Het tweedelige theaterevenement dat negen Olivierprijzen en zes Tonys won, gaat in première aan de westkust, lanceert zijn eerste niet-Engelstalige productie en komt in de herfst van 2020 naar Toronto. En toch is een belangrijke creatieve beslissing om de een of andere reden uitgegroeid tot de hippogrief in de kamer: In “Cursed Child” is Hermelien zwart.
De producenten van het stuk, Sonia Friedman Productions, weigerden commentaar te geven voor dit artikel, waarbij ze opmerkten dat het onderwerp van Hermeliens ras uitvoerig was besproken toen het stuk in Londen in première ging. Maar dat was acht Hermiones geleden. Op de vraag om de culturele betekenis van de casting beslissing te bespreken in een tijdperk waarin diversiteit en inclusie prioriteiten zijn geworden in het theater, weigerden de producenten de pogingen van The Times om te spreken met de regisseur, acteurs of iemand anders in de productie.
Het vermijden van de discussie, weerhoudt fans er echter niet van om het op te merken. De hoofden van sommige Potterheads ontploften praktisch toen ze voor het eerst hoorden dat zwarte actrice Noma Dumezweni was gecast als Hermelien in de originele Londense productie van “Cursed Child” in 2016. Velen waren opgetogen toen ze hoorden dat ze eindelijk zichzelf weerspiegeld zouden zien in het gezicht van misschien wel de slimste, dapperste, meest eervolle heldin in de moderne literatuur. Een kleiner aantal fans was woedend. Hielden zij zich alleen maar aan de Potter orthodoxie? Zagen zij de casting als politieke correctheid? Of waren ze racisten? Al het bovenstaande? Een online rel was het gevolg.
Op dat moment werd J.K. Rowling geciteerd als zou zij hebben gezegd: “Noma is gekozen omdat zij de beste actrice was voor de baan.” Maar nadat Dumezweni, een tweevoudig Olivier Award-winnende actrice, het ensemble verliet, zijn alle daaropvolgende Hermiones die gecast zijn – van Londen tot New York tot Melbourne tot San Francisco tot Hamburg – zwarte acteurs geweest.
Regisseur John Tiffany zei al vroeg dat hij een diverse cast wilde, “maar dat betekent niet dat ik wilde dat Hermelien zwart was,” vertelde hij aan de Schotse Daily Record. Een half dozijn zwarte Hermelienen later, sprak Tiffany nog steeds over diversiteit, maar ging hij een diepere discussie uit de weg. In plaats daarvan sprak hij in algemene termen en vertelde hij de Guardian in 2018: “Ik wil nooit laten vallen wat voor soort quota van diversiteit we hebben gekregen. Ik denk dat het echt belangrijk is dat we zeggen: nee, we hebben dat aantal niet-blanke acteurs in deze cast nodig. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet wat door elkaar heen kan doen.”
Ebony Elizabeth Thomas, auteur van “The Dark Fantastic: Race and the Imagination From Harry Potter to the Hunger Games,” zei “dit lijkt op een manier om onofficieel tegemoet te komen aan zorgen over diversiteit en inclusie in Harry Potter zonder officieel te reageren op kritiek.”
Zij speculeerde dat de beste manier om het financiële fortuin van de Potter-franchise te beschermen was om de rassenkwestie gewoon niet publiekelijk te bespreken.
“Het intellectuele eigendom is 25 miljard dollar waard, dus het is in het belang van alle betrokkenen om een zo breed mogelijk publiek tevreden te houden,” zei ze.
Hollywood – en Broadway – hebben een lange, schandelijke staat van dienst als het gaat om het casten van blanke acteurs in niet-blanke personages. De filmwereld staat bol van epische mislukkingen zoals Mickey Rooney’s Mr. Yunioshi, Natalie Woods’ Maria, en laten we Laurence Olivier in blackface als Othello niet vergeten. Gezien de geschiedenis is de recente onthulling dat Julia Roberts ooit overwogen werd om Harriet Tubman te spelen voor sommigen nauwelijks een verrassing.
Is blackwashing het nieuwe whitewashing geworden? Sommigen zijn blij om te zien dat de industrie iets goedmaakt door gekleurde mensen te casten als geliefde personages in grote producties. Critici maken zich echter zorgen dat deze ‘presto-chango switcheroo’ slechts een verband is dat het hardnekkige gebrek aan authentiek diverse personages en verhalen op het toneel en het scherm maskeert.
Op Broadway is Glinda in ‘Wicked’ momenteel zwart. Zo is Anna in “Frozen” en Hermione in “Cursed Child.” Tiny Tim is ook zwart: De nieuwe productie van “A Christmas Carol” op Broadway is bewerkt door Jack Thorne, die “Harry Potter and the Cursed Child” schreef. In “A Christmas Carol”, heeft raciale diversiteit minder aandacht gekregen dan de vertegenwoordiging van gehandicapten: Op aandringen van Thorne wordt Dickens’ gehandicapte personage gespeeld door een gehandicapte acteur.
Op het witte doek zal Zoë Kravitz Catwoman spelen, Lashana Lynch wordt de nieuwe 007 (een tweeluik – zwart en vrouwelijk) en Halle Bailey zal Ariel spelen in de live-action filmversie van “De kleine zeemeermin.”
#NotMyAriel mag dan een tijdje trending zijn geweest, maar de tegenreactie op Hermione’s rassenbuigingen was veel viraler. Dit, ondanks Rowling’s steun.
“Hermelien kan een zwarte vrouw zijn met mijn absolute zegen en enthousiasme,” tweette ze in 2015, zes maanden voordat het toneelstuk in première ging. Ze ging verder met het aanpakken van de nee-zeggers, tweeten: “Canon: bruine ogen, kroeshaar en heel slim. Witte huid werd nooit gespecificeerd. Rowling houdt van zwarte Hermelien.”
Haar tweet kreeg bijna 100.000 “likes,” inclusief emotionele ontboezemingen zoals, “Als een zwart meisje dat zich zoooo veel met Hermelien identificeerde toen ze opgroeide, dank je @jk_rowling. Twaalfjarige ik huilt tranen met tuiten.”
Er was ook een overvloed aan “Ik ben geen racist maar…” reacties. En de #NotMyHermione detectives doken diep in canon (officiële, originele bron, in fanspeak) om Hermelien’s ware pigmentatie te bewijzen. Rowling’s Twitter feed werd overspoeld met “bewijs” van haar eigen oude tekeningen, maar ook van foto’s van Boek 3, Hoofdstuk 21, Pagina 293, waarin staat “Hermione’s witte gezicht stak uit van achter een boom.”
Valerie Frankel, die het boek “Fan Phenomena: Harry Potter,” redigeerde, zei dat ze gelooft dat Rowling Hermione schreef om wit te zijn.
“Zeker, het zou inclusiever zijn geweest om dit allemaal in de originele tekst te hebben, maar het is redelijk om te speculeren dat als Rowling dit verhaal vandaag zou schrijven, wetende wat een enorme franchise het zou worden, ze misschien andere keuzes zou maken,” zei Frankel.
Zij voegde eraan toe dat kinderboekenschrijvers vaak standaard kiezen voor blanke personages “en zich dan realiseren dat het aardiger is voor een jong publiek om de diversiteit in de volgende serie te mengen. ‘Vervloekt Kind’ heeft daarom Hermelien veranderd.”
Sherri Young, uitvoerend directeur van San Francisco’s African-American Shakespeare Company, wijst erop dat “iedereen een slim verschoppelingspersonage met kroeshaar zou kunnen spelen, maar wanneer een productie ervoor kiest om consequent een zwarte acteur in te huren voor die specifieke rol, betekent dit dat er een boodschap of een doel is. Dus ik zou mensen die het stuk hebben gezien willen uitdagen om te ontdekken of er iets wordt toegevoegd aan het personage door de keuze om specifiek een zwarte actrice in de rol te casten.”
Laten we niet vergeten, Hermelien is een modderbloedje (tovenaar van gemengd ras), en Rowling bedacht een wereld waar modderbloedjes werden gediscrimineerd. In het laatste boek, werden modderbloedjes opgepakt, vastgehouden en ondervraagd door de regeringsregistratiecommissie voor Dreuzelgeborenen. Het is indrukwekkend dat 19 jaar later, in de tijdspanne van “Vervloekt kind”, de volwassen Hermelien van het stuk nu de Minister van Toverkunst is – een soort zwarte president.
Velen hebben opgemerkt dat de boekenreeks kan worden geïnterpreteerd als een allegorie over racisme en blanke suprematie. “Cursed Child’ wordt officieel beschouwd als het achtste verhaal in de Harry Potter serie. Onofficieel is zwarte Hermelien al lang een ding op het internet; Potter fan kunstenaars kiezen ervoor om de personages te remaken in hun eigen beeld, en een zwarte Hermelien is de meest alomtegenwoordige racistische Potter personage geweest. Alanna Bennett schreef in Buzzfeed: “Ik zag Hermione’s subtekst naar buiten gebracht in tekst … Hermione schilderen als een vrouw van kleur een daad van het terugvorderen van haar allegorie bij de wortels.”
Dus is het verbijsterend voor veel fans waarom Rowling – of iemand van de theatrale productie – niet zou willen zeggen: “De maatschappij is geëvolueerd, dus kan de tovenaarswereld dat ook.” In plaats daarvan voedt het gebrek aan publiek commentaar het verhaal van Rowling’s “virtue-signaling” (een opvallende uitdrukking van morele waarden).
“Er is niets mis mee dat Hermelien wordt gespeeld door een zwarte actrice,” schreef Sammy Kumar, een online Potter pundit. “Maar er is wel iets mis met JKR die stelt dat de Hermelien die zij schreef en voor ogen had niet blank was.”
Kumar schreef dat het echte probleem Rowling’s “schaamteloze pogingen zijn om diversiteit erin te persen die ze nooit heeft geschreven en het dan van de daken te schreeuwen.” Kumar wees erop dat Rowling’s zwarte personages worden beschreven als zwart: Angelina Johnson is “een lang zwart meisje met lang, gevlochten haar,” en Dean Thomas is een “zwarte jongen die nog groter is dan Ron.” Personages die specifiek als zwart worden beschreven, aldus Kumar, zijn allemaal bijrolspelers.
‘Ik wil mensen die het toneelstuk hebben gezien uitdagen om te ontdekken of er iets aan het personage wordt toegevoegd door de keuze om specifiek een zwarte actrice in de rol te casten.’
Volgens Dylan Marron’s “Every Single Word” videoreeks, wordt slechts 0.47% van alle zinnen in de acht Harry Potter films gezegd door mensen van kleur.
Ook voordat Hermelien zwart was, maakten cynici grapjes over Rowling’s na-de-feiten wokeness en beschuldigden haar van PC pandering. Het rechtzetten van Rowling’s fouten is al lang een onderwerp van discussie onder haar fans. Een fan postte online: “J.K. Rowling is de enige auteur die ik ken die erin geslaagd is om haar eigen werk te fanframen.”
Er is veel kritiek op de auteur, die regelmatig met haar fans communiceert via Twitter. Na de aankondiging dat Perkamentus homoseksueel was, werd in een reeks nep-memes verklaard dat “Snape een alleenstaande moeder was” en “de sorteerhoed trans was”. Of, meer to the point: “J.K. Rowling bevestigt dat sommige personages in haar boeken en films homo zijn, overal behalve in de boeken of de films.”
Het deed-ze-of-doet-ze-debat heeft misschien wel zijn meest genuanceerde antwoord van Jenny Jules, de actrice die momenteel Hermelien Granger speelt op Broadway. Ze vertelde Playbill: “Ik denk dat de casting van Noma Dumezweni tegelijkertijd kleur-blind en kleur-bewust was.” Ze zei dat de regisseur de beste acteur koos, “maar daarbij zei hij: ‘Ik ga deze reis beginnen met deze persoon die toevallig van deze raciale etniciteit is, en ik moet nadenken over de toekomst van dit personage.'” Jules zei dat door het casten van opeenvolgende zwarte actrices, “hij een revolutie begon.”
“Ik weet gewoon dat jonge vrouwen van kleur in het theater komen, mij zien als Hermelien … en mij zien met mijn afro-kapsel, en het beneemt hen de adem,” voegde Jules eraan toe. “En ze zeggen gewoon: ‘Daar ben ik, ik ben vertegenwoordigd in dit verhaal’. Hoe geweldig is dat?”