De essentie van Antarctica is glaciale ijsbedekking. Het ijs, dat zich in de loop van miljoenen jaren heeft opgehoopt, is tot 3 mijl diep en bedekt ongeveer 5,3 miljoen vierkante mijl, of ongeveer 97,6 procent van het continent. Dit volume aan ijs komt neer op ongeveer 6 miljoen kubieke mijl als het zou worden teruggevoerd naar de oceanen, zou het wereldwijde zeeniveau ongeveer 200 voet stijgen.

Antarctica bestaat uit twee grote, geologisch verschillende delen die overbrugd worden door een enorme ijskap. Oost-Antarctica, het grootste van de twee, is ongeveer zo groot als de Verenigde Staten en bestaat uit continentale korst bedekt door een ijskap van gemiddeld 1,6 mijl dik. West-Antarctica, het kleinere deel, is een mozaïek van kleine blokken continentale korst die bedekt worden door de West-Antarctische ijskap en een Andes-achtige bergketen die het Antarctisch Schiereiland vormt. Het grootste deel van de West-Antarctische ijskap ligt aan de grond onder de zeespiegel, op plaatsen meer dan 1,5 mijl onder de zeespiegel.

Deze twee ijskappen bedekken op 2,4 procent na alle 14 miljoen vierkante kilometer van Antarctica. Op het dikste punt is de ijskap 4.776 meter diep. Gemiddeld is hij 2.160 meter dik, waardoor Antarctica het hoogste continent is. Dit ijs bevat 90 procent van al het ijs van de wereld en 70 procent van al het zoete water van de wereld.

De West-Antarctische ijskap bevat meer dan 3,2 miljoen kubieke kilometer ijs, is de laatste ijskap op aarde die in een diep zeebekken rust en is de meest waarschijnlijke speler in een eventuele toekomstige, snelle zeespiegelstijging. Glaciale geologische studies van afzettingen op het land en in zee op het noordelijk halfrond, waar de meeste ijskappen op zee ooit hebben gelegen, hebben aangetoond dat dit type ijskap inherent instabiel is en kwetsbaar voor snelle instorting. Bijna 90 procent van het ijs dat over West-Antarctica stroomt, komt samen in ijsstromen die de meest dynamische, en misschien instabiele, componenten van de ijskap vormen. Recente glaciologische waarnemingen hebben aanwijzingen opgeleverd dat sommige van deze ijsstromen mogelijk reageren op klimaat- en zeespiegelveranderingen in het recente verleden – veranderingen die in de toekomst kunnen leiden tot een snellere terugtrekking en een wereldwijde stijging van de zeespiegel. Ook enkele actieve vulkanen kunnen van invloed zijn op het gedrag van de ijskap.