Ik heb het geluk dat ik in een buitenwijk van Chicago woon waar mijn achtertuin letterlijk het begin van een bosreservaat markeert. Aan de andere kant van dat hek zijn vele hectaren bos die een thuis bieden aan een grote verscheidenheid aan wilde dieren. Dat komt goed uit, want ik kijk graag naar de natuur, maar ik haat het om in de natuur te zijn. Helaas heb ik een stomme beginnersfout gemaakt.

Ieder jaar zie ik herten, eekhoorns, allerlei vogels, chipmunks, buidelratten en wasberen. De meeste van deze dieren zijn goede vrienden om in de buurt te hebben, maar wasberen niet. In veel delen van de VS en Europa leven wasberen, maar als u niet bekend bent met deze unieke dieren, zal ik het u uitleggen.

Een wasbeer is een klein, kwaadaardig, schattig beertje met mensenhanden. Ze zien er knap uit en kunnen zelfs schattig lijken, maar het zijn hatelijke deugnieten. Ik heb wasberen persoonlijk in een boom zien klimmen naar een vogelnest en de vogeleieren uit het nest gooien. Ze aten de eieren niet op; ze gooiden de eieren op de grond. Ik was ver weg, maar ik durf te wedden dat ze lachten toen ze het deden.

Deze smerige handen…Wasberen kunnen alles openmaken. De wasberen die in het natuurreservaat achter mijn huis leven, zijn begonnen met het openen van mijn vogelvoederhuisje om bij het vogelzaad te komen. Dat is nogal rationeel als je een kleine beer bent met mensenhanden. Het kon me niet zoveel schelen. Welke klootzak heeft er nu een vogelvoederhuisje?

Het volgende dat de wasberen openmaakten was een tuinslang en een container met aanstekervloeistof. De aanstekervloeistof hebben ze geopend en over mijn hele veranda gegooid. Ik denk niet dat wasberen aanstekervloeistof eten, dus ik denk dat ze probeerden mijn huis in brand te steken. Op de slang hebben ze gekauwd als een reusachtig dropkoord, mogelijk in een poging het vuur te doven dat de andere wasberen probeerden aan te steken met de aanstekervloeistof.

Toen ze klaar waren met alles wat op mijn veranda lag, hebben de wasberen methodisch de hordeur aan de achterkant van mijn huis aan stukken gereten. Het was een moeizame onderneming en ze werkten elke avond terwijl ik op een meter afstand TV zat te kijken. Het begon met een licht gebonk, dat misschien te zacht was om te horen als ik niet oplette, maar het escaleerde altijd snel tot een luid scheurend geluid, zoals je zou horen als je je mensenhand door een hordeur stak en begon te scheuren.

Misschien dachten de wasberen dat ik wilde dat ze mijn hordeur kapot zouden maken en dat als ik ze hoorde scheuren, ik van vreugde opsprong. Na het ontmantelen van het vogelvoederhuis dachten ze misschien dat alles vol zat met vogelzaad. Misschien wilden ze gewoon naar binnen komen.

Ik weet niet of ze verwachtten dat ik zo blij zou zijn bij het zien van een reusachtige wasbeer die zeven meter omhoog klom aan de achterkant van mijn vernielde hordeur, dat ik me zou haasten om schalen met voer en meer vogelzaad te brengen. Meestal schreeuwde ik tegen ze en sloeg op het glas, waardoor ze als varkens begonnen te knorren.

Normale mensen die in een buitenwijk wonen, zouden op dat moment de dierenbescherming hebben gebeld. Een uur later zou de dierenbescherming met een groene truck komen, gewapend met van die lussen aan het uiteinde van palen, en ze zouden alle wasberen vangen. Jammer voor mij, de dierenbescherming laat alle wasberen en buidelratten die ze vangen vrij in natuurreservaten. Natuurreservaten zoals die aan de andere kant van mijn achtertuinhek. Dezelfde omheining die de wasberen in ongeveer een seconde schrapen.

Hier is het. Het slechtste idee ooit. Een ander feit dat ik niet eerder heb genoemd over wasberen is dat ze niet opgeven. Na enkele dagen mijn hordeur te hebben vernield, zijn ze verhuisd naar de hor naast de bank waar ik tv zat te kijken. Ken je die grote bruine kevers die je in de zomer krijgt en die een lawaai maken als ze rondvliegen en op je horren klimmen? Stel je voor, hij weegt maar 20 pond en hij riekt als een gek.

Dat was ongeveer het moment dat ik een heel, heel, heel slechte beslissing nam. Ik begon mijn vuilnis door de achterdeur te gooien. Geen wikkels en papier, ik bedoel oude restjes en voedsel dat over de houdbaarheidsdatum was. Het was een wanhoopsdaad, maar voor een tijdje werkte het. De twee wasberen die langskwamen, waren snel tevreden met een paar oude bagels of een handvol spaghettinoedels in de zeef.

Toen kregen ze baby’s.

In mijn verdediging: hoe dom en oinky grote, dikke volwassen wasberen ook zijn, babywasberen zijn het tegenovergestelde. Wasbeerbaby’s hebben de eigenschap ontwikkeld om er altijd uit te zien alsof ze gaan huilen. Ze stonden daar op mijn veranda, ineengedoken in een bal, en keken me aan met die waterige, zwarte ogen. Ze wachtten gewoon op een hapje, een klein kruimeltje.

Loof hun liegende ogen niet. Het logische deel van mij wist dat het voederen van wilde dieren altijd slecht nieuws is, vooral in je achtertuin. Het onlogische deel van mij is een groot doorweekt watje en het zag babywasbeertjes en de kleintjes zagen er zooooo zielig uit!

Op met de slechte yoghurt, de oude druiven en de gekneusde appels. Oude pasta en pizza, eenpansgerechten en vulling gingen eruit. Het enige wat de wasberen weigerden te eten was broccoli. Alles waar broccoli in zat, werd de volgende ochtend altijd gevonden met alleen de broccoli, schoongeplukt als een broccoliskelet.

De wasberen waren geen goede dinergasten. Ze gooiden de afwas over de hele tuin, vochten met elkaar om stukken oude pizza en maakten in het algemeen zo’n herrie dat ik er zeker van ben dat al mijn buren me haatten.

Een wasberenfamilie werden er twee en toen, op een nacht in de herfst, drie. Er waren elf wasberen tegelijk op onze veranda, al rinkelend en jagend om wat graan. Tot overmaat van ramp had ik ze al lang geleden vers voedsel gegeven dat ik niet lustte. Als ik genoeg had van Cap’n Crunch of ander voedsel, gooide ik het naar de wasberen. Ze maakten ook snel werk van mijn minst favoriete restjes.

Eindelijk heeft de oude winter de wasberen weggejaagd. De winter heeft vaak dat effect op binnenvallende legers. Vet van hun slechtverdiende maaltijden, slapen de wasberen hun roes uit ergens in het bosreservaat. Geloof me, ik prijs mezelf gelukkig dat ze niet mijn schoorsteen of zolder hebben uitgekozen, maar ik ben maar half zo dom als ik eruit zie. In de lente komen ze terug en eisen een maaltijd.

Ik sta open voor suggesties, maar ik ben niet helemaal weerloos. Ik denk dat ze nog voor een verrassing komen te staan als ze mijn honden ontmoeten.

– Zack “Geist Editor” Parsons (@sexyfacts4u)