September 16, 2015 Interview – Sara Karloff – Reflections on Boris Karloff
De naam Boris Karloff wordt voor altijd erkend als een van de ware iconen van de Horror cinema. Karloff, een hardwerkende en waardige man, is vooral bekend geworden door zijn vertolking van het “monster” in de Universal Pictures klassieker Frankenstein uit 1931. Toen hij pas laat in zijn acteercarrière bekendheid verwierf, nam hij rollen op zich in legendarische griezelfilms als The Mummy (1932), The Bride of Frankenstein (1935), The Ape (1940) en nog veel meer. Nu meer dan acht decennia later, blijft Karloff een belangrijk stuk filmgeschiedenis en aanbeden door fans van alle leeftijden die zijn films bekijken. Onlangs spraken we met de dochter van de Engelsman, Sara Karloff, voor een diepgaande terugblik op haar vaders leven op en naast het scherm.
CrypticRock.com – Je vader had een zeer indrukwekkende filmcarrière en wordt erkend als een van de ware iconen van de horror, samen met Bela Lugosi, Lou Chaney, en Vincent Price. Toen je opgroeide, was je je bewust van de impact die je vader had, of was het iets wat je je pas op latere leeftijd realiseerde?
Sara Karloff – Mijn vader was zo’n besloten en bescheiden man. Hij kwam niet echt thuis met zijn carrière of praatte niet over andere acteurs, en hij leefde een zeer conservatief, omzichtig leven. Hij leefde niet het leven van een filmster. Hij was een typische Engelse gentleman. Ik was me er echt niet van bewust. Ik bedoel, ik wist wat hij deed, maar ik was me niet bewust van de omvang van zijn sterrendom. Ik moet wel zeggen dat het altijd een belevenis was om met hem in een lift te staan, want hij kon nergens heen zonder herkend te worden. De mensen wisten nooit of ze op hun manieren moesten letten of van de situatie gebruik moesten maken, en er werd veel met de ellebogen gestoken en heen en weer geduwd, en stiekem gewezen zodat iedereen wist wie hij was. Meestal wachtten de mensen tot we uit de lift stapten en als iemand zich dan omdraaide, zeiden ze: “Dat was Boris Karloff!” Maar in die tijd was het publiek veel beleefder dan tegenwoordig en ze gaven hem de ruimte en de waardigheid die hij verdiende. Ik herinner me dat hij me een keer meenam naar een voetbalwedstrijd, en ik kon je garanderen dat vier rijen rond ons, in alle richtingen, niemand je iets kon vertellen over de wedstrijd omdat alle ogen op hem waren gericht. In dat soort situaties was ik me er zeker van bewust hoe beroemd hij was, maar in het dagelijks leven helemaal niet.
Boris Karloff ontmoet zijn dochter Sara Jane
CrypticRock.com – Vaak kijken kinderen niet meer naar hun ouders dan naar hun ouders, en soms beseffen ze pas op latere leeftijd dat hun moeder of vader ook buiten het gezin leeft.
Sara Karloff – Dat is absoluut waar. Het is een prachtige leercurve voor mij geweest te leren van de fans, die veel meer weten over de carrière van mijn vader dan ik ooit zou kunnen leren, want dat is wat fans doen, niet wat dochters doen. Ik heb de laatste twintig jaar de prachtige kans gehad om te leren over de impact van mijn vader op de mensen en hun voorliefde voor hem, hun respect voor hem en hun respect voor de erfenis die hij heeft nagelaten. Als ik een show doe, voel ik me zo gelukkig om zijn fans te ontmoeten en nieuwe dingen over mijn vader te leren. Waar anders kan ik drie dagen lang naartoe gaan en mensen die niets dan aardige dingen tegen me zeggen? Het is heerlijk!
CrypticRock.com – Zoals gezegd was zijn filmcarrière zeer uitgebreid, en na jaren van hard werken bereikte hij een massa succes met zijn legendarische rol als Frankensteins monster in de originele film uit 1931. Was hij verbaasd over hoe belangrijk het monster van Frankenstein voor de cultuur werd, en omarmde hij het?
Sara Karloff – Toen hij de film maakte, was hij niet meer dan een bijrolspeler, en hij werd niet eens uitgenodigd voor de première. Niemand verwachtte dat de film zo’n groot succes zou worden en zeker niemand verwachtte dat het schepsel de ster van de film zou zijn. Iedereen verwachtte dat de ster van de film Colin Clive zou zijn, niet het schepsel. Hij zat al twintig jaar in het vak; hij was vierenveertig jaar oud, en Frankenstein was zijn 81e film, dus hij was zeker geen nieuwkomer. De erkenning die hij van die film kreeg was vreemd voor iedereen en zeker voor hem, maar ik denk dat door de jaren heen de waardering voor die film is gegroeid, en dat is te danken aan de fans. Het was een prachtig huwelijk van regie, script, acteren; het was gewoon een prachtige combinatie van al deze dingen die samenkwamen in die film waardoor het de tand des tijds heeft doorstaan.
Universal Pictures
Universal Pictures
CrypticRock.com – Mee eens, en het heeft duidelijk te maken met de passie die de kijkers ervoor hebben die het in leven heeft gehouden en in leven zal houden.
Sara Karloff – Ik denk het wel, en natuurlijk het vervolg, Bride of Frankenstein, mijn vader had bezwaar tegen het geven van de toespraak van het wezen, maar ik denk dat de fans en critici zijn ongelijk hebben bewezen. Dat wordt beschouwd als een van de beste vervolgen ooit gemaakt.
CrypticRock.com – Ja, het is verbazingwekkend, zelfs tachtig jaar later. Zijn rol als het monster bracht hem echt in de schijnwerpers en hij had rollen in andere horrorklassiekers als The Mummy in 1932 en zoals gezegd hernam hij zijn rol in 1935’s Bride of Frankenstein. Voelde hij zich gecast of was hij een fan van het Horror genre?
Sara Karloff – Nou, hij vond dat hij geluk had gecast te zijn, omdat hij vond dat iedere acteur die het geluk had een niche te vinden, een handelsmerk te vestigen, zei hij in vele interviews, is dat niet wat iedereen hoopt te doen, ongeacht het beroep? Dat is wat hem tot op de dag van zijn dood aan het werk hield als acteur. Hoewel hij kenmerkende en iconische rollen had in het Horror genre, won hij ook een Grammy voor How the Grinch Stole Christmas (1966), maakte hij twintig kinderalbums voor Caedmon Records, deed hij Arsenic and Old Lace (1944) en Peter Pan op Broadway, The Lark (1957) tegenover Julie Harris waarvoor hij genomineerd werd voor een Tony, een enorm oeuvre aan radio- en televisiewerk waarin hij gastrollen speelde in alle prominente shows van die tijd, en drie eigen televisieseries. Zijn carrière lag jaren en jaren ver buiten het Horror genre, maar hij had het geluk dat hij erkenning kreeg in één bepaald gebied van zijn beroep, zodat hij als werkend acteur bleef bestaan. Hij was gepassioneerd over zijn beroep; hij was een van de stichtende leden van de Screen Actor’s Guild. Zijn kaartnummer was nummer 9, hij bleef in het bestuur tot eind jaren ’40, en het gilde werd opgericht in ’33. Hij vond het erg belangrijk om iets terug te doen voor het beroep en op te komen voor de rechten van aankomende acteurs, want hij had zeker een lange weg afgelegd toen acteurs nog als stukken vlees werden behandeld.
Universal Pictures
Warner Bros. Television Distribution
CrypticRock.com – Het is verbazingwekkend hoe impactvol deze films meer dan tachtig jaar later nog zijn. Rond de tijd van je vader’s overlijden in 1969, begon de horror cinema meer grafische films te vertonen. Misschien was één van die keerpunten wel Night of the Living Dead uit 1968. Wat denkt u dat zijn mening zou zijn over de veranderingen in de Horrorfilms?
Sara Karloff – Allereerst gaf hij de voorkeur aan het woord “terreur” boven het woord “horror”, omdat hij vond dat “horror” bijna walging en afschuw uitstraalde. Hij vond dat “terreur” uitnodigde tot het gebruik van de verbeelding en deelname van het publiek. Het impliceert spanning en niet het tonen van bloed en gore en het dumpen ervan in de schoot van het publiek, wat de manier is geworden van veel films vandaag de dag. Hij zou niet hebben genoten van de hedendaagse horrorfilm.
Boris Karloff als Frankensteins Monster/ Universal Pictures
CrypticRock.com – Ja, het is door de jaren heen zeker extreem grafisch geworden, tot op het punt dat ze veel te veel laten zien, waardoor het je hele verbeelding wegneemt.
Sara Karloff – Het is echt een belediging voor de intelligentie van het publiek. Het is gratuit gore. Ik hou niet van enge films, ik verlaat de kamer tijdens Murder She Wrote, dus ik ben de verkeerde om het te vragen. Ik zie de glamour niet in van ingewanden en gore. Het is extreem geworden en we zien deze dingen niet echt meer in het dagelijkse leven. Wanneer heb je voor het laatst een trein- of vliegtuigongeluk gezien, met overal lichamen verspreid? Ik hoef dat niet te zien, en dat is mild vergeleken met wat er nu op het scherm te zien is. Mijn vader heeft een film gemaakt, Targets (1968) met Peter Bogdanovich, waarin hij een ouder wordende horrorfilmster speelde, en een van de punten en boodschappen van de film was dat de echte horror op straat plaatsvindt en niet op het scherm. Vandaag de dag denk ik dat ze ongeveer gelijkwaardig zijn.
CrypticRock.com – Er is een hoop gekte gaande in de wereld, en films van vandaag de dag kunnen daar een rol in spelen. Hollywood is door de jaren heen zeker drastisch veranderd in de manier waarop dingen worden gedaan, de manier waarop acteurs worden behandeld, en de manier waarop films worden gezien. Als uw vader vandaag de dag nog zou leven, denkt u dan dat hij in speelfilms zou acteren of dat hij misschien de voorkeur zou geven aan een carrière in het theater?
Sara Karloff – Ik denk dat veel acteurs de voorkeur geven aan een carrière in het theater vanwege de onmiddellijke bevrediging van een live publiek. Hoewel, mijn vader zei dat hij altijd last had van plankenkoorts, elke keer als hij het podium opstapte, de eerste paar seconden totdat hij in de rol zat. Hij liep door een rol heen, de adrenaline gierde altijd door zijn lijf, en ik denk dat dat het teken is van een goede acteur.
CrypticRock.com – Mee eens, natuurlijk. Je hebt er goed aan gedaan de erfenis van je vader door de jaren heen levend te houden. Zijn er nog toekomstmogelijkheden voor het verdere behoud van zijn nalatenschap in film?
Sara Karloff – Het zijn de fans die de erfenis levend hebben gehouden, waarvoor ik eeuwig dankbaar ben. Ik krijg vijfenzeventig e-mails per dag, en de fans zijn gewoon opmerkelijk in hun waardering voor het werk van mijn vader en de verhalen die ze met me delen als ik een show doe. De warmte waarmee ze naar mijn vader verwijzen is een geweldige ervaring. Het zijn inderdaad de fans die zijn nalatenschap levend hebben gehouden en die voortdurend naar zijn films hebben gekeken en ze aan generatie na generatie hebben voorgesteld. Zijn films zijn multi-generationeel in hun aantrekkingskracht, en dat is te danken aan de fans.
Still from The Bride of Frankenstein (1935)
CrypticRock.com – Dat is wat Kunst in het algemeen levend houdt: de mogelijkheid om het door te geven aan onze kinderen. Dat is hoe we Kunst en cultuur levend houden.
Sara Karloff – Dat is volkomen juist. Ik heb grootouders gehad met hun kinderen en kleinkinderen die het in de bioscoop hebben gezien, of op TV, of op video, of op DVD, en dan komt het weer terug op Blu-ray – het gaat maar door en door. De families gaan bij elkaar zitten en kijken er naar, en het is een absoluut prachtige voortzetting van mijn vaders werk door de fans. De biografieën die over hem zijn geschreven, de vragen die de fans hebben gesteld, de interesse die ze tonen, niet alleen in zijn carrière, maar ook in hem als persoon, en de kennis die ze tonen zijn gewoon buitengewoon. Het is een leerproces voor me.
CrypticRock.com – Het moet opwindend zijn, vooral al die jaren later. Je hebt de kans gehad om al die geweldige ervaringen op te doen door met mensen over je vader te praten, en dat zal zo blijven. Het zal niet snel ophouden, het zal generaties lang doorgaan.
Sara Karloff – Dat is het zeker tot nu toe en hij was een opmerkelijke man. De mensen die met hem werkten beschouwden hem als de volmaakte professional, en de mensen die hem kenden, adoreerden hem. Hij is een van de weinige mensen in het vak die nooit iets negatiefs over zich hebben horen zeggen of schrijven. Toen mijn peettante interviews afnam voor de biografie die ze schreef, zei ze: “Mensen begonnen hun opmerkingen bijna altijd met de woorden: ‘O, lieve Boris! Zo hebben ze hun boek dan ook genoemd, Lieve Boris. Hij was gewoon zo’n lief, warm, grappig, welbespraakt, goed opgeleid, zachtaardig en aardig mens.
Boris Karloff met zijn Bedlington Terriers
CrypticRock.com – Ja, dat is al zo vaak over hem gezegd. Mijn laatste vraag aan u heeft betrekking op films. CrypticRock.com gaat over muziek en horrorfilms. U zei dat u geen fan was van horrorfilms, maar heeft u bepaalde “terreur”-films waar u van genoten heeft of die u voor uzelf klassiekers noemt?
Sara Karloff – Ik hield van de Bruid van Frankenstein, Targets, The Comedy of Terrors (1963), The Raven (1935), en The Black Room (1935). Ik hou van de Val Lewton films: The Bodysnatcher (1945), Bedlam (1946), en Isle of the Dead (1945).
CrypticRock.com – Dat zijn allemaal geweldige films! Er is zoveel veranderd in de manier waarop films worden gemaakt, zoals we eerder bespraken, en ze zijn extreem grafisch en gevuld met computer effecten. Het gaat bijna ten koste van de acteurs zelf, omdat iedereen zo geconcentreerd is op deze graphics dat de acteurs veel overschaduwd worden. Wat denk jij?
Sara Karloff – Je hebt helemaal gelijk, en we gaan ook in de richting van animatiefilms, waardoor veel acteurs werkloos worden, tenzij ze goed zijn in voice-overs.
RKO Radio Pictures
Paramount Pictures
CrypticRock.com – Juist, en eerlijk gezegd worden sommige van de beste films op dit moment in de onafhankelijke industrie gemaakt.
Sara Karloff – Dat denk ik ook, maar het is moeilijk om de financiering rond te krijgen. Ik denk echt dat de speciale effecten script en acteren overschaduwen, en het is een speciale effecten wereld geworden. Je hebt geen script nodig en je hebt niet veel aan een acteur. Je hebt iemand nodig die uit de weg kan springen (lacht), en dat is het wel zo’n beetje.
Boris en Sara Karloff