Rose en ik krijgen heel vaak de vraag hoe ik zwanger ben geraakt, dus deze post is alles wat ‘je’ (n)ooit hebt geprobeerd te vragen aan een lastig gevallen queer stel dat je niet kent terwijl je een lift/bushalte/wachtkamer met ze deelt. Vragen over conceptie is echt een veelvoorkomend iets waar queer gezinnen mee te maken hebben, en het is vaak verrassend hoe opdringerig vreemden kunnen zijn, of dat mensen ons soms niet geloven en ons vertellen wat we ‘moeten’ hebben gedaan. o.O Conceptie is vrij onbegrepen, zo blijkt! Meestal zijn mensen gewoon nieuwsgierig, maar sommigen kunnen erg onbeleefd zijn, en eerlijk gezegd worden de meesten van ons het wel beu om om de dag hetzelfde gesprek te voeren met volslagen vreemden.

Recently Rose navigeerde het gesprek met iemand die bijzonder hardnekkig en in haar gezicht was door te vragen hoe ze hun kinderen verwekten en welk seksueel standje ze gebruikten voor de conceptie. 😉

Dus, TMI waarschuwing. Er is expliciete maar niet grafische termen en informatie in deze post, en geen afbeeldingen. Voor de korte versie, lees gewoon de kopjes.

We gebruikten Donorsperma

Rose en ik hebben genoeg eitjes tussen ons in maar geen sperma, dus hebben we donorsperma gebruikt. Dit is veel gebruikelijker dan mensen over het algemeen denken, voor hetero- en queerparen en alleenstaande vrouwen. Veel van de technologie achter het gebruik van donorsperma is oorspronkelijk ontwikkeld op het gebied van de veeteelt en de veeteelt, waar het heel gebruikelijk is om sterke bloedlijnen en gezonde genetica te garanderen, of om bedreigde diersoorten in stand te houden. Er zijn vele redenen waarom mensen donorsperma gebruiken, zoals onvruchtbaarheid bij mannen, kankerbehandelingen, hoge genetische risico’s en ‘sociale’ onvruchtbaarheid.

Het doneren van sperma is fysiek een heel klein proces, vergeleken met het doneren van eicellen of andere lichaamsorganen of -weefsels. Het is gewoon een ejaculatie in een beker. In sommige omstandigheden (verlamming, verzameling van sperma na een vasectomie, enzovoort) kan het proces anders of ingewikkelder zijn. Sperma kan vers worden gebruikt, of worden ingevroren voor later gebruik.

Spermadonatie kan echter enorme emotionele implicaties hebben, omdat het gaat om het ter wereld brengen van een nieuw leven. Spermadonoren zijn genetisch gezien de vader van het kind, maar zij zijn niet de ouder, en hebben geen enkele verantwoordelijkheid ten opzichte van het kind. Donoren hebben (gewoonlijk) geen ouderlijke “rechten” of zeggenschap over hoe het kind wordt opgevoed, en zij worden niet vermeld op de geboorteakte, omdat daarin de ouders van het kind worden vermeld en niet hun biologische erfenis (hetzelfde geldt voor mannelijke/vrouwelijke paren die gedoneerd sperma of eicellen gebruiken). Dit is in principe hetzelfde als bij donoren van andere weefsels – we krijgen niet te beslissen wat er gebeurt met bloed dat we doneren of hoe iemand die een gedoneerde lever of hoornvlies krijgt, zijn leven leidt.

We kozen voor een bekende donor

Je hebt twee ruime opties met een donor. Een anonieme donor is meestal iemand die rechtstreeks contact heeft opgenomen met een vruchtbaarheidskliniek en een donatie heeft gedaan. Anonieme donoren hebben gewoonlijk geen contact met het gezin dat hun sperma gebruikt of met de kinderen die worden geboren, maar ze worden wel opgenomen in een register dat een kind kan raadplegen zodra het 16 wordt. (De regels voor deze registers verschillen van plaats tot plaats, en sommige plaatsen, zoals Zuid-Afrika, hebben er geen)

Een bekende donor is iemand in het leven van de familie die ermee instemt te doneren om hen te helpen. Sommige gezinnen geven de voorkeur aan een middenweg tussen bekende en anonieme donoren – de ouders kunnen bijvoorbeeld de donor kennen, maar alle partijen stemmen ermee in hun identiteit geheim te houden wanneer zij met mensen buiten de familie praten.

Rose en ik kozen voor een bekende donor omdat het voor ons belangrijk is dat onze baby precies weet wat zijn genetische erfenis is, wie hem heeft gegeven en hoe hij op de wereld is gekomen.

Voor meer informatie over hoe we dit hebben aangepakt, zie

• Op zoek naar een donor
• Op zoek naar een donor, deel 2

We hebben gebruik gemaakt van kunstmatige inseminatie (AI)

Deze term omvat elke vorm van conceptie waarbij geen sprake is van ‘natuurlijke inseminatie’, d.w.z. geslachtsgemeenschap. In het algemeen wordt bij bevruchting via geslachtsgemeenschap de donor wettelijk beschouwd als de vader/ouder met alle rechten en verantwoordelijkheden die bij die rol horen. Veel paren die geen gebruik maken van donorsperma proberen toch een vorm van kunstmatige bevruchting om hen te helpen zwanger te worden. Redenen hiervoor zijn onder meer fysieke littekens of problemen met slijm waardoor het sperma de eicel niet kan bereiken, en afstoting van het sperma door het immuunsysteem. Zwangerschappen als gevolg van kunstmatige inseminatie verschillen niet van zwangerschappen als gevolg van natuurlijke inseminatie.

Er is eigenlijk een heel scala van methoden van kunstmatige inseminatie, waarvan sommige geschoolde medische professionals in een kliniek vereisen, en andere door iedereen thuis kunnen worden gedaan. IVF (in vitro fertilisatie) is de bekendste methode, waarbij een eicel buiten het lichaam wordt bevrucht door een zaadcel. Als alles na enkele dagen ontwikkeling goed verloopt, wordt de eicel in een baarmoeder geïmplanteerd om te groeien, of ingevroren voor later gebruik. IVF is de duurste AI-methode, waarvoor de meest geavanceerde apparatuur en goed opgeleid personeel nodig zijn.

Andere gangbare AI-methoden zijn ITI (intratubale inseminatie), IUI (intra-uteriene inseminatie), ICI (intracervicale inseminatie) en IVI (intravaginale inseminatie). Elk van deze methoden verwijst eenvoudigweg naar de plaats waar het sperma wordt gedeponeerd – in of nabij de eileiders, de baarmoeder, de baarmoederhals of de vagina. Soms worden ICI en IVI gebruikt om naar hetzelfde proces te verwijzen. Het zijn de eenvoudigste methoden van AI en ze kunnen thuis worden uitgevoerd. ITI en IUI vereisen over het algemeen een arts en een kliniek, maar ik heb gehoord van verpleegkundigen of vroedvrouwen die weten hoe ze katheters moeten inbrengen enzovoort, die ervoor kiezen om IUI thuis te doen.

Rose en ik kozen voor IVI, gewoonlijk ‘insems’ genoemd, om verschillende redenen die bij ons gezin pasten.

1. We hoefden onze tijdlijn niet met 3-6 maanden te verschuiven om te wachten op een lokale kliniek om spermamonsters in te vriezen en te ontdooien. Dit is een verstandige voorzorgsmaatregel tegen de mogelijkheid dat het sperma besmet is met HIV dat nog niet is aangetoond in de bloedtest van de donor – in ons geval waren we ervan overtuigd dat dit een zeer laag risico was met onze donor en omdat we al hadden moeten wachten op tests en operaties, wilden we zo snel mogelijk beginnen met proberen.
2. Het was voor ons medisch gezien niet nodig om een meer complexe methode te gebruiken om zwanger te worden. Ik werd binnen 3 maanden zwanger van Tamlorn en binnen 4 maanden van kleine kikker. De extra medische processen waren voor ons gewoon niet nodig.
3. We hoefden geen hormoonbehandelingen te ondergaan om eicellen te winnen, die slopend kunnen zijn en soms problemen met onze geestelijke gezondheid kunnen veroorzaken.
4. IVF en andere vormen van AI waarbij klinieken betrokken zijn, zijn erg dure processen die een enorme extra last op gezinnen leggen in een tijd die al erg stressvol kan zijn.
5. Methoden van AI waarbij een kliniek nodig is, betekenen dat conceptie op zijn minst gedeeltelijk een medisch proces wordt waarbij artsen en steriele omgevingen betrokken zijn. We waren erg blij dat we het geluk hadden zwanger te kunnen worden met een methode die we gemakkelijk privé kunnen doen, thuis, met romantiek tussen ons tweeën.

Er kunnen echter nadelen zitten aan het gebruik van AI thuis, met name dat dit in sommige regio’s mensen kwetsbaar maakt voor het feit dat de donor wettelijk als een ouder wordt behandeld – dus als je donor geassisteerde conceptie onderzoekt, raad ik je ten zeerste aan om contact op te nemen met gezinnen in je omgeving en te leren wat je lokale wetten zijn.

Obviously ook, ik ben geen medische professional en ik gebruik informatie die op dat moment voor mij beschikbaar was. Sommige kunnen onnauwkeurig of verouderd zijn, dus stel vragen aan je eigen medische mensen of lees jezelf in.

Cycle Tracking was Essential

Veel mensen leren hoe ze hun cyclus kunnen volgen om hun kansen op conceptie te verbeteren, vooral als ze al een tijdje aan het proberen zijn. Het kan een echte kunstvorm zijn. Idealiter breng je sperma in (via geslachtsgemeenschap of AI) tussen 2 dagen voor en de dag van de ovulatie. Sperma leeft meerdere dagen in het lichaam en doet er een tijdje over om de weg naar de eicel te vinden, terwijl eicellen veel sneller afsterven: je hebt dus meer kans om zwanger te worden tot 2 dagen voor of de dag van de ovulatie dan na de ovulatie. Het volgen van je cyclus kan hierbij de grootste uitdaging zijn, omdat je vaak alleen de dag van je eisprong te weten komt. Je kunt sperma meer dan één keer per cyclus inbrengen om je kansen te vergroten. Als je te maken hebt met onregelmatige cycli, een miskraam of vruchtbaarheidsproblemen, kan het een zeer frustrerend proces zijn.

In sommige opzichten voelde ik me heel gelukkig dat seks en conceptie voor ons kunnen worden opgesplitst, omdat het proces van proberen zwanger te worden zeer stressvol kan zijn voor heteroparen die seks plannen rond vruchtbare tijden. Het kan heel mechanisch aanvoelen of leiden tot prestatieangst en spanning. We konden een inseminatie doen en dan seks hebben, of later die dag, of gewoon kussen en knuffelen, afhankelijk van hoe we ons op dat moment voelden, wat de druk van ons seksleven wegnam op een manier die ik echt op prijs stelde.

Er zijn veel methoden om de ovulatie te voorspellen (temperatuur bijhouden, slijm, bloedtesten, ovulatievoorspellingskits (opk’s) enzovoort), waarvan sommige beter werken voor sommige mensen dan voor anderen. Mijn cyclus bijhouden was de eerste keer vrij gemakkelijk met OPK’s. Maar na de miskraam van Tamlorn werkte geen enkele methode meer goed voor mij en was het zelfs niet zeker of ik überhaupt een eisprong had, aangezien de hormoonspiegels volgens de bloedtests niet voldoende stegen.

Een verdere complicatie was dat ik uiteindelijk een cyclus had die varieerde van 23 tot 39 dagen in lengte. Om zwanger te worden moest ik al mijn eerdere gegevens weggooien en vanaf de miskraam opnieuw beginnen. In mijn geval betekende dit dat ik mijn apps moest negeren en de gegevens met de hand moest bijhouden. Toen ik dit deed ging ik terug en ontdekte dat de drie cycli die we tot nu toe hadden gedaan meestal de eisprong volledig hadden gemist, soms met wel een week. Ik berekende toen niet een vruchtbare dag, maar een waarschijnlijk vruchtbaar venster – gebaseerd op mijn kortste en de langst mogelijke cyclus. Omdat onze donor lokaal en vriendelijk was, konden we binnen dit venster om de paar dagen donaties regelen, wat betekende dat er gedurende het hele venster altijd levend sperma aanwezig zou zijn, op zoek naar de rijpe eicel. Die cyclus hebben we kleine kikker verwekt.

Dit vruchtbare venster kan worden bepaald door de gebruikelijke luteale fase van je cyclus uit te rekenen – hoeveel dagen er verstrijken tussen de ovulatie en het begin van de menstruatie. Dat varieert, maar bij de meeste mensen is dat tussen 12 en 14 dagen. Dus als je ongesteld wordt, ga dan 12-14 dagen terug en kijk of er ovulatie-indicatoren waren. Cycli hebben de neiging veel meer in lengte te variëren tussen de menstruatie en de ovulatie dan tussen de ovulatie en de volgende menstruatie. Dus zodra mijn menstruatie begon, zou mijn vruchtbare periode zich uitstrekken van 16 dagen voor mijn volgende menstruatie als mijn cyclus voor mij het kortst was (23 dagen) tot 10 dagen voor mijn volgende menstruatie als mijn cyclus voor mij het langst was (39 dagen). Dat betekent dat voor mij de vruchtbare periode enorm was, tussen dag 7 en dag 25. Hier is hoe ik dat heb berekend:

Ik gaf de voorkeur aan de ‘Soft Cup’-methode

Er zijn een paar verschillende manieren waarop je IVI kunt laten werken. Het is een zeer eenvoudige methode in die zin dat je alleen sperma in de vagina hoeft te krijgen, met iets anders dan een penis. Sommige mensen gebruiken een nieuwe kalkoenbeker of iets dergelijks, anderen geven de voorkeur aan een spuit (zonder naald, uiteraard), en weer anderen gebruiken een speculum om het sperma rechtstreeks op de baarmoederhals te krijgen. Er is geen echt bewijs voor de beste manier, behalve dat alles schoon/steriel moet zijn, en dat je vers sperma zo snel mogelijk in het lichaam wilt krijgen, want terwijl het dagenlang in een lichaam kan leven, sterft het binnen een uur of zo buiten een lichaam.

We zijn begonnen met steriele 6 ml spuiten voor eenmalig gebruik, maar zijn later overgestapt op de soft cup-methode en gaven daar veruit de voorkeur aan, omdat het minder rommelig was, er minder sperma werd verspild (de cup kan de rest van de dag blijven zitten), ik het gemakkelijk zelf kon doen, en het gemakkelijker was om het in moeilijke omstandigheden te doen, zoals een badkamer indien nodig.

Een soft cup verwijst naar zoiets als een menstruatiecup. Je doet het sperma in de cup, vouwt hem voorzichtig dicht, brengt hem in de vagina en over de baarmoedermond, en gaat met je benen tegen een muur staan/seks hebben/een half uur liggen/een film kijken/whatever. Dit werkte goed voor mij omdat ik al een cup heb om mijn menstruatie op te vangen, en daar ook de voorkeur aan geef, dus ik weet hoe ze met mijn lichaam werken en ik heb ervaring met het inbrengen, het correct plaatsen en het er weer uithalen van een cup. Menstruatiecups zijn niet voor iedereen even comfortabel of gemakkelijk in het gebruik, en het vergt enige oefening. Ik vermoed dat het een zeer stressvolle techniek is om te leren als het verkeerd plaatsen betekent dat je kostbaar sperma morst in plaats van een beetje menstruatiebloed! Controleren of hij goed over de baarmoedermond paste, was voor mij het belangrijkste. Mijn cup was een Lunette, gekocht via scarleteve.com.au

We zijn allebei de ‘echte moeder’

Onze baby heeft een gezin met 2 moeders, een grote zus, en een heleboel harige beestjes. Er is geen vader bij betrokken in de zin van een ouder zijn. Er is ook een hele stam van tantes, ooms, neven, grootouders enzovoort, waarvan sommigen genetisch verwant zijn en velen niet. (Mensen hebben de neiging om de voorkeur te geven aan de ervaring en de relatie van ofwel de biologische moeder ofwel de draagmoeder (in het geval van eiceldonatie is dit niet altijd dezelfde persoon), maar zoals stiefmoeders en adoptiefmoeders weten, is hun band, hun liefde en hun rol net zo echt en belangrijk, en soms zelfs nog belangrijker.

Hopelijk zal de SA-wetgeving op tijd geregeld zijn, en zullen we beiden op de geboorteaktes staan als de ouders van deze kleine, gelijkelijk erkend als voogden en met gelijke verantwoordelijkheid voor hun welzijn. Hoe dan ook, we zijn enorm opgewonden om onze kleine te ontmoeten.

Voor meer over onze zwangerschap, miskraam, en conceptie reis, zie Zwangerschap Links.