De zwarte poorten van Mount Zion zijn vastgeketend. Een bord gestempeld op een muur van heldere bougainvillea op Downey Road vraagt bezoekers om een naburig kerkhof te bellen als ze naar binnen willen. Het telefoonnummer bestaat niet meer.

Robert Adler-Peckerar stond bij de ingang van de Joodse begraafplaats in Oost-L.A., de skyline van het centrum achter hem, de drukte van de snelwegen 710 en 5 om hem heen. Het was een zondag en hij was op zoek naar het graf van een man die op die dag meer dan 100 jaar eerder was geboren.

Hij spoorde een huisbewaarder op die hem door een hek de Mount Zion binnenleidde. Eenmaal binnen zag hij tientallen kindergraven op korte afstand van elkaar.

Lopend over een kronkelige asfaltweg, bezaaid met vuil, onkruid en een tapijt van opgedroogde cipressenbladeren, zag de 38-jarige dat honderden grafstenen op de grond lagen, sommige als kleine, omgevallen rotsblokken.

Op één graf had een vandaal een cryptische graffiti gekrabbeld: “Hier ligt Paard. RIP.”

Een uur later vond hij eindelijk wat hij zocht: het graf van Lamed Shapiro, een schrijver van gruwelijk duistere verhalen over pogroms in Oost-Europa die in 1948 als pauper stierf in Los Angeles.

Shapiro’s grafsteen, in de vorm van een open boek, was als een onthoofd hoofd op de grond gerold, maar door een gelukstreffer met het gezicht naar boven terechtgekomen.

“Dit is wat er gebeurd is met een van de grootste Jiddische schrijvers in L.A.,” zei Adler-Peckerar, uitvoerend directeur van Yiddishkayt, een organisatie die zich inzet voor het behoud van de Jiddische taal en cultuur. “Ik had in Amerika nog nooit zo’n begraafplaats gezien.”

Hij was op zoek gegaan naar het graf van een man die “onevenwichtig” was geworden aan het eind van zijn dagen. Hij vond uiteindelijk een plek die de schrijver had kunnen begrijpen. Beiden waren op hun eigen manier achtergelaten.

De Eastside-wijken East L.A. en Boyle Heights hebben lang gediend als een archief van de multiculturele geschiedenis van Los Angeles – Ellis Islands voor transplantanten uit het Oosten en over de Stille Oceaan – en in recentere jaren, uit Mexico.

Nergens is dit duidelijker dan op hun begraafplaatsen.

Op 3rd Street bij Eastern Avenue ligt de ongerepte Servische begraafplaats. Aan de 1st Street kant van die begraafplaats is de Chinese begraafplaats. De uitgestrekte Evergreen Cemetery in Boyle Heights is de laatste woonplaats van enkele van de meest bekende familienamen in de geschiedenis van Los Angeles, waaronder de Lankershims en de Van Nuyses.

Op Whittier Boulevard in East L.A. is Home of Peace een grote Joodse begraafplaats met Romeinse zuilen en prachtige mausoleums voor bekende rabbijnen. Onder de bekende daar begraven zijn twee van de Three Stooges – Curly en Shemp Howard, en Jack Warner, de film executive die mede-oprichter Warner Bros.

Eerder dit jaar, Eddie Goldstein, misschien wel de laatste jood die geboren is en zijn hele leven in Boyle Heights heeft gewoond, werd begraven in Home of Peace.

En dan is er Mount Zion, een begraafplaats met een ongelukkige geschiedenis.

Het werd in 1916 geopend door een begrafenisvereniging die zich inzette voor gratis begrafenissen voor arme Joden. Waar andere begraafplaatsen uitgestrekte vlaktes van getrimd gras, mooie zuilen en beelden hadden, was Mount Zion vooral beton en aarde.

De begraafplaats kwam zelden in het nieuws, ten goede of ten kwade, maar in 1932 was dat wel het geval toen een Hyman Bobroff, 50 jaar oud, zichzelf in het hoofd schoot in Mount Zion. Een tweede kogel doorboorde zijn hart, blijkbaar het resultaat van een reflexieve beweging van zijn pistoolhand nadat de eerste zijn schedel had doorboord.

Een jaar eerder was de begraafplaats gastheer van de begrafenis van een vermoorde “alcoholmakelaar.”

“Er waren geen hoge pieten op de begrafenis,” meldde de Los Angeles Times, “hoewel een aantal minder hoge pieten uit de onderwereld zowel in het bedrijfssalon als op de begraafplaats verschenen.”

De in 1878 in Oekraïne geboren Lamed Shapiro werd bekend met verhalen badend in hypergewelddadige daden van moord, verkrachting en zelfs kannibalisme. Hij schreef de meeste van zijn verhalen na zijn immigratie naar de VS in 1905.

Ondanks zijn reputatie van grafisch geweld, was er een spaarzame schoonheid in zijn schrijven, zeiden sommige geleerden, en niet al zijn verhalen eindigden in bloedvergieten. Maar in een blog beschreef een schrijver het lezen van een Shapiro kortverhaal over een jongen en zijn hond en wachtte met vrees op iets vreselijks dat de hond zou overkomen. Hoe kon het ook anders, na de andere verhalen die hij had gelezen? Hij was opgelucht, schreef hij, “toen hij de hond weg zag rennen, om nooit meer terug te keren.”

Toen Shapiro in 1948 in Los Angeles overleed, was het Jiddisch een gemarginaliseerde taal aan het worden doordat Joden probeerden te assimileren, aldus David Shneer, een professor in de Joodse geschiedenis aan de Universiteit van Colorado. Shapiro stierf arm, alcoholist en na de hoogtijdagen van de Jiddische literatuur.

“Het is vreselijk om het te zeggen, maar hij stierf niet vroeg genoeg,” zei hij. “Het verbaast me niet dat een man die het grootste deel van zijn leven duidelijk depressief was… begraven is op een begraafplaats die in puin ligt.”

Onder het bordje dat bezoekers een ter ziele gegaan telefoonnummer geeft, staat er nog een waarop staat: “Dit eigendom wordt onderhouden door bijdragen aan het Mt. Zion Cemetery Fund & door de vrijgevigheid van de Jewish Federation Council.”

Richard George, de directeur van de naastgelegen begraafplaats Home of Peace, springt op een golfkarretje en rijdt naar de vergeten kleine begraafplaats net over een hek.

Hoewel de Joodse bevolking zo goed als verdwenen is uit de Eastside, zijn er genoeg banden met de buurt om Home of Peace matig bezig te houden met begrafenissen, zo’n 100 per jaar. Mount Zion is al jaren geen actieve begraafplaats meer. De laatste begrafenis was ongeveer zes jaar geleden, zei hij.

Home of Peace en de Joodse Federatie kwamen jaren geleden overeen om voor de begraafplaats te zorgen, maar geen van beide organisaties weet wie feitelijk eigenaar is van het pand, en county records zijn niet doorslaggevend en vermelden de naam van de blijkbaar ter ziele gegane begrafenisvereniging.

George zei dat de federatie Home of Peace ongeveer $1.000 per maand betaalt om basisonderhoud te doen, waarvan een deel het doden van onkruid inhoudt dat welig tiert. Ongeveer twee jaar geleden, zei hij, betaalde de federatie om cipressen om te hakken die puin over de begraafplaats verspreidden.

De meeste van de gevallen grafstenen werden omvergeworpen door vandalen, hoewel er geen bewijs is dat antisemitisme een motivatie is.

“Deze begraafplaats heeft geldhulp nodig,” zei George. “Ik ben persoonlijk overstuur als ik hier binnenloop. Het is gewoon beschamend.”

Jay Sanderson, de voorzitter van de Joodse Federatie, zei dat de federatie in juni 1969 een brief ontving van de begrafenisvereniging die Mount Zion had gesticht, waarin stond dat de organisatie niet langer door zou gaan met het exploiteren van de begraafplaats.

Deze begraafplaats heeft geldhulp nodig. Ik ben persoonlijk overstuur als ik hier binnenloop. Het is gewoon beschamend.”

– Richard George,
de directeur van de begraafplaats Home of Peace naast Mount Zion

Sanderson zei dat een onderzoek naar de eigendomstitel van het pand uitwees dat het toebehoorde aan de Masonic Cemetery Assn., maar dat bleek een ontbonden corporatie te zijn. In 1974 kwam de Joodse Federatie tot een overeenkomst met Home of Peace om de maandelijkse bijdrage te betalen om voor Mount Zion te zorgen.

In 1987 verwoestte de aardbeving in Whittier Narrows de begraafplaats en vier jaar later stuurde de federatie een brief naar alle bekende levende erfgenamen van de doden van Mount Zion.

“Het waren bijna allemaal oudere mensen die van een vast inkomen leefden,” zei Sanderson. “Sindsdien zijn ze allemaal overleden. …. Ik weet niet wat er gebeurt als niemand een begraafplaats bezit. Ik weet niet wat je doet met zo’n begraafplaats.”

De federatie, een filantropische non-profit groep met meer dan $ 50 miljoen aan inkomsten, volgens de meest recente belastinggegevens, financiert tal van programma’s, waaronder het ondersteunen van scholen, universiteiten, Joodse sociale dienst organisaties, de restauratie van een sjoel in Boyle Heights en hulp aan arme Holocaust-overlevenden.”

“Het is een interessant moreel dilemma als je erover nadenkt,” zei hij. “We proberen het beste te doen wat we kunnen. We kunnen meer doen, ja. Maar de vraag is, wat gaan we niet doen als we dat doen?

“Dit is een begraafplaats in nood waarvan de meeste mensen niet weten dat hij bestaat,” zei Sanderson. “Het is een begraafplaats die niet meer echt van iemand is.”

Twee dagen na zijn eerste bezoek aan Mount Zion, keerde Adler-Peckerar terug. Een conciërge van het Tehuis van Vrede reed op een crossmotor om hem bij de poort op te halen. Overal op de begraafplaats lagen ronde, ovale geëmailleerde foto’s op de grond. De conciërge, Lupe Munoz, zei dat vandalen waarschijnlijk stenen of schroevendraaiers hebben gebruikt om ze los te wrikken.

Geliefden kwamen af en toe op bezoek, zei hij, maar niet al te veel meer.

Deze keer besteedde Adler-Peckerar meer aandacht aan de boodschappen op de monumenten. Ooit was hier duidelijk sprake van liefde. Op een steen stond een 27-jarige man, “onze geliefde zoon”, met een viool op zijn schouder. Iemands dochter werd beschreven als een “mooie maagd”. Een piloot uit de Tweede Wereldoorlog werd beschreven als een held die op 26-jarige leeftijd “in vlammen werd opgeblazen.”

Shapiro’s eigen grafsteen verkondigt: “Lamed Levi Shapiro, Auteur van de Jiddishe Melukhe” – “Het Joodse Rijk,” een van zijn werken.

Naast lag de grafsteen van zijn vrouw met het gezicht naar beneden in het vuil.

“Er is een begraafplaats in New York dat is als het pantheon van Jiddisje schrijvers,” zei Adler-Peckerar. “Dit is het complete tegenovergestelde… Dit is wat er gebeurt als mensen worden achtergelaten.”

Column One: More great reads from the Los Angeles Times

Trapped between the covers of Nevada’s Black Book

On Dapper Day, Disneyland is the nattiest place on Earth

Kinder and gentler: De geruchten over Perez Hilton zijn waar

Contact de verslaggever

Volg @LATimesHekutor op Twitter