2017 was On’s tweede HTC-ervaring. Ons team, met de toepasselijke naam “Team Cloudsurfers” bestond uit 12 On-lopers verdeeld over twee busjes waarbij elk teamlid 3 etappes moest lopen om de totale afstand te overbruggen. Terwijl ik zat na te denken over de monsterlijk mooie en emotioneel uitdagende ervaring, heb ik de top drie van wat ik heb geleerd van de HTC-estafette van dit jaar afgerond.
Bovenaan de lijst met leerpunten staat dat hoe hard je ook traint, er onderweg veel obstakels zijn waar je je fysiek niet op kunt voorbereiden. Extreem slaaptekort, in talloze rijen voor het toilet staan, proberen te slapen in een krap busje met zes collega’s, meer dan acht kilometer bergop lopen in het midden van de duisternis zijn er maar een paar. En als je op dat moment niet in de juiste richting rent, hoe weet je dat dan? De lijst van uitdagingen naast het fysieke trainingsplan is veel uitgebreider dan je zou verwachten. Maar de geest en de energie rond deze race is om het allemaal te omarmen en deze uitdagingen als één te overwinnen.
Mijn tweede realisatie van H2C is dat ik meer een verslavende persoonlijkheid heb dan ik dacht. Zelfs in het midden van de pijn en uitputting, denk ik al aan volgend jaar. Wie weet het precieze aantal endorfines dat circuleert, maar in wezen leef en adem je in een staat van constante euforie. Iedereen is in een opperbeste stemming. Het team is blij en je bent plotseling verbonden met 12.000 medelopers waar je een gevoel van saamhorigheid voelt. De band met willekeurige vreemden op het parcours stelt je in staat om verder en sneller te gaan dan je ooit had kunnen denken!
Mijn laatste takeaway van Hood-to-Coast kan worden samengevat in slechts één woord: Team. Deze reis als individu zou bijna onmogelijk zijn. Rond het uur 20 of zo, toen ik etappe 3 naderde, deed elk deel van mijn lichaam pijn en pijn. Mijn enige energie kwam van pure adrenaline en een lipje van Nuun. Het idee om te wandelen en niet te lopen leek een realistische optie en mijn innerlijke strijd was de vraag: stoppen of doorgaan? Toen ik aan mijn laatste kilometers bezig was, keek ik op en zag ik mijn hele team langs de kant van de weg mij aanmoedigen terwijl ze muziek aan het draaien waren. Toen ik ze mijn naam hoorde roepen terwijl ik moeite had om de zoveelste heuvel op te komen, was dat wat me door elke laatste seconde heen duwde. Dat was het moment waarop ik concludeerde dat ik de race niet meer voor mezelf liep, maar voor het team.