Het bereiken van de status van Dallas sportmononiem – de rangen van Emmitt, Troy, Pudge en Modano – is geen geringe prestatie. Maar Dirk (Nowitzki-niet dat we nodig hadden om te specificeren) is zonder twijfel in die categorie. Hij speelde zijn gehele 21-jarige NBA carrière als een Dallas Maverick en werd de hoogst scorende in het buitenland geboren speler in de geschiedenis van de competitie.

Je ziet Dirk waarschijnlijk op het veld. Maar tegenwoordig, volgens zijn vrouw Jessica, vind je hem waarschijnlijk in de rij voor schoolauto’s. “Voor de lockdown, om eerlijk te zijn, kan ik op één hand tellen hoe vaak ik de kinderen ’s morgens naar school bracht. Hij is zo geweldig. Hij houdt van carpoolen.”

Voordat Dirk met basketbal stopte, was hij natuurlijk vaak op pad. Maar Jessica vond het niet erg om de voornaamste thuisouder te zijn. Sterker nog, ze zei dat het haar hielp om als moeder tot haar recht te komen. “De kinderen waren zo gespreid dat ik altijd thuis was om de kinderen te verzorgen, of thuis met iemand die niet naar school ging. Voor mij was het een soort van leuk, want ik overwinterde en vond echt mijn weg als moeder.”

Ze is bedachtzaam, maar ook snel met een grap. “Natuurlijk, hij komt thuis van een road trip en ze weten niet eens wie ik ben. Ik ben degene die alles fout doet.” Het duurt niet lang chatten met haar om te beseffen dat ze eigenlijk alles goed doet.

U bent voorzitter van de Dirk Nowitzki Foundation. Kunt u ons vertellen over een partnerschap met de stichting? We geven jaarlijks subsidies aan een aantal geweldige organisaties in de Metroplex. Heel vaak proberen we programma’s te vinden die heel dicht bij de basis staan en die we van begin tot eind opbouwen. We hebben programma’s zoals de Dallas Tennis Association. Nu hebben ze het team omgedoopt tot Team Nowitzki omdat we veel kansarme kinderen hebben geholpen.

Het zijn middelbare scholieren, en ze krijgen een kans om te tennissen. Ze krijgen materiaal. Ze krijgen geld voor toernooien en dat soort dingen, maar ze moeten slagen voor al hun schoolwerk, alle projecten of toetsen die ze hebben. Tot nu toe, hebben ze een 100% afstudeer percentage.

Voor welke projecten heeft u zich tijdens COVID-19 sterk gemaakt? Gelukkig zijn we als stichting in staat om snel te handelen en financiering te bieden aan organisaties die helpen om te voorzien in enkele van de directe behoeften van onze gemeenschap North Texas Food Bank, Hope Supply en CitySquare, om er maar een paar te noemen.

Je kinderen zijn jong – heb je met hen over de pandemie gesproken? Weet je, we hebben er over gesproken, en ik denk dat onze dochter waarschijnlijk de enige is die het echt begrijpt. We hebben heel eenvoudige uitleg gegeven over wat er aan de hand is. We vonden een aantal echt interessante strips online, en NPR deed een geweldige illustratie over het virus dat we hen lieten zien.

Dit is natuurlijk een heel historische tijd, maar ik denk dat ze nog zo jong zijn dat ik ze niet te veel met informatie wil overladen. We kijken hier niet echt naar het nieuws. Ik bedoel, mijn man en ik hebben de krant in huis, dus we lezen de kranten en we lezen wat er online staat. Maar we houden het voor onszelf en bespreken het onder ons. We zetten het nieuws nooit aan voor de kinderen. Ik denk dat het op deze leeftijd een beetje te overweldigend en te grafisch voor ze is.

Hoe ziet het gezinsleven eruit tijdens de sociale afstand? We proberen deze tijd echt te omarmen en het leuk voor ze te maken. Natuurlijk vragen ze naar hun vrienden, en dan zeg ik: “Nou, laten we ze bellen. Laten we ze FaceTimen. Laten we een vergadering beleggen, een conference call” – wat we sowieso elk weekend doen, omdat we naar huis bellen naar onze families in Europa. Omdat iedereen aan de andere kant van de wereld woont, zijn ze gewend aan die digitale vorm van interactie.

Dan bedenken we gewoon leuke activiteiten in huis, door het hele huis, en we gaan naar buiten. Ze helpen met koken. Je moet ze natuurlijk bezig zien te houden, maar het is soms wel een uitdaging als je lastige vragen krijgt van een 6-jarige.

Hoe hebben jij en Dirk elkaar ontmoet? We hebben elkaar ontmoet op een liefdadigheidsevenement. Dit was in 2010, en ik zat in het comité voor dit evenement. Het was tijdens het NBA All-Star Weekend, en een goede vriend van mij werkte aan het SEED Project, een sport- en onderwijsprogramma in Senegal. Zijn vriend heeft het opgericht, en dus zat ik in het comité.

We hadden een evenement georganiseerd, en Dirk was een van de gasten. Mijn toenmalige baas, Kenny Goss, kende Dirk van lang geleden, toen Dirk en Steve Nash nog naar de galerie kwamen. We werden aan elkaar voorgesteld, en vanaf dat moment begonnen we gewoon te communiceren. Dat was hoe we elkaar voor het eerst ontmoetten.

Is jullie familiedynamiek veranderd sinds Dirk met pensioen is? Toen hij nog basketbalde, was ik blij genoeg om hem zijn ding te laten doen – want zijn carrière is natuurlijk niet voor altijd en hij kon echt genieten van die laatste paar jaar dat hij nog speelde, en niet de afleiding hebben van ’s nachts opstaan en een baby voeden of voor de kinderen zorgen en gestrest zijn over het feit dat hij ’s morgens vroeg op moest. We hebben echt dat begrip gehad en het heeft goed gewerkt.

Nu hij meer thuis is, is het geweldig. Het is gewoon fijn om een tweede ouder te hebben om je te steunen en het evenwicht te bewaren. Mam is niet altijd de slechterik. Het is fijn om ideeën uit te wisselen met iemand die het begrijpt en dagelijks dingen ziet die soms moeilijk uit te leggen zijn. Hij vindt het geweldig. De kinderen waren zo jong dat ik denk dat ze niet echt begrepen dat hij er niet veel was. In dat opzicht heeft hij geluk gehad.

Ik denk dat ze nu begrijpen dat papa altijd thuis is en dat papa er is om te helpen. Het is heel fijn. Hij is enthousiast en hij is opgewonden om thuis bij hen te zijn.

Heeft uw multiculturele achtergrond invloed gehad op de manier waarop u opvoedt? We spreken drie talen in huis. Ik spreek Zweeds met de kinderen, en Dirk spreekt grotendeels Duits. Ze hebben allemaal de Duitse Internationale School doorlopen. We proberen hen uiteraard te betrekken bij de meeste van onze reizen. Ze zijn altijd bij ons, en dus proberen we een zeer brede kijk op de dingen te houden en allerlei scenario’s uit te stippelen.

We zorgen ervoor dat ze boeken hebben met een verscheidenheid aan etniciteiten, en we luisteren naar wereldmuziek. We luisteren naar Afro beats. We luisteren naar Duitse muziek. We luisteren naar Zweedse muziek. We proberen ons erfgoed te integreren in de opvoeding van de kinderen, en soms, ik weet zeker dat het verwarrend voor hen kan zijn. Bij een van onze kinderen duurde het een tijdje voordat hij zo duidelijk begon te praten dat je hem kon verstaan, omdat ik denk dat hij al die woorden en al die talen en alles wat hij thuis hoorde aan het verwerken was. Maar op een dag kwam het gewoon, en hij is in orde.

Ik denk hoe jonger je met ze begint, hoe beter, en dat is een beetje ons ding. We willen ze gewoon laten opgaan in onze cultuur en erfgoed, en hetzelfde met voedsel. We zorgen ervoor dat ze met alles kennismaken: Afrikaans eten, Europees eten, Indiaas eten, Thais en Chinees eten. We zijn opgegroeid in zeer multiculturele gemeenschappen, en we willen ervoor zorgen dat onze kinderen een deel van dat ook te krijgen.

Welke levensles wilt u uw kinderen het liefst meegeven? Ik probeer mijn kinderen altijd te leren aardig tegen iedereen te zijn en gewoon te begrijpen dat we allemaal hetzelfde zijn. Mijn moeder is Keniaans en mijn vader is Zweeds. We kwamen uit deze wereld van 10 broers en zussen en een soort van wilde Afrikaanse, gekke familie-je weet wel, we moeten thuis helpen.

Je begint daar, zelfs als je jong bent, en je helpt met de dagelijkse klusjes. Iedereen wordt hetzelfde behandeld, en er wordt niet terug gepraat tegen de volwassenen. Er wordt niet getwijfeld aan wat de volwassenen zeggen dat je moet doen. En dan heb je de Zweedse kant, die is een beetje meer liberaal en laid-back – dus ik soort van opgegroeid met meer van dat. Ik begon met opvoeden en zei, “Dit is het, dit is wat we gaan doen. Er worden geen vragen gesteld.”

Maar dan, als je ouder wordt en je merkt dat je kinderen allemaal verschillende persoonlijkheden hebben, kun je niet met elk kind op dezelfde manier praten. Je moet echt je manier van praten aanpassen en ze vertellen wat ze moeten doen, of je toon. Het was een uitdaging. Het is nog steeds een uitdaging. Ik denk dat ouderschap altijd een uitdaging is, maar ik denk dat het gewoon een leerervaring voor me is geweest. En het is een opwindende ervaring. Het is leuk. Soms is het frustrerend.

Je moet veel geduld hebben, maar je leert echt al vroeg hoe kinderen individuen worden. Je moet je echt aan ze aanpassen, want ze zijn allemaal anders.

Snelle feiten

Leeft 39 jaar
Woont in Dallas
Komt uit “Mijn vader is Zweeds. Mijn moeder komt uit Kenia. Ik ben geboren in Zweden en opgegroeid tussen Zweden en Kenia.”
Verloofde van Dirk Nowitzki, gepensioneerd Dallas Mavericks speler
Kinderen Malaika, 6, Max, 5, en Morris, 3
Huidige carrière Voorzitter van de Dirk Nowitzki Foundation
Vorige baan Associate director van de Goss-Michael Foundation Art Gallery
Droombaan als kind Flight attendant

Foto met dank aan Misty Keasler.