Tony Schwalm is een gepensioneerd luitenant-kolonel bij de Amerikaanse Special Forces, die beter bekend zijn als de Groene Baretten. In “The Guerrilla Factory” neemt Schwalm ons mee door elke stap van het slopende beoordelings- en trainingsproces dat nodig is om een elitesoldaat van de Special Forces te worden, door te vertellen over zijn eigen zwaarbevochten ervaring.

Om zelfs maar tot de test te komen, moet je het al heel goed gedaan hebben in de legertraining en je gekwalificeerd hebben voor de Airborne training. Je moet ook een man zijn (vrouwen zijn niet toegestaan) en een middelbareschooldiploma hebben; minstens een jaar college heeft de voorkeur.

Om een Groene Baret te worden zijn er twee fasen, de eerste is een drie weken durende beoordelingsperiode die bekend staat als de Special Forces Assessment and Selection-cursus, die is ontworpen om “mensen uit te roeien”. Schwalm noemt de SFAS “een drie weken durende test om te zien of men over de vereiste fysieke en mentale capaciteiten beschikte,” en ook, “een smeltkroes van kunstmatige ontberingen die fysieke uitputting en geestdodende taken mengden in een brij van dubbelzinnigheid.”

Als je je ooit hebt afgevraagd of je hebt wat er nodig is om een Groene Baret te worden, is hier een deel van wat er nodig is om door de SFAS te komen, zoals uiteengezet door Schwalm, die de test in 1988 doorliep. (De Navy’s versie van Special Forces, SEALs, hebben hun eigen, andere test).

Soldaten – er waren ongeveer 300-350 die met Schwalm aan de test begonnen – moesten het doen met drie tot vijf uur slaap per nacht, en veel van de taken werden afgemeten aan criteria waarvan ze niet op de hoogte werden gesteld. Tussen de hier opgesomde fysieke tests door legden de deelnemers ook tal van schriftelijke psychologische tests af, evenals tests in wiskunde en redeneren.

DEEL 1

1 Zwemt 50 meter terwijl je uniform en laarzen draagt. Simpel, toch? “Aan het eind van de zwemtest,” schrijft Schwalm, “kregen ongeveer 60 mannen te horen dat ze hun spullen moesten pakken.”

2 Push-ups, sit-ups, en een twee-mijlsloop. Ongeveer 40 studenten faalden hiervoor. “Ik herinner me dat ik dacht dat hun falen op het randje van immoreel was,” schrijft Schwalm. “Later ontdekte ik dat sommige kandidaten van opdrachten in Turkije en Korea kwamen; ze liepen op minder dan vier uur slaap in de laatste twee dagen.”

3 De kandidaten moesten rennen “totdat je wordt verteld om te stoppen.” Schwalm schat dat hij ongeveer een uur liep, en meer dan zeven mijl aflegde.

4 Calisthenics. “We deden elke bekende vorm van gymnastiek,” schrijft hij. “Aan het eind trilden mijn armen en benen onwillekeurig als die van een paard na een race.”

5 Een hindernisbaan met onder andere over een muur van 3 meter klimmen en touwklimmen. “Het geheim is de benen te gebruiken,” schrijft Schwalm, die deze les later leerde dan hij had gewild.

6 Navigatie over land. In de tijd vóór GPS moesten de kandidaten “vijf tot zes dagen lang met kaart en kompas door de dennen en struikeiken navigeren”, waarbij ze hun rugzak de hele weg op hun rug droegen.

“Leden van een vorige klas,” schrijft Schwalm, “schatten dat ze meer dan 250 mijl hadden gelopen tijdens de 18 dagen van SFAS, het meeste tijdens de fase.”

Op dag één navigeerde hij ongeveer zes mijl langs een route “gedefinieerd door drie punten op een kaart door palmetten, struiken en moerassen.” De afstanden werden elke dag langer en aan het eind van dag drie “wisten we dat we bijna honderd mijl hadden gelopen.”

Op dag vijf stond hij om 2 uur ’s nachts op met vier uur slaap, en om 3 uur was hij weer buiten.

“Tegen 0330 had ik mijn eerste mijl achter de rug. Meer dan zeven uur later liep ik naar het eindpunt,” schrijft hij. “Zoals bij elk ander evenement bij SFAS ontdekte ik pas dat ik klaar was toen iemand me dat vertelde, niet omdat ik wist dat het einde nabij was.”

Toen deze fase eindigde, maakten de overgeblevenen “de balans op van wie er nog over was. Ons aantal bleek rond de 150 te liggen; nog eens 70 hadden de laatste vier dagen afgehaakt.”

Na twee dagen respijt was het tijd voor de teamfase (het eerste deel was de individuele fase geweest), en de overgebleven mannen werden verdeeld in eskaders van negen.

“Terwijl de individuele fase een emotionele, fysieke uithoudingstest was geweest, gebouwd op het uitgangspunt van het isoleren van ieder van ons terwijl hij zich onder een zware last bewoog,” schrijft Schwalm, “werd de teamweek door degenen die mij waren voorgegaan beschreven als intens psychologisch en met een grotere nadruk op kracht, alsof je probeert ‘A Clockwork Orange’ te bekijken en te analyseren terwijl je een persoonlijk record probeert te halen in elk gewichthefonderdeel dat er is.”

DEEL 2

De evenementen voor de teamweek (de kandidaten deden twee evenementen per dag, een in de ochtend, een in de middag) omvatten:

7 De redding. De soldaten liepen naar een plek waar ze “wat eerst leek op twee slapende mannen bij een vuilnishoop” aantroffen, schrijft Schwalm. “Er waren acht stalen pijpen van 10 voet lang, elk ongeveer 4 duim in diameter, lengtes van nylon touw, een paar mannequins gekleed in olijfgroene overalls … en twee stoffen draagzakken, duidelijk bedoeld om over de palen geschoven te worden om op een of andere manier gebruikt te worden als brancard.”

De mannequins waren bedoeld om guerrillastrijders voor te stellen die gewond waren geraakt en geëvacueerd moesten worden naar een medische faciliteit. Het team van negen man moest elk stukje uitrusting gebruiken om de “mannen” – die elk 150 pond wogen – in drie uur zes mijl te voet te vervoeren. Als het team faalde, waren de mannen dood.

En, dit moest gebeuren terwijl men te allen tijde 10 meter verwijderd bleef van de “guerrillaleider” van de mannen, die naar het team schreeuwde terwijl ze de brancards construeerden.

“Als ze sterven, zullen we weten dat jullie niets om onze zaak geven,” schreeuwde de man, “dat Amerika ons de zwakken en de stommen heeft gestuurd.”

Schwalm’s team had 20 minuten nodig om twee brancards te bouwen en verdeelde zichzelf in twee teams van vier met een extra man die elk hielp om ze te dragen.

Ze arriveerden een uur te laat, waarbij de gesimuleerde guerrillaleider schreeuwde: “Jullie zijn inderdaad erg zwak en dom. Je geeft niets om onze nobele strijd. Ze zijn dood, dankzij jou.”

8 Vier munitiekratten moesten in drie uur vijf mijl ver worden gedragen. Met roulerende groepen van twee man deed Schwalm’s team het in 2 1/2.

9 Voertuigen verplaatsen. Ze kregen een Jeep voorgeschoteld zonder wielen. Drie wielen zaten aan de zijkant, evenals wat moeren, touwen en pijpen. Er was geen vierde wiel. Het team (nu acht, want één man was gestopt), moest de Jeep naar een aangewezen plaats verplaatsen.

10 Houtblokken sjouwen. Ze werden naar twee boomstammen gebracht die elk 450 pond wogen en kregen te horen dat ze die binnen drie uur zes mijl moesten dragen. Ze zetten vier man op elke boomstam, twee dragend en twee rustend, en wisselden elke minuut van positie, waardoor ze de boomstam nog steeds elke tien minuten of zo moesten neerleggen. Ze haalden het op tijd, en Schwalm schrijft dat hij “er zeker van was dat ik een centimeter korter was na deze gebeurtenis.”

11 De oversteek door het ijs. Schwalm noemt dit “de belangrijkste psychologische uitdaging die we tot nu toe waren tegengekomen.”

De soldaten werden naar een meer gebracht “met een doorsnede van ongeveer twee voetbalvelden” dat bedekt was met een zeer dun laagje decemberijs (dat op het punt stond gebroken te worden), en belast met het bouwen van verschillende vlotten met behulp van rugzakken en poncho’s. Vervolgens moesten zij een gewonde soldaat op het vlot naar de overkant van het meer zwemmen. De gewonde soldaat moest droog blijven, terwijl degenen die hem overzwommen, om hun kleren niet nat te maken, dit naakt in het ijskoude water moesten doen.

De oversteek duurde 20 kwellende minuten. “Toen onze lichamen in het water werden ondergedompeld, kregen mijn buikspieren krampen en begonnen ongecontroleerd samen te trekken,” schrijft hij. “Ik klemde mijn kaken op elkaar en probeerde te stoppen met trillen. Met hun rugzakken op hun rug en instructies om er zeker van te zijn dat ze “niet minder dan 55 pond wogen,” werd hen eenvoudigweg verteld om op eigen houtje te marcheren totdat hen werd verteld te stoppen. Schwalm liep zes uur en 45 minuten.

En als je dat allemaal overleefde – de ‘Q-COURSE’

Als je dit alles veilig doorkwam en geslaagd bleek, mocht je doorgaan naar de eigenlijke Special Forces kwalificatietraining.

De “Q-cursus,” zoals het heet, is een zes maanden durende cursus die gedeeltelijk bestaat uit “overleving, ontwijking, verzet en ontsnappingstraining.” Dit omvatte een gesimuleerde, dagenlange gevangenneming waarbij Schwalm werd geslagen, opgesloten in een kist van 4 voet, gedwongen om een Amerikaanse vlag te verbranden om het leven van een andere soldaat te redden en onderworpen aan rond-de-klok propaganda opnames waarin kinderen “smeekten om papa om mama te helpen.”

Schwalm verdiende zijn groene baret in 1993 en werd uiteindelijk de commandant die verantwoordelijk was voor het trainen van officieren op de Q-cursus. Hij hoopt dat dit boek de toewijding en opoffering overbrengt van de soldaten die het recht verdienen om de groene baret te dragen.

“Soms slagen we. Soms falen we,” schrijft hij. “Maar we zullen sterven terwijl we het proberen.”