Chemicaliën zijn alle chemische verbindingen die door chemische processen in het laboratorium of industrieel worden geproduceerd. Het kunnen zuivere stoffen of mengsels van stoffen zijn. Chemische stoffen worden onderverdeeld in organische en anorganische chemische stoffen. Organische scheikunde omvat praktisch alle koolstofhoudende verbindingen, terwijl anorganische scheikunde (anorganische stof) betrekking heeft op de andere elementen van het periodiek systeem en hun verbindingen. De anorganische scheikunde houdt zich dus bezig met de structuur en eigenschappen van koolstofvrije verbindingen, met uitzondering van enkele eenvoudige koolstofverbindingen die zijn opgebouwd als typisch anorganische stoffen of die om historische redenen aan de anorganische scheikunde worden toegeschreven. Tot de anorganische chemische stoffen behoren zuren en basen (de belangrijkste zijn zwavelzuur, zoutzuur, salpeterzuur, fosforzuur, natriumhydroxide en ammoniak), metalen, zouten en mineralen. Verschillende anorganische omzettingen houden ook verband met de vorming van gassen. Elementair koolstof (grafiet, diamant) en sommige koolstofverbindingen zoals kooldioxide, koolmonoxide, koolzuur en de carbiden worden ook toegeschreven aan de anorganische chemie
De naamgeving van anorganische verbindingen wordt geregeld door de regels van de Internationale Unie voor Zuivere en Toegepaste Chemie (IUPAC) en is opgenomen in haar “Rode Boek” (organische verbindingen zijn opgenomen in het “Blauwe Boek”).
Werd in het verleden in de anorganische scheikunde gewerkt met materialen die niet door organisch leven worden geproduceerd, sinds Friedrich Wöhler er in 1828 voor het eerst in slaagde ureum te synthetiseren, is de scheidslijn tussen anorganische en organische scheikunde vloeiend. Hij creëerde de lichaamseigen chemische stof ureum uit anorganisch materiaal. Tegenwoordig kunnen moderne scheikundelaboratoria bijna elke organische stof produceren (totaalsynthese). Toch is een onderscheid nog nuttig, omdat de reactiemechanismen en de materiaalstructuren verschillen in de anorganische en de organische chemie.
Wanneer verschillende anorganische stoffen chemisch met elkaar reageren, vormen zij stoffen met nieuwe eigenschappen, zoals zouten. Typische reacties tussen anorganische stoffen zijn redoxreacties (overdracht van elektronen) of zuur-base reacties (overdracht van protonen). Vooral bij hogere temperaturen kunnen anorganische verbindingen uiteenvallen doordat gassen ontsnappen, zoals bij het branden van kalk (calcineren), waarbij kooldioxide uit calciumcarbonaat ontsnapt en calciumoxide als residu overblijft.
Terwijl de organische chemie ongeveer 19 miljoen bekende koolstofverbindingen heeft geïdentificeerd, omvat de anorganische chemie slechts ongeveer 500.000 bekende verbindingen. Toch leveren anorganische verbindingen grote economische voordelen op. De productie van metalen, keramiek, cement en kalk heeft een lange traditie. De laatste decennia hebben bijvoorbeeld siliciumverbindingen aan belang gewonnen. Zij vormen de basis voor de moderne halfgeleiderindustrie. Anorganische chemie is ook van groot belang voor veel andere industrieën. In de chemische industrie zijn bijvoorbeeld chloor, natriumhydroxide, zwavelzuur en ammoniak belangrijke basischemicaliën.