We hebben het vaak over de voordelen van het vrijlaten van (de meeste) mensen die zijn gearresteerd en beschuldigd van een misdrijf voordat hun rechtszaak begint. Om vele redenen, waaronder het vermoeden van onschuld totdat schuld is bewezen tot de mogelijkheid voor iemand om werk te behouden en een gezin te onderhouden in afwachting van het proces, die ten goede komen aan de betrokken personen en de bredere gemeenschap, is de mogelijkheid van voorlopige invrijheidstelling ondubbelzinnig een goede zaak om te hebben als onderdeel van ons strafrechtsstelsel.

We moeten echter erkennen dat deze voordelen niet elke situatie bestrijken, en dat onze systemen van arrestatie en detentie voorafgaand aan het proces en mogelijke opsluiting, soms noodzakelijk zijn voor de veiligheid van de gemeenschap.

Deze beslissingen zijn moeilijk. Even afgezien van de nieuwe trends in algoritmische vrijlatingssystemen, hebben we gevestigde procedures voor gekwalificeerde rechters om te beslissen of een gedetineerd individu de kans moet krijgen om na zijn arrestatie te worden vrijgelaten.

Deze rechters houden rekening met zowel de waarschijnlijkheid dat het individu daadwerkelijk de geplande rechtbankdata zal bijwonen, en nog belangrijker, of het individu een gevaar is voor anderen die zij kennen en die hen onbekend zijn, als zij zouden worden vrijgelaten.

Als iemand de kans krijgt om borgtocht te betalen en te worden vrijgelaten, is het vaak iemand die zij kennen die voor het geld zal zorgen, de borgtocht zal regelen en de borgtocht daadwerkelijk namens hen zal betalen. Dit familielid, deze goede vriend of andere kennis zal dus een belangrijke rol hebben gespeeld in het proces om iemand op borgtocht vrij te krijgen.

Een vraag die soms wordt gesteld is of diezelfde persoon achteraf op zijn schreden kan terugkeren en de borgtocht kan intrekken, wat tot gevolg zou hebben dat de arrestant terug naar de gevangenis wordt gestuurd. Dit kan om een paar verschillende redenen worden overwogen.

Misschien ontdekken zij dat de arrestant niet van plan is op de rechtszitting te verschijnen, en misschien van plan is naar een ander deel van het land te vluchten om een mogelijke veroordeling en gevangenisstraf te ontlopen. Misschien beseffen zij dat hun relatie niet is wat zij dachten dat zij was, en voelen zij zich bedreigd of in gevaar door de arrestant. Misschien hebben zij geld nodig dat zij ter beschikking hebben gesteld voor een dringende of onverwachte uitgave.

In zo’n situatie is het GEEN optie om van gedachten te veranderen en de borgtocht in te trekken. Het feit is dat de persoon die de borgtocht betaalt, niet echt de beslissing neemt over de vraag of de arrestant zijn vrijlating krijgt, maar slechts één element van het mechanisme levert, namelijk de fondsen die nodig zijn om de borgtocht te betalen.

De enige echte optie die beschikbaar is voor iedereen die zich in deze positie bevindt, is om zijn bezorgdheid te melden bij de politie of de borgtochtverlener via wie de borgtocht werd geschreven. Of de arrestant al dan niet de voorwaarden van zijn borgtochtovereenkomst schendt, is op dit punt nog een open vraag, maar het verstrekken van dergelijke informatie biedt de beste kans om dergelijke uitkomsten te voorkomen.