Mijn vijfjarige zoon heeft harige armen. Niet perzik-fuzz-hier-en-daar harig: Robin Williams-in-een-berenpak harig. Misschien is dat overdreven. Hij is waarschijnlijk meer Robin Williams-in-een-mountain-lion-pak harig. Hoe dan ook, zijn armen zijn harig. Ik weet dat zijn harigheid me niet zou moeten storen – er zijn veel ergere dingen voor je kind om te hebben dan lange armen haar – maar het doet. Afgelopen zomer, toen ik met hem op het strand aan het worstelen was, had hij zijn armen om mijn benen geslagen, en ik kon maar niet zien waar mijn beenhaar ophield en zijn armhaar begon.
Ik wist dat er iets moest gebeuren: Zijn armhaar moest geknipt worden.
Helaas wilde hij niets weten van een knipbeurt. Telkens als ik het onderwerp ter sprake bracht, trok hij zijn armen weg en keek me aan alsof ik hem probeerde op te eten. Toen ik een keer zijn hoofdhaar aan het knippen was, zei ik dat het voor mij ook makkelijk zou zijn om wat van zijn armhaar af te knippen. Hij pauzeerde, keek naar zijn armen en overwoog het voorstel. “Knippen andere kinderen hun armhaar?” vroeg hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij leek zo oprecht over de vraag, zo graag het juiste te willen doen, dat een deel van mij zich gedwongen voelde hem te omhelzen en hem te vertellen dat zijn armhaar oké was, ongeacht wat de andere kinderen wel of niet deden met hun eigen armhaar. Maar een ander deel van mij wilde met mijn hoofd knikken en zeggen: “Ja, de hele tijd. Kinderen knippen hun arm haar de hele tijd.”
In plaats daarvan, deed ik geen van beide. Ik veranderde gewoon van onderwerp, en later die nacht, terwijl hij sliep, sloop ik zijn kamer binnen met een schaar.
Het was niet mijn meest trotse moment: ik met de hoofdlamp aan die ik van mijn vrouw voor Kerstmis had gekregen, zwevend over mijn slapende kind, voorzichtig de dekens van zijn bed naar achteren trekkend. Als hij wakker zou worden en mij zou zien, was de kans groot dat hij zou denken dat ik de boeman was. Ik riskeerde veel, maar de zaak was het waard: Geen jongen van mij zou zo’n armhaar moeten verdragen.
Nou, ik heb niets tegen harige mensen. Harige mensen zijn net als jij en ik, alleen met veel meer haar. En als mijn zoon opgroeit en een harig persoon wordt, het zij zo, ik zal van hem houden op dezelfde manier. Maar nu hij nog onschuldig is en onder mijn volledige controle staat, heb ik liever dat hij het normale leven leidt van een haarloos, prepuberaal kind. En ik weet zeker dat hij het ermee eens zou zijn dat het weer kunnen dragen van T-shirts in het openbaar een bijkomend voordeel zou zijn.
Mijn vrouw keek naar me vanaf de deur met haar lichtharige armen gekruist, klaar om haar kind te hulp te snellen als ik hem wakker zou maken. Ze was het eens met de operatie, hoewel niet zo volledig toegewijd als ik had gehoopt, vooral omdat ze mijn vader de schuld gaf van de overvloed aan armhaar van onze zoon.
Voorzichtig tilde ik een arm op en draaide hem om, waardoor de schijnbaar duizenden lange, pluizige slierten armhaar zichtbaar werden. Ik nam er een paar tussen mijn vingers en begon te knippen. “Hij is harig net als je vader,” snauwde ze eerder die avond toen ik haar van mijn plan vertelde. Dit irriteerde me. Het is ook niet zo dat haar vader een onstuimig, haarloos wezen is.
De waarheid is dat mijn vader harig is, maar lang niet zo harig als Robin Williams in een bergleeuwenpak. Mijn zoon heeft het blondachtige haar van mijn vader, wat een goede zaak is, want tenzij er een sterke bries waait en hij voor een donkere achtergrond staat, is het van een afstand niet echt te zien. Maar van dichtbij is het te zien, heel erg te zien. Het is alsof hij een shagtapijt uit 1975 op zijn onderarmen heeft, een shagtapijt in een bergleeuwenpak dat Robin Williams imiteert.
Ik had mijn zoon expres een pyjama met korte mouwen aangetrokken, zodat zijn armen bloot waren en klaar om geknipt te worden. Heel voorzichtig tilde ik een arm op en draaide hem om, waardoor de schijnbaar duizenden lange, pluizige lokken armhaar tevoorschijn kwamen. Ik nam er een paar tussen mijn vingers en begon te knippen. Het gaf veel voldoening de pluizige blonde klontjes in de Power Rangers prullenbak naast het bed van mijn zoon te dumpen.
Maar naarmate ik verder ging, werd de schaar minder effectief. De bladen bleken bot te zijn en uiteindelijk kon ik maar een paar strengen tegelijk knippen. In dat tempo zou ik daar de hele nacht zijn, en Helden was bijna op en ik wilde het niet missen. Dus greep ik in mijn zak naar plan B: mijn mini-elektrische haartrimmer.
“Ben je gek?” gilde mijn vrouw fluisterend. “Dat zal hem wakker maken!”
“Nee, dat zal het niet,” mompelde ik terug. “Het is niet zo luid als je zou denken.”
Met die woorden klikte ik de haartrimmer aan om haar het stille, aangename gezoem te laten zien. Ze probeerde niet onder de indruk te kijken, maar ik kon zien dat ze dat wel was. Zo ook mijn zoon, die was gaan zitten en me wezenloos aanstaarde.
“Wat is dat?” vroeg hij.
“Het is een elektrische haartrimmer,” vertelde ik hem, terwijl ik probeerde te doen alsof er niets bijzonders aan de hand was.
“Nee, op je hoofd.”
“O, het is een hoofdlamp.”
“Waarom heb je die op?”
“Dan kan ik beter zien terwijl ik je armhaar knip.” Mijn eerlijkheid verbaasde me.
“Oké,” zei hij. En daarmee ging hij weer liggen en sloot zijn ogen.
Dat was het. Geen protest, geen gevecht, niets. Het voelde te goed om waar te zijn. Ik draaide me om naar mijn vrouw en keek haar aan alsof ik wilde zeggen: “Is dit een droom?” Ze schudde alleen haar hoofd en liep weg.
Ik ging verder met het herstellen van de armen van mijn zoon tot hun rechtmatige verschijning: glad, jongensachtig, niet-mountain lion-y. Ik kan je niet vertellen hoe opgelucht ik me voelde toen het voorbij was. Mijn jongen zag er weer als een jongen uit. T-shirts waren weer een mode-optie voor hem. Alles was goed met de wereld.
Dat is totdat ik zijn benen opmerkte, of wat ik ervan kon zien achter de massa blond haar dat hen overspoelde. Ik realiseerde me dat dit een veel langer project zou worden dan ik had verwacht. Maar ik besloot nog even te wachten met het trimmen van zijn beenhaar; het korte broeken seizoen was nog een paar maanden weg. Bovendien zou er in de zondagscirculaires vast wel een kortingsbon voor Nair te vinden zijn.