Zonder de moedige daden en vastberadenheid van vrouwen die een buitengewone rol hebben gespeeld in de geschiedenis van vrouwenrechten en gelijkheid, zou de wereld er heel anders uitzien – vooral de wereld van het werk.

Een van deze ongelooflijke vrouwen, die we moeten vieren nu we internationale vrouwendag naderen, is de vrouw die een van de beroemdste campagnes op de werkplek startte.

In Oost-Londen had de luciferfabriek Bryant & May meer dan 1.000 jonge vrouwen en kinderen in dienst. Zij leden onder 14-urige diensten, afschuwelijke arbeidsomstandigheden, loonsverhogingen en misvormde gezichten, en dat alles voor maar een paar shilling per week.

Voor zo’n klein loon moesten deze vrouwen de uiteinden van lucifers in een pasta van witte fosfor dopen, en ze kregen een boete als ze een lucifer lieten vallen.

De pasta vergiftigde de arbeiders, deed de huid smelten en de botten rotten, en zonder operatie zouden de organen het begeven en was de dood onvermijdelijk.

Zoals alle andere verhalen over slechte behandeling en tegenspoed voor de arbeidersklasse, was er een groot gebrek aan publieke aandacht of verontwaardiging.

Hun vreselijke omstandigheden werden echter gedetailleerd beschreven door Annie Besant in The Link, een campagnekrant. Toen steeds meer vrouwen hun verhaal vertelden, ontsloeg Bryant & May de ‘aanvoersters’ en liepen de vrouwen de fabriek uit om uiteindelijk in staking te gaan. Alle 1400 vrouwen stonden op de stakingslijn.

Zonder enige vertegenwoordiging gingen ze naar Annie Besant voor hulp.

De vrouwen marcheerden door de straten om geld in te zamelen voor hun gezinnen, en Annie nam de campagne mee naar het parlement en lobbyde bij parlementsleden, en voerde de druk op via de pers.

Byrant & May werd uiteindelijk gedwongen de processen in hun fabrieken te herzien, en de gevaarlijke witte luciferspasta werd verboden en vervangen door rode, die hetzelfde werkte en het leven van de werkende vrouwen niet bedreigde, het is wat we vandaag de dag nog steeds op lucifers zien.

Het belangrijkste was dat de firma een door de vrouwen opgerichte vakbond erkende, en op 27 juli 1888 werd de oprichtingsvergadering van de Unie van Vrouwelijke Lucifermakers gehouden.

De staking van de lucifermeisjes in 1888 en hun prestaties speelden een grote rol in de Britse industriële geschiedenis, inspireerden vakbondsleden overal ter wereld en vergrootten de vertegenwoordiging van de ongeschoolde beroepsbevolking, wat een langdurig effect had op de vakbeweging.

Het is geen toeval dat slechts vijf jaar later de Labour Party werd opgericht als de partij voor de werkende mensen. Annie Besant en de vrouwen die opkwamen voor hun rechten en daarmee een politieke partij inspireerden die zou opkomen voor alle werkende mensen, verdienen alle lof.

Er zijn zoveel geweldige vrouwen in de moderne vakbeweging, en het beeld van de gemiddelde vakbondsman is niet meer zo mannelijk, bleek en muf als het ooit was.

Vrouwen in de beweging staan op de schouders van vrouwelijke vakbondsleden als Annie Besant, en we herinneren ons dat we op hun nalatenschap moeten voortbouwen in de wereld van de arbeid van vandaag.

Er is een grote rol weggelegd voor vrouwen in de toekomst van vakbonden en vrouwen op het werk.

In sectoren waar vrouwen een steeds groter percentage van de beroepsbevolking uitmaken, zoals zelfstandig ondernemerschap, zijn er uitdagingen zoals zwangerschapsverlof, gelijke beloning, pensioenen en seksuele intimidatie. Deze zullen niet van de ene dag op de andere verdwijnen.

In de bredere arbeidswereld zien we meer werkende vrouwen dan ooit tevoren, meer jongeren in onzekere banen, mensen die steeds vaker van baan, loopbaan en sector veranderen, technologie die de aard van het werk snel verandert, en de neergang van de traditionele industrie in bepaalde gebieden van het VK.

Wat belangrijk is bij het aangaan van deze uitdagingen is te erkennen dat het vakbondslidmaatschap daalt, vooral in de particuliere sector. Een dergelijke daling is niet onvermijdelijk, en er is genoeg werk te doen voor alle vakbondsleden om vakbonden relevant te maken voor alle werknemers in een snel veranderende economie.

Nu het vakbondslidmaatschap onder vrouwen hoger is dan onder mannen, is er een extra plicht om te handelen. Vrouwen waren van cruciaal belang bij de oprichting van vakbonden, en het zijn vrouwen die van vitaal belang zijn voor het voortbestaan van vakbonden.

Vrouwelijke vakbondsleden moeten Annie en de lucifermeisjes in gedachten houden. We moeten ervoor zorgen dat we in hun voetsporen treden en de volgende generatie van briljante vrouwelijke vakbondsleden helpen voortbrengen. Als we dit goed doen, geloof ik dat de zusterschap de uitdagingen kan aangaan waarvoor de vakbeweging staat, en nog een eeuw van vooruitgang voor werkende vrouwen veilig kan stellen.