De zachte maar snelle lijnen van de plotselinge regen glinsteren in de opkomende zon. Het droge Alentejo kleefgras zwaait in de wind die de ezels, de ganzen op het meer en de retraitanten verrast op de vlucht doet slaan.

De ochtendsatsang van de vierde dag van deze Mooji retraite staat op het punt te beginnen. Hun schoenen achterlatend op het rek bij de ingang, stromen golven van perfect op elkaar afgestemde pastel linnen dragende, met mala-kralen versierde, met Indiase siersjaals bedekte wezens de grote zaal binnen en installeren zich in hun stoelen of op de vloer op de melodieuze gezangen die uit de luidsprekers komen.

Zittend op een plateau tussen de glooiende heuvels van Portugal’s Alentejo regio, slechts 15 minuten van de hartverscheurend mooie Atlantische kustlijn binnen het Zmar eco-camping resort, bestaat de satsang hal uit twee grote tenten die meer dan 600 deelnemers en medewerkers bevatten.

Verspreid over het terrein zijn clusters van prefab hutten op zonne-energie, die een klein meer omlijsten met een paar pony’s, ezels, ganzen, en een baby hert. De natuurlijke gratie en spontaniteit van de dieren compenseren de ernst van de stemming die hard op transformatie wordt gezet, terwijl ze de perfecte achtergrond voor de teachings vormen.

Satsang is in wezen groepstherapie met 600 vreemden.

Het gaat ongeveer zo: een lid van het publiek steekt een hand op en wordt uitgekozen om een vraag te stellen. Sommigen komen naar de microfoon, terwijl anderen direct naar het podium gaan waar Mooji in een stoel zit, op hun knieën vallen, zijn voeten kussen, en na een paar ongemakkelijk lange minuten zo te hebben gezeten – vooral als dit de eerste keer is dat je een volwassen man of vrouw op hun knieën ziet vallen in een zaal vol mensen – doorgaan met hun vraag.

De volgende observaties klinken misschien cynisch, maar ze helpen wel de psychologische samenstelling te begrijpen van de honderden mensen die hiervoor de hele wereld overvlogen.

Ik heb twee verschillende soorten mensen opgemerkt die zich uitspreken.

De eerste heb ik gedoopt (woordspeling volledig bedoeld) de Gevonden-Verlorenen. Degenen die zichzelf hebben “gevonden” door de leer via ofwel YouTube-video’s, Facebook-posts, boeken, of eerdere satsangs bijgewoond. Zij hebben zich met volle overgave in het vuur geworpen, maar verdwaalden snel en lijden echt, kruipend als verdwaalde katjes door de donkere labyrinten van hun psyche in een poging om de tekens voor verlichting te vinden. Van de vier verschillende paden die men kan nemen naar verlichting, volgens de yogafilosofie, is dit type pad Bhakti yoga, gekenmerkt door het gebruik van emotie om de geest te doen ontwaken en te leiden.

Hun stemmen trillen als zij “Oh Mooji Guru, I LOVE you so much. Ik kwam om vrijheid te vinden; ik wil het NU maar… het is zo moeilijk …. 3 minuten van snikken in de microfoon.

De kulty-ness van dit is te veel voor mij om te dragen, het maakt me fysiek ongemakkelijk.

Het tweede type is de Denker-Knijper. Zij zijn de Jnanas (of Gnanas) – de zoekers die met hun verstand zoeken, hun verstand gebruiken om het absolute te begrijpen en te bereiken. Zij hebben Marianne Willianson gelezen en de Cursus in Wonderen gevolgd, kunnen Deepak Chopra ter plekke citeren, en zijn te vinden in Kripalu of bij een concert van Krishna Das (van wie ik heel veel houd). Ze hebben de instructies gelezen en gevolgd en “hebben alleen maar een paar vragen.” Om de een of andere reden zijn het meestal oudere joodse mannen uit New York (?). Dit type vragensteller is zeer welbespraakt en gaat vrij diep in op de filosofie, en je kunt zien dat Mooji echt geniet van deze gesprekken.

Om even een stapje terug te doen, laten we onze blik richten op de Guru zelf.

Mooji heeft de stille aanwezigheid van een waarlijk machtig persoon. Hij is werelds, oprecht grappig, en wijs. Hij heeft magnetisme en vriendelijkheid, een stille charme zonder enige show. Dat heeft hij niet nodig. De macht die hij over zijn volgelingen heeft, straalt hij op hen terug en geeft de zoekers de kracht om de weg te vinden. Hij geeft er oprecht om dat de mensen zijn onderricht begrijpen.

Hij gaat routinematig 1 uur over in elke satsang om zichzelf aan zijn discipelen te geven, terwijl hij dat doet met een zere keel (ik denk dat hij verkouden is) en zo veel liefde.

Wanneer hij benaderd wordt met een vraag, daagt hij zeer vriendelijk maar vastberaden uit, duwt de zoeker stap voor stap in de juiste richting, terwijl hij hen heel zachtjes op hun shit aanspreekt om hen zelf tot de realisatie te laten komen in plaats van het op een presenteerblaadje aan te reiken.

Dat is waar de Gevonden-Verlorenen echt op uit zijn. Zij smeken “Alsjeblieft Mooji, neem me mee, laat de pijn verdwijnen, geef me NU verlichting!”

De waarheid is, dat de enige manier om daar te komen op jezelf is, je hart dat fysiek breekt, je hele zelfbesef dat openbarst in het aangezicht van de illusies waarvan je dacht dat het waarheden waren en de waarheden die je nooit hebt gerealiseerd en die nu uit de schaduw in het ochtendlicht komen, nat van je tranen. De pijnscheuten zullen lang en krachtig zijn, en je zult ze dragen, en erbij blijven, je zult erin ademen en genezen.

Sommige van de mensen die zijn komen spreken hebben echte pijn doorgemaakt, diepe transformatie, trauma… Die verhalen zijn werkelijk prachtig en maken dat de geharde New Yorker in mij opzwelt en openstaat voor deze verbazingwekkende kwetsbaarheid van een spontane authentieke ervaring.

Als ik hier op een zondagochtend zit en de ochtendsatsang heb overgeslagen om in stilte bij mezelf te zijn, neem ik de redenen door waarom ik zo tegen deze hele ervaring opzie. Ik ben zeker aan boord van de zeer eenvoudige maar krachtige leer die de essentie is van de meeste op yoga gebaseerde spirituele leringen, evenals de moderne psychologie (misschien iets anders geformuleerd). Het is het idee dat je ego niet je Ware Zelf is. Je Ware Zelf is het stille niets van het Absolute, dat de eeuwige dans van het ego en je getuigebewustzijn observeert.

Ik denk dat de opgelegde stilte zowel kalmerend als verontrustend is. Ik begrijp de reden ervoor, maar ik voel ook, weet, dat diepe spirituele ervaringen evenzeer uit verbinding als uit introspectie voortkomen.

HENCE GURU.

Ik, van mijn kant, heb krachtige realisaties gehad via menselijke connecties – van mijn Sivananda zielsbroeder Steven, tot mijn voormalige baas – nu dierbare vriend Zhenya, tot mijn geliefde leraren bij Prema yoga in Brooklyn, tot toevallige ontmoetingen en zonnige momenten met vrienden en familie.

Ik voel ook dat de sekte-achtige sfeer me zeker ongemakkelijk maakt. Als Russische New Yorker die opgroeide in een atheïstisch gezin van wetenschappers, ben ik nooit blootgesteld aan mensen die op hun knieën vallen voor een ander en om verlossing vragen.
Maar naarmate de dagen verstrijken, word ik zachter en zie ik de oprechte pijn en liefde die deze mensen ervaren in REAL TIME / IRL / LIVE STREAMING TEARS AND JOY RIGHT HERE NEXT TO ME unafraid of judgement, en begin ik in te zien hoe mijn vasthouden aan mijn zorgvuldig opgebouwde zelfbeeld me heeft verhinderd om me te openen en te accepteren wat buiten het gebied van mijn comfort ligt.

Deze retraite is een geweldige kans geweest om af te stemmen op de stille ruimte en rust in mezelf, vooral na de turbulentie van de laatste paar maanden van het opzeggen van mijn baan en het adopteren van een leven als zigeuner in Portugal.

Als ik door het veld loop dat naar ochtenddauw en eucalyptus ruikt, rust ik op de rand van de onzekerheid, terwijl ik deze plek in me opneem die ik nu mijn thuis noem.