The Choice is een voorbeeld van een film waarvan de trailer beter was dan de film zelf. Maar de film heeft genoeg hart om het tot het einde te drijven. Komende van een persoon die de meeste van de Nicholas Sparks films heeft gezien, denk ik dat The Choice alle juiste punten heeft geraakt die ons allen herinneren aan wie het verhaal heeft geschreven. Romantiek die zich in een oogwenk voltrok, maar die zo episch was als maar zijn kon, liefdesverdriet dat een beetje te dicht bij huis komt en een hoofdrolspeler voor wie je kunt juichen, hebben allemaal de film gehaald. Maar er waren delen van de film die meer kwaad dan goed deden aan het werk als geheel en er was een plot dat niet genoeg Nicholas Sparks touch had.

The Choice speelt zich af in een klein stadje waar iedereen iedereen kent, en in dit kleine stadje wordt Travis Parker (Benjamin Walker) verliefd op Gabby Holland (Teresa Palmer) zodra de twee buurvrouwen elkaar ontmoeten. Hun heen en weer sassy banter alleen fuels hun liefde voor elkaar, wat leidt tot wat ze veronderstellen hun happily ever after totdat een tragedie toeslaat en Travis moet een keuze maken die hun beider leven voor altijd zal veranderen.

Het grootste probleem dat de film had kwam uit hun behoefte om alles van vitaal belang in te passen, en eindigend in het haasten van plots die anders meer zin zouden hebben als ze de tijd hadden om meer te bloeien. Travis en Gabby ontmoeten elkaar en van daaruit krijgen ze een bliksemsnelle band. Omdat Gabby’s vriendje voor het gemak een maand weg is, hebben de twee de tijd om naar elkaar toe te groeien en voor je het weet is de maand voorbij en doet Travis een aanzoek. Dit kwam erg voorbarig over voor een koppel dat op dat moment meer tijd apart doorbracht dan samen. En onmiddellijk na het aanzoek kwam een snelle samenvatting van de volgende zeven jaar gevuld met een huwelijk, twee kinderen en geluk. Dat mag dan romantisch zijn, maar de snelheid waarmee de film de plot voortzette was eerder verwarrend dan iets anders. Er was niet genoeg tijd om voor de twee hoofdrolspelers samen te vallen en plotseling waren ze al bijna tien jaar getrouwd. De scènes die leiden tot de twee van hen samen te krijgen maakte onze interesse in hun relatie te houden voor de tragische wending tegen het einde, maar niet zo belangrijk als de schrijvers zou hebben gewild.

Een andere fout die de film gemaakt moest worden was de manier waarop Gabby werd geschreven. Haar keuzes onderweg waren niet logisch en ze leek in het begin haar grootste vijand te zijn. Haar woede tegenover haar nieuwe buurman was heftig maar teveel ineens, zijn muziek was hard maar is dat echt een reden om te gaan schreeuwen in plaats van te proberen om dingen beleefd uit te praten? Ze blijft ruzie zoeken met Travis, om later met zijn vrienden en zus rond te hangen. Maar als hij haar vraagt om te blijven eten zegt ze nee, om hem vervolgens zelf uit te nodigen voor een privédiner. De avond wordt nog heter als ze toegeeft dat ze nee zegt omdat ze wil dat hij met haar blijft flirten. Deze gemengde boodschappen van een vrouw met een vriend roept zeker vragen op. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze vanaf die nacht met Travis slaapt (en blijft slapen) terwijl haar vriendje weg is. Gabby’s beslissingen over haar liefdesleven bleven in een neerwaartse spiraal terechtkomen totdat Travis de teugels van hun relatie in handen nam en hun relatie weer zin gaf. Deze delen van haar verhaal doen onze mening zeker veranderen, vooral wanneer ze in een coma belandt is er de vraag hoe geïnvesteerd moeten we zijn? De set-up voor Gabby was niet sterk en ze duwde zichzelf op de verkeerde manier genoeg voor haar geloof niet zo hard te raken als het misschien zou zijn als er momenten waren voor het publiek om te vallen voor haar.

Het goede deel van de film moest de manier waarop het gebruikt Travis zijn. Hij werd geïntroduceerd als de gebruikelijke Nicholas Sparks-typische hoofdrolspeler, een playboy die pas tot rust komt als hij het hoofdpersonage ontmoet. Travis’ liefde voor Gabby was de drijvende kracht achter de meeste van zijn beslissingen in de film en die waren achteraf veel logischer. Je hoefde je niet af te vragen waarom hij iets deed, hij hield van Gabby en zo simpel was het. Dit hielp ook de investering in Gabby’s geloof, met Travis die worstelt om om te gaan met de pijn en de keuze om Gabby’s life support wel of niet af te sluiten. Zijn pijn was rauw en echt, met de mogelijkheid van een paar tranen voor de zeer emotionele en romantische. Travis kwam in de film veel meer van het scherm dan in de trailer, waardoor we Gabby meer gingen waarderen omdat haar gevoelens oprechter leken. Terwijl het in feite Travis was die snel voor Gabby viel en dan de helft van de film besteedde om haar haar gevoelens te laten toegeven, en dan de andere helft om haar terug te brengen uit haar coma.

Over het geheel genomen, was het plot gehaast, maar voor degenen die Nicholas Sparks en de belofte van een epische romance aanbidden, zou deze film niet teleurstellen. Het heeft genoeg tragedie om je dingen te laten voelen, maar niet te veel waar je uiteindelijk snikken en het zien van de wereld als een enge plek. De hoofdrolspelers hebben een dynamische chemie die niet The Notebook-waardig is, maar die je zeker genoeg mee zal krijgen wanneer de tragedie toeslaat. De kleine momenten van humor verheffen de film en herinneren ons eraan dat het niet alleen draait om romantiek. Vragen over geloof, dood en keuzes worden tijdens de film aan de orde gesteld en ze kunnen je onderweg ook aan jezelf doen twijfelen. The Choice is een meer opbeurend type verhaal, afkomstig van een schrijver van wie we de dood en liefdesverhalen met sterren verwachten. De hoofdrolspelers worstelen om hun weg naar elkaar te vinden, maar als ze dat eenmaal doen, is er niets dat hen uit elkaar kan halen, wat geruststellender is in deze tijd.

Als je in de stemming bent voor iets tussen licht en deprimerend in, is The Choice het proberen waard. Het kan een paar tranen veroorzaken, maar de geruststelling van een happy ever end zou je er doorheen moeten duwen. Het is niet de meest inventieve of nieuwe benadering van een romantisch koppel, maar het is lief en troostend genoeg om de moeite waard te zijn. Vooral Benjamin Walker trekt de film in een richting die de trailer niet laat zien, de liefde van zijn personage voor de hoofdrolspeler wordt alleen maar realistischer naarmate de tijd verstrijkt.