Achtergrond: Human resource voor gezondheid is van cruciaal belang voor het leveren van gezondheidszorg van hoge kwaliteit. India, met een grote plattelandsbevolking (68,8%), moet dringend de kloof overbruggen tussen stedelijke en plattelandsgebieden wat betreft de inzet van gezondheidswerkers.

Methoden: We deden een kritische interpretatieve synthese van de bestaande literatuur door gebruik te maken van een vooraf gedefinieerde selectiecriteria om relevante manuscripten te beoordelen om de redenen voor het behoud van gezondheidswerkers in rurale en onderbediende gebieden te identificeren. We bespreken verschillende strategieën voor het behoud van gezondheidswerkers in landelijke gebieden op basis van vier belangrijke retentie-interventies, namelijk onderwijs, regelgeving, financiële prikkels en persoonlijke en professionele ondersteuning, aanbevolen door de WHO in 2010. Dit overzicht richt zich op het Engelstalige materiaal dat in de periode 2005-2014 is gepubliceerd over personeel in de gezondheidszorg in lage- en middeninkomenslanden.

Resultaten: Gezondheidszorg in India wordt geleverd door een verscheidenheid aan aanbieders. Er bestaat ongelijkheid in de verdeling van het zorgpersoneel over de verschillende deelstaten, gebieden (stad-platteland), geslacht en categorie van zorgpersoneel. India schiet tekort in de ontwikkeling en financiering van het gezondheidszorgstelsel, waarbij onderwijs en opleiding van gezondheidswerkers een lage prioriteit hebben. Slecht bestuur, ontoereikende lonen en vergoedingen en het onvermogen van werkgevers om veilige, bevredigende en lonende arbeidsomstandigheden te bieden, zijn de oorzaken van het vertrek van gezondheidswerkers op het platteland van India. De evaluatie suggereert dat het behoud van gezondheidswerkers in plattelandsgebieden kan worden verzekerd door een veelheid van interventies zoals medische scholen in plattelandsgebieden, oriëntatie van de medische opleiding op het platteland, invoering van een dienstplicht op het platteland in plaats van stimulansen die zorgen voor betere loonpakketten en speciale toelagen, en het verstrekken van betere leef- en werkomstandigheden in plattelandsgebieden.

Conclusies: Een complex samenspel van factoren die van invloed zijn op het aantrekken en behouden van gezondheidswerkers maakt bundeling van interventies noodzakelijk. In lage-inkomenslanden zijn evidence-based strategieën nodig om te zorgen voor contextspecifieke, in het veld geteste en kosteneffectieve oplossingen voor verschillende bestaande problemen. Om te zorgen dat deze strategieën blijven bestaan, moeten ze worden geïntegreerd met een effectief personeelsbeleid en een landelijke oriëntatie van het medisch onderwijssysteem.