Abstract

De lederhuid (syn : cutis) is veruit de dikste huidlaag en maakt ongeveer 7 % van het lichaamsgewicht uit. Het bindweefsel is bijzonder door zijn structuur en omdat het vele zelfstandige kleine organen bevat, de haren en de zweetklieren, samen “huidaanhangsels” genoemd. Net als andere bindweefsels lijkt de lederhuid op het eerste gezicht een netwerk van collageenvezels, elastische vezels en een interstitiële grondsubstantie die rijk is aan eiwitten en glycosaminoglycanen (GAG’s). Het grootste deel van het collageen wordt gevormd door de assemblage op regelmatige afstanden van sterke fibrillen (dikte : 20 tot 100 nm), gescheiden door proteoglycanen, die in onderling verbonden bundels zijn gerangschikt en een netwerk vormen zonder waarneembare vrije uiteinden. De elastische vezels hebben een fibrillair skelet dat bestaat uit fibrilline (type 1 en 2) (dikte : 1,0 tot 1,3 nm) en andere fibrillaire proteïnen (fibuline, microfibril-geassocieerd fibrillair proteïne, MAFP), in het centrum waarvan een amorfe substantie, de elastine, is afgezet. Zij zijn verweven met collageenvezels. De fibrillaire collagenen en de elastische vezels zijn ingebed in een viskeuze gel (de zogenaamde grondsubstantie) die bestaat uit niet-fibrillaire collagenen, proteoglycanen (associatie van eiwitten en glycosaminoglycanen), en microfibril-geassocieerde glycoproteïnen (MAGP). Al deze bestanddelen van de lederhuid worden gesynthetiseerd door de fibrocyten (ook fibroblasten genoemd, hoewel het rijpe cellen zijn), die overvloedig aanwezig zijn in jong weefsel, maar zeldzaam zijn in ouder weefsel. Tenslotte wordt een belangrijke hoeveelheid water vastgehouden door het grote hygroscopische vermogen van het MOP. Microscopisch of echografisch onderzoek toont twee soorten bindweefsel in de lederhuid aan, afhankelijk van de structuur en de plaats: de papillaire/subpapillaire en adventitiële lederhuid met een breedte van 20 tot 100 µm, en de reticulaire lederhuid (of chorion) die tien tot twintig keer dikker is.