Literatuurverwijzingen: Dextroroterend wijnsteenzuur met een levo-configuratie. Wijdverspreid in de natuur, geclassificeerd als een fruitzuur. Komt voor in veel vruchten, vrij en gecombineerd met kalium, calcium of magnesium. In de oudheid waargenomen als het zure kaliumzout dat als een fijne kristallijne korst werd afgezet tijdens de gisting van druivensap of tamarindesap en door de Romeinen faecula (kleine gist) werd genoemd. De afleiding van Tartarus is van middeleeuwse, alchemistische oorsprong. In moderne processen wordt het zure kaliumtartraat dat tijdens de wijnbereiding wordt verkregen, eerst omgezet in calciumtartraat dat vervolgens wordt gehydrolyseerd tot wijnsteenzuur en calciumsulfaat: Metzner, Chem. Eng. Prog. 43, 160 (1947); verschillende wijzigingen, b.v. IT 490221 (1954 in Procedimenti Chimici), C.A. 50, 11607c (1956). Extractie uit tamarindepulp met een opbrengst van ongeveer 10%: IN 52167 (1955), C.A. 50, 5249g (1956). Synthese door hydroxylering van maleïnezuur: Church, Blumberg, Ind. Eng. Chem. 43, 1780 (1951). Vrijwel al het L-wijnsteenzuur dat tegenwoordig wordt verkocht, is een bijproduct van de wijnindustrie. Monografie: U. Roux, La Grande Industrie des Acides Organiques (Dounod, Parijs, 1939). Voorbeeld van een modern procédé: Dabul, US 3114770 (1963 naar Orandi & Massera).