“Laat me je dit vertellen: als je een eenzaat ontmoet, wat ze je ook vertellen, is dat niet omdat ze van eenzaamheid genieten. Het is omdat ze al eerder hebben geprobeerd zich in de wereld te integreren, en mensen hen steeds weer teleurstellen.” – Jodi Picoult, My Sister’s Keeper

Er is geen ander gevoel in de wereld dan omringd te zijn door zoveel mensen en je helemaal alleen te voelen.

Het is niet het soort alleen wanneer je tevreden bent met alleen jezelf, maar het soort waar je je geïsoleerd voelt van de rest van de wereld. En het is niet dat je de wereld haat, je past er gewoon niet in.

Je houdt te veel van de wereld en je geeft er te veel om.

Je bent een voorstander. Een idealist die zo’n hart heeft voor de mensen om zich heen, dat het moeilijk te bevatten is. Je weet nog beter hoe bepaalde mensen zich voelen dan zij. Je troost ze in plaats van ze de les te lezen. Luistert naar ze in plaats van een argument te horen maken.

Je hebt zoveel gedachten die door je hoofd gaan en zo weinig tijd om erover na te denken.

Omdat het niet alleen gedachten zijn, maar ideeën, amateurfilosofieën, grote beelden, alles om zin te geven aan dit verwarrende web dat leven heet en ze lijken alleen maar toe te nemen als het gaat om het hebben van dat soort gesprekken met vrienden die je echt aan het denken zetten. Er is zoveel dat je te zeggen hebt, zoveel liefde dat je kunt geven, gewoon zoveel in je dat wacht om de wereld in te vliegen.

Maar je hebt er moeite mee om het daadwerkelijk te uiten.

Niet alleen dat, maar wanneer je het wel probeert te verwoorden, heb je moeite om je punt over te brengen of mensen maken je belachelijk om wat voor reden dan ook.

Dus je gaat door het leven, probeert sociaal te zijn en met anderen om te gaan, maar aan het eind van de dag voel je je alsof het leven een karwei is. Elke dag wens je dat er een eind aan komt, want je haat de zwaarte die eenzaamheid met zich meebrengt.

Je verlangt terug naar een tijd waarin je je niet zo leeg en hol voelde. Toen je het gevoel had dat je mensen had om op terug te vallen als het leven moeilijk werd. Je vraagt je af wie je was voordat deze eenzaamheid toesloeg.

Je vindt herstel in je uniciteit.

Laten we reëel zijn. Het leven is te kort om te zwelgen in eenzaamheid en soms zijn die zelfhulpboeken niet altijd zo behulpzaam. Maar er is een manier om te weten dat je niet alleen bent in dit leven en dat is jezelf beter leren kennen.

Kijk eens goed in de spiegel en omarm wat jou zo apart maakt.

Neem al die eigenaardigheden en ga van daaruit verder. Duik in de dingen die je altijd al hebt willen doen. Je hoeft niet de hele wereld over te reizen op een reis van zelfontdekking om te weten wie je bent. Het kan hier en nu beginnen.

Neem weer contact op met mensen die uit je leven zijn verdwenen en leer nieuwe gezichten kennen. Het is niet gemakkelijk, maar je moet jezelf eraan herinneren dat, hoewel je je alleen voelt in dit leven, je eigenlijk niet alleen bent. Er zijn mensen die er voor je kunnen zijn.

Je hoeft ze alleen maar uit te nodigen.

Voor meer van Marie’s schrijfsels, volg haar op Facebook.