feestje op het strand van de Bahamas. Terwijl hij ecstasy gebruikt. Ik weet niet eens waarom ik dat dacht (of schreef). Hoe dan ook, het kleine meisje is schattig en is fantastisch. Ik zie een toekomst voor haar. Of niet. Je kent kind acteurs. Sophie Cookson en Karl Glusman krijgen mindere rollen, maar ze schitteren desondanks. De andere niet-belangrijke personages zijn ook geweldig, vooral de pillenverslaafde roodharige die niet veel te zien is. Ik verwacht grootse dingen van haar.
Over het technische gedeelte valt niet veel te zeggen, het is nogal rechttoe rechtaan en volgens het boekje, en ik wil jullie niet vervelen met details. Laten we gewoon zeggen dat het goed is.
Conclusie, Gypsy geeft een psychologische thriller vibe af, maar pusht dat aspect niet gedurende de hele serie (of liever, de 3 afleveringen die ik heb gekeken) degradeert zichzelf tot een eenvoudig melodrama (“Moet ik vals spelen of moet ik gaan?”). Niettemin, het is zeer intrigerend, tot het punt dat het maakt me niet in staat om te stoppen met de klassieke (is het al klassiek?) Netflix-marathon.
Kijk het. Geef het tijd. En dan zullen we zien. Of niet, want als je stopt met kijken, zal ik het alleen maar zien…