Opmerking van de redacteur: dit artikel is om 17.15 uur E.T. bijgewerkt.

Voor Martijn Schirp is het een manier om een gewone dag net een beetje beter te maken.

Een voormalig pokerspeler en pas afgestudeerd in interdisciplinaire wetenschappen in Amsterdam, heeft Schirp geëxperimenteerd met een nieuwe manier om psychedelische drugs te nemen: Microdosing genaamd, bestaat uit het routinematig innemen van een klein deel van een normale dosis van lyserginezuurdiethylamide (LSD) of paddo’s (de laatste zijn legaal te koop in coffeeshops in Amsterdam, maar de eerste niet).

Microdosing heeft een cult-volger gekregen onder een kleine groep hallucinogeenenthousiasten zoals Schirp, die nu schrijft op HighExistence.com. Voorstanders melden verbeteringen in perceptie, stemming en focus, minus de trippy mandarijnenbomen en marmelade luchten die normaal worden geassocieerd met psychedelica.

Schirp zei dat hij de voorkeur geeft aan microdosering wanneer hij wordt ondergedompeld in creatieve of contemplatieve activiteiten, zoals schrijven, schilderen, mediteren of yoga doen.

“Het is als de koffie om de geest-lichaam verbinding wakker te maken. Wanneer ik merk dat het werkt, afhankelijk van de dosering, lijkt de tijd een beetje langzamer te gaan, alles lijkt bedekt met een laag van extra betekenis,” vertelde Schirp Live Science in een e-mail.

Gezien zijn positieve ervaringen met hogere doses psychedelica, “bood microdosering een manier om hier een voorproefje van te krijgen zonder me volledig te overweldigen,” zei Schirp.

Maar terwijl de effecten die Schirp en anderen beschrijven aannemelijk zijn vanuit een fysiologisch perspectief, is microdosering onbekend terrein, zei Matt Johnson, een psycholoog aan de Johns Hopkins University in Baltimore, Maryland, die de gedragseffecten van psychedelische drugs heeft bestudeerd. Wetenschappers hebben nog geen klinisch onderzoek gedaan naar de effecten (of het gebrek daaraan) van microdosering. Johnson voegde eraan toe dat het nemen van een kleinere dosis van een psychedelicum veiliger is dan het nemen van een grote dosis, maar de manier waarop mensen het gewoonlijk doen – regelmatig kleine doses om de paar dagen nemen – zou bijwerkingen op de lange termijn kunnen hebben.

Just a little bit

Het idee om kleine doses psychedelica te nemen, bestaat al een tijdje. De uitvinder van LSD, Albert Hofmann, stond er om bekend dat hij op zijn oude dag microdoseerde en vertelde een vriend dat microdoseren een onder-onderzocht gebied was. Maar microdoseren kreeg meer zichtbaarheid toen James Fadiman, een psycholoog en onderzoeker aan de Sofia University in Palo Alto, Californië, het beschreef in zijn boek “The Psychedelic Explorer’s Guide” (Park Street Press, 2011).

Sindsdien heeft Fadiman ongeveer 50 anekdotische rapporten ontvangen van microdosers over de hele wereld. De meesten melden positieve, nauwelijks waarneembare verschuivingen tijdens het microdoseren, aldus Fadiman.

“Wat mensen zeggen is dat wat ze ook doen, ze lijken het een beetje beter te doen,” vertelde Fadiman aan Live Science. “

Mensen met creatieve banen melden een verbeterde focus en een vermogen om gemakkelijker in de staat van flow te komen. Sommigen melden een verlangen om gezonder te eten of te gaan mediteren, zei Fadiman.

“Het is alsof ze de neiging hebben om een beetje beter te leven,” zei Fadiman.

Weer anderen melden dat ze de tienerdoses psychedelica gebruiken voor psychiatrische aandoeningen, zei Brad Burge, de directeur van marketing en communicatie bij Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies in Santa Cruz, Californië, waar wetenschappers het effect van psychedelica op medische aandoeningen zoals PTSS bestuderen.

“Ik heb anekdotisch gehoord van mensen die het gebruiken voor depressie, seizoensgebonden affectieve stoornis, angst, OCD ,” vertelde Burge aan Live Science. “Met microdoses zou het punt zijn om subtiele veranderingen te creëren in de psychofarmacologie of ervaring van mensen, op vrijwel dezelfde manier als de meeste traditionele geneesmiddelen nu worden gebruikt.”

Aannemelijk mechanisme, geen bewijs

De effecten die mensen melden met microdoses LSD, psilocybine, DMT of andere “klassieke” psychedelica zijn niet helemaal ongeloofwaardig, zei Johnson. Al deze drugs werken door het activeren van een bepaalde receptor in de hersenen die bekend staat als de serotonine 5HT-2A receptor. Deze receptor voedt de afgifte van de “feel-good” chemische stof in de hersenen, serotonine, die een domino-effect in de hersenen creëert dat leidt tot veel andere veranderingen in de hersenen.

Bij hoge doses hervormen deze drugs tijdelijk, maar radicaal, hersennetwerken; zo bleek uit één studie dat paddo’s een hyperverbonden brein creëren. Maar antidepressiva zoals Prozac richten zich ook op serotoninereceptoren, dus het is mogelijk dat een lage, constante dosis van een psychedelicum op een vergelijkbare manier zou kunnen werken, zei Johnson.

Toch is er absoluut geen bewijs dat microdosering werkt zoals mensen beweren dat het werkt, zei Johnson. De beschreven effecten zijn zo subtiel – op gelijke voet met het hebben van de cafeïne in een kopje koffie – dat ze “in die categorie vallen van nauwelijks waarneembaar, en het is precies in het bereik waar mensen zichzelf zo gemakkelijk voor de gek kunnen houden,” vertelde Johnson aan Live Science. Dat betekent dat microdosering bijzonder vatbaar is voor het placebo-effect, waarbij mensen die een suikerpil nemen en denken dat ze een medicijn nemen, waarneembare effecten melden, zei hij.

Om te bewijzen dat microdosering een effect heeft, zouden psychedelica onderzoekers een dubbelblind onderzoek moeten doen, waarbij noch de mensen die de drug toedienen, noch de ontvangers weten of een bepaalde deelnemer een microdosis van een psychedelicum krijgt of iets inert, zoals een beetje suiker opgelost in water, zei Johnson. Sommige groepen mensen zouden deze proeven doen – maar omdat LSD illegaal is, en alleen is goedgekeurd voor onderzoeksgebruik in een paar kleine proeven op een paar locaties, zijn al deze mensen van het net en maken hun inspanningen niet bekend, zei Fadiman.

Onbekende bijwerkingen

Wat meer is, microdosering zou bijwerkingen kunnen hebben, zei Johnson. De paar microscopische korrels LSD – slechts 10 microgram – die gewoonlijk worden gebruikt om te microdoseren, zijn te klein om zelfs op een professionele laboratoriumschaal te meten, zei Johnson. Om dit te omzeilen, nemen mensen die microdoseren gewoonlijk een vloeipapiertje met een dosis LSD, laten het in water weken en drinken dan wat van het water op. Maar omdat LSD een illegale stof is die op de zwarte markt wordt gekocht, is er eigenlijk geen manier om precies te weten wat je krijgt, zei Johnson.

Zelfs in het lab, met zorgvuldig afgemeten doses drugs die in een gecontroleerde omgeving worden toegediend, heeft Johnson aanzienlijke variatie gevonden in de manier waarop mensen op dezelfde dosis reageren. Gecombineerd betekenen deze twee onzekerheden dat mensen niet in staat zijn om betrouwbaar te microdoseren, zei hij.

“Iemand verwacht misschien een soort sprankelende dag, gewoon een echt productieve dag op het werk – en voor je het weet, grijpen ze zich vast aan hun bureaustoel en vragen ze zich af waarom de wereld aan het oplossen is,” zei Johnson.

Schirp, bijvoorbeeld, heeft af en toe negatieve ervaringen gehad met microdosering.

“Soms was de ervaring nog steeds te overweldigend om productief te zijn – ik wilde gewoon gaan liggen of een wandeling maken,” zei Schirp.

Afgezien van die mogelijke ervaring, zijn de langetermijnrisico’s van het medicijn onbekend. Het risico van het nemen van een enkele, kleine dosis LSD of psilocybine zal kleiner zijn dan het risico van het nemen van een grote hit, zei Johnson. Maar zelfs de meest toegewijde psychonauten trippen meestal niet dagelijks of zelfs wekelijks, zei Johnson. Daarentegen melden mensen die microdoseren dat ze de drugs om de drie of vier dagen gebruiken, zei hij.

Zulk frequent gebruik zou onbekende bijwerkingen op lange termijn kunnen hebben, zei hij.

“Je sleutelt aan het systeem dat betrokken is bij depressieve systemen, maar op onontdekte manieren,” zei Johnson.

Opmerking van de redacteur: Dit artikel is bijgewerkt om de spelling van de naam van Martijn Schirp te corrigeren.

Volg Tia Ghose op Twitteren Google+. Volg Live Science @livescience, Facebook & Google+. Origineel artikel op Live Science.