Ongetwijfeld de grootste Laker die ooit paars en goud heeft gedragen, blijft Kareem Abdul-Jabbar een raadsel voor veel van de hedendaagse kampioenslievende Lakers-fans. Vraag de kinderen op het verjaardagsfeestje van je dochter in de Riviera Country Club wie de grootste Laker is die ooit heeft geleefd en ze zullen eenstemmig roepen: “KOBE BRYANT!” Praat met een paar vaste gasten van Katsuya tegenover Staples terwijl je wacht op je toro, uni en amaebi en misschien zeggen ze wel “Magic Johnson” tussen de happen Kobe Beef Sliders en Lobster Dynamite door. Praat met de jongens die je auto in de was zetten bij de Malibu Auto Detail en het is onvermijdelijk dat er eentje “Ron Artest” zal zeggen. Alleen wanneer je je christelijke plicht vervult en vrijwilligerswerk doet in de gaarkeuken of het bejaardentehuis rond de feestdagen, lijkt het erop dat iemand “Kareem” zal noemen. Hoe komt dat? Als je kijkt naar de prestaties van Abdul-Jabbar’s carrière, is het gemakkelijk om te concluderen dat hij niet alleen de grootste Laker ooit was, maar dat hij een van de grootste NBA-spelers ooit was, punt.

Naast het winnen van twee scoretitels in zijn carrière, won Abdul-Jabbar vijf kampioenschappen met de Lakers, waaronder twee Finals MVP-awards, en nog een kampioenschap met de Milwaukee Bucks, waarmee hij Jordan evenaarde in zijn aantal ringen. Dus waarom heeft Abdul-Jabbar’s erfenis geen recht gedaan aan zijn prestaties? Slechts weinigen zullen het durven zeggen, maar het is waarschijnlijk dat Abdul-Jabbar’s moslim-zijn het beeld dat het publiek van hem heeft, sinds de tragische gebeurtenissen van 9/11, in negatieve zin heeft veranderd. Niemand heeft Abdul-Jabbar ervan beschuldigd een terrorist te zijn, maar zou Abdul-Jabbar sinds 2001 nog in staat zijn om een rol als piloot te krijgen in een grote Hollywood-film als “Airplane”? Zou er, ondanks het feit dat hij tolerantie tussen mensen van verschillende religies, waaronder Afro-Amerikanen en Joden, heeft bevorderd, naast Abdul-Jabbar nog een andere NBA-legende zijn die in een kleurboek voor kinderen met de titel “I Don’t Want To Blow You Up!” zou worden afgebeeld? Abdul-Jabbar heeft lang zijn wens geuit om hoofdcoach te worden in de NBA, en heeft assistentschappen aangenomen in de hele competitie, inclusief bij de Knicks, SuperSonics, Clippers, en nu de Lakers om “zich op te werken”. Maar echt, als je Abdul-Jabbar’s spelers cv hebt en zijn voogdij onder legendarische coaches als John Wooden en zelfs Pat Reilly, is “de ladder beklimmen” dan wel nodig? Vooral als je bedenkt dat jongens als Mike Brown, de gebroeders Van Gundy en Lawrence Frank de meeste leidinggevende posities hebben gekregen zonder ooit als speler tussen de banen van een NBA veld te hebben gestaan. In feite was de enige baan als hoofdcoach die Abdul-Jabbar heeft gehad in de USBL, waar hij de Oklahoma Storm naar het kampioenschap leidde in 2002. Na zijn vertrek uit de competitie werd hij zelfs afgewezen voor een baan als hoofdcoach aan de Columbia University, toch geen grootmacht in de NCAA.

Nu kan worden aangevoerd dat Abdul-Jabbar gedurende het grootste deel van zijn carrière de reputatie had ijzig en afstandelijk te zijn, tot zijn laatste jaren bij de Lakers, toen hij zich aanzienlijk “openstelde” voor het publiek en de pers. Men zou kunnen aanvoeren dat zijn reputatie als wietroker zijn kansen op een baan als hoofdcoach in de NBA heeft geschaad. Men kan ook aanvoeren dat er andere moslimspelers in de NBA zijn die geen klap van hun populariteit hebben ondervonden vanwege hun geloof, met name Shaquille O’Neal, die tijdens zijn hoogtijdagen een van de populairste spelers in de competitie was. Maar als je Shaq bekijkt, hoeveel basketbalfans weten eigenlijk dat hij moslim is? En “Shaquille O’Neal” is niet echt een voor de hand liggende moslimnaam zoals “Kareem Abdul-Jabbar”. Spelers als Shareef Abdur-Rahim, Mahmoud Abdul-Rauf en Nazr Mohammed zijn nooit de populairste geweest bij de fans, en zelfs de omroepers van de tegenpartij hadden soms moeite om hun namen uit te spreken. Het is moeilijk precies aan te geven waarom Abdul-Jabbar’s nalatenschap niet zo is opgebloeid in de publieke opinie als zijn prestaties zouden verdienen, en het is twijfelachtig dat Abdul-Jabbar’s religie de enige factor is. Hij heeft zeker niet de extroverte vrolijke persoonlijkheid van Johnson of de competitieve moordenaar-achtige kwaliteiten van Bryant. Hij bezit zeker niet het uiterlijke “goddelijke” aura van Jordan. Maar als een bekende misantroop als Russell of een egoïst als Wilt Chamberlain nog lang na hun tijd in het spel geliefd kunnen zijn bij generaties sportfans, dan zou de religie van een zelfbeschreven “zachtaardige en vrolijke” legende als Abdul-Jabbar wel eens de olifant in de kamer kunnen zijn.