Als de grootste truc van de duivel was om de wereld te laten geloven dat hij niet bestond, dan is de grootste list van Warren Buffett geweest om de wereld te laten vergeten dat hij een hedgefondsmanager was.

Ik heb veel bewondering voor Warren Buffett, als mens en als investeerder, dus neem mijn bijbelse toespeling niet te serieus.

Het is niettemin opmerkelijk hoe weinig waardering je zult vinden voor de manier waarop Buffetts vroege partnerschappen zijn rijkdom hebben opgevoerd en de kiem hebben gelegd voor zijn ontwikkeling tot ’s werelds rijkste man met tussenpozen.

De meeste deskundigen hebben zich liever geconcentreerd op de manier waarop Warren Buffett rijk is geworden door in Coca-Cola te beleggen (en dat kan jij ook!) of op de manier waarop Buffett eigenlijk een zakenman is die zich heeft vermomd als effectenhandelaar, dus je moet je er niets van aantrekken.

Meer recentelijk hebben academici geprobeerd zijn prestaties op de markt te verklaren als een combinatie van factorbeleggen en profiteren van goedkope hefboomwerking.1

Maar de waarheid over hoe Buffett rijk is geworden ligt daar ergens tussenin.

Het selecteren van aandelen verklaart zeker waarom hij miljonair is. Maar zijn vroege zakelijke succes in het beheren van geld voor andere mensen is bijna zeker waarom Buffett miljardair is.

Secret 1: Buffett the City Slicker

Van Buffetts biografie tot de regelmatige loftuitingen over zijn leven, wordt het feit dat Buffett een enorme strook van de winsten van zijn partners opeiste om zichzelf te verrijken, zelden genoemd.

Dat is een beetje zoals het weglaten van de gebroeders Wright uit de geschiedenis van de vlucht, of het weglaten van Bilbo Baggins uit The Lord of the Rings.

Het is hoe Buffett’s vermogensopbouw voor het eerst de grote competitie inging.

Na een vroegrijpe jeugd waarin hij kranten verkocht en op zijn elfde in zijn eerste aandelen investeerde – tot zover, passend bij de legende – begon Buffett zijn professionele investeringscarrière op Wall Street als analist.

Ja, fans van het volkse Omaha – Wall Street, de beruchte korf van uitschot en schurkenstreken!

Buffett werkte voor renaissancemens en genie Benjamin Graham, zijn held en de grootste invloed op zijn beleggingsstijl.

Zijn beginsalaris was $ 12.000, wat bescheiden klinkt, maar het equivalent is van meer dan $ 110.000 in het geld van vandaag. Helemaal niet slecht voor een 24-jarige, zelfs volgens de normen van de moderne handelsvloeren.

Buffetts hoge startsalaris is het eerste aspect van zijn vermogensopbouw waar zelden over wordt stilgestaan door stock pickers die ervan dromen miljardair te worden met 250 pond per maand in een ISA.

Aan de andere kant doet de legende zich opnieuw gelden met de waarheid dat Buffett wel degelijk bezuinigde en spaarde – hij herinvesteerde het grootste deel van wat hij verdiende.

Volgens mijn driemaal gelezen exemplaar van The Snowball, had Buffett in 1956 $174.000 vergaard. Hij deed dit door zijn tienerspaargeld en zijn recentere verdiensten in een gerichte aandelenportefeuille samen te voegen – wat volgens zijn bewonderaars het dichtst in de buurt komt van wat wij zouden moeten doen om zijn succes te evenaren.

Buffett liet zijn rijkdom met 61% per jaar groeien sinds hij naar de universiteit ging. Die $ 174.000 is gelijk aan $ 1,6 miljoen in dollars van 2019.

Secret 2: Buffett de fondsbeheerder

Buffett was miljonair in hedendaagse termen terwijl hij nog midden twintig was, en we moeten deze prestatie zeker niet bagatelliseren.

Maar wat de basis legde voor zijn toetreding tot de rangen der mega-rijken waren de particuliere investeringsvennootschappen die hij tussen 1956 en 1969 oprichtte en leidde, grotendeels voor familie en vrienden.

De voorwaarden van deze vennootschappen varieerden. Voor het eerste partnerschap legden de zeven andere stichtende partners $105.000 in.

Buffett legde slechts $100 in.

Hier volgt zijn herinnering aan de deal, uit The Snowball:

“Ik kreeg de helft van de winst boven een drempel van vier procent en ik nam zelf een kwart van de minpunten. Dus als ik quitte speel, verlies ik geld. En mijn verplichting om verliezen terug te betalen was niet beperkt tot mijn kapitaal.

Buffett voelde de verplichting om verliezen terug te betalen deels omdat zijn vroege investeerders de naaste mensen in zijn leven waren. De vader van zijn vrouw was een van hen, en zijn zus een ander.

De bepaling dat hij uit eigen zak moest betalen als zijn rendement onder de 4% zakte, staat ver af van het typische hedgefonds van vandaag.

Velen vragen nog steeds elk jaar een vergoeding van 2%, ongeacht de prestaties.

En zelfs de hebzuchtigste hedgefondsen van vandaag claimen niet “de helft van de winst”. Jarenlang was de standaarddeal 2% jaarlijks en een prestatievergoeding van 20% – en die is de laatste tijd aan het dalen – evenals een soort van hoogwatermerk om beleggers theoretisch te beschermen tegen volatiliteit die de beheerder verrijkt maar niet de klanten.2

Buffett wilde 50% van de winst opstrijken, niet 20%!

Toegegeven, Buffett’s winst kwam pas na de eerste 4%, terwijl de meeste hedgefondsen vandaag de dag, laten we zeggen, 20% nemen van alles wat ze verdienen (zelfs rente op geld op de bank).

Het is echter Warren Buffett waar we het hier over hebben – en hij doet niet lang aan gierige rendementen.

In 1957 behaalden de drie vennootschappen die hij beheerde een winst van 10%, tegen een markt die 8% daalde.

1958 was nog beter. Nogmaals geciteerd uit The Snowball:

Het volgende jaar waren de partnerships meer dan 40% in waarde gestegen. Buffetts honoraria voor het beheer van de partnerschappen, geherinvesteerd, bedroegen tot dusver $ 83.085. Door deze vergoedingen was zijn aanvankelijke bijdrage van slechts $700 – $100 voor elk van de zeven partnerschappen – uitgegroeid tot een aandeel ter waarde van 9,5% van de totale waarde van alle partnerschappen.

Ik hoop dat u geen samengestelde interestcalculator hoeft te gebruiken om te zien hoe goed de vergoedingenstructuur van de partnerschappen Buffett al van dienst was.

Zeker, hij moest succes boeken met zijn aandelenselectie om een behoorlijk rendement voor zijn partners te behalen.

Het punt is echter dat Buffett zichzelf rijk heeft gemaakt door andermans geld in die aandelenportefeuilles te steken.

Als Buffett de $700 die hij in die eerste twee jaar in de partnerschappen had gestoken, gewoon had geïnvesteerd, was dat gegroeid tot slechts $1.078.

Dat is $82.000 minder dan het geld dat hij verdiende door voor anderen te beleggen!

Het opvoeren van zijn geweldige stockpicking

Mijn punt is niet dat Warren Buffett geen geweldige belegger is – dat is hij wel.

Niet dat ik zeg dat hij zijn vroege beleggers afzette. Hij heeft de meesten van hen tot multimiljonairs gemaakt, en ze hebben zich waarschijnlijk nooit gerealiseerd hoezeer de regeling hun nadeel beschermde.

De meeste mensen geven meer om geld verliezen dan om geld verdienen, dus ik geloof niet dat de voorwaarden pure gierigheid van Buffett waren.

Het waren niettemin de vergoedingen die zijn beleggingstalent via de partnerschappen opleverde, die Buffett rijk maakten, niet de pure aandelenselecties zelf. In januari 1962, nauwelijks vijf jaar nadat hij was begonnen, was Buffett op papier miljonair, met zijn aandeel in de activa van de partnerschappen ter waarde van $ 1.025.000.3

De moraal? Als u net zo rijk wilt worden als Warren Buffett, hoeft u niet alleen maar vroeg te beginnen en oud te worden. Gewoon beleggen zoals Buffett zal het ook niet doen.

In plaats daarvan, om heel rijk te worden als belegger, moet je beleggen zoals Warren Buffett namens andere mensen, en een groot deel van de winsten voor jezelf opeisen.

Rijke volksgeschiedenis

Ironiek genoeg won Buffett onlangs zijn 10-jarige weddenschap tegen hedgefondsen, deels vanwege hun hoge vergoedingen.

En de laatste jaren heeft hij indexfondsen bepleit als de beste oplossing voor alledaagse beleggers zoals u en ik.

Als je weet hoe goed hij het zelf deed tegen hoge vergoedingen in zijn pre-Berkshire Hathaway-jaren, kun je het niet helpen te denken dat hier een element van ‘stroper werd jachtopziener’ in zit.

(Wat zeker geen reden is om zijn advies om passief te beleggen te negeren. Integendeel!)

Sommigen hebben geprezen hoe goed Berkshire Hathaway zijn aandeelhouders heeft gediend, vergeleken met hoe de meeste hedgefondsbeheerders hun klanten uitmelken met de 2/20-structuur.

De waarheid ligt gecompliceerder. Net zoals Warren Buffett volkse analogieën gebruikt om economische kwesties begrijpelijker te maken, hebben zijn meest fervente fans – zo niet de man zelf – ons ook bespeeld als een viool als het gaat om te zien hoe hij voor het eerst rijk werd.

Als Buffett een particuliere belegger was in zijn vrije tijd, zoals de mythe wil – als hij een succesvolle alledaagse zakenman was die zijn overtollige geld investeerde, of misschien zelfs een arts of een leraar – dan zou hij zeer waarschijnlijk een multimiljonair zijn geworden.

Ik betwijfel echter of we van hem zouden hebben gehoord.

Update: 7 december 2012

Ik weet niet of Warren Buffett Monevator leest – ik zou me zeker gevleid voelen – maar hij was minder terughoudend over zijn vroege hedgefondsdagen in de publiciteit voor zijn latere boek, Tap Dancing to Work, dan hij was voor The Snowball.

Hier bespreekt hij zijn oude hedgefonds met The New York Times:

Tot 1969 had Mr. Buffett een particulier partnerschap dat in sommige opzichten verwant was aan een modern hedgefonds, behalve dat de vergoedingsstructuur beslist anders was.

In plaats van “2 en 20” in rekening te brengen – een beheervergoeding van 2 procent en 20 procent van de winst – houden de investeerders van Mr. Buffett “alle jaarlijkse winsten tot 6 procent; boven dat niveau neemt Buffett een kwart van de winst”, schreef mevrouw Loomis.

“Als je veel geld wilt verdienen en je bezit een hedgefonds of een private-equityfonds, er gaat niets boven 2 en 20 en veel hefboomwerking,” zei hij tijdens een lunch van Cobb-salade.

“Als ik mijn partnerschap had gehouden en Berkshire via dat had bezeten, zou ik nog meer geld hebben verdiend.”

Het was het beheren van geld voor andere mensen dat Warren Buffett in staat stelde om heel jong heel rijk te worden.

En dat vroege fortuin gaf hem het kapitaal dat hij nodig had om uit te groeien tot een miljardair.

1. Leverage is in feite lenen om te investeren. In Buffett’s geval gebruikt hij de “float” van de klanten van zijn verzekeringsmaatschappijen als goedkoop kapitaal om te investeren.
2. Een van de manieren waarop deze “high water mark” in werkelijkheid nutteloos kan blijken, is als een beheerder fondsen die onder water staan, eenvoudigweg sluit.
3. Rond $7,5 miljoen in 2011 geld.