Inleiding

Wat is dendrologie? De term dendrologie is afgeleid van twee Griekse woorden die bomen en verhandeling of studie betekenen, of de studie van bomen. Een overzicht van de geschiedenis van het gebruik van de term is gemaakt door William A. Dayton (Dayton 1945). Misschien werd het woord voor het eerst gebruikt in 1668 als titel van een boek of encyclopedie over bomen van Ulisse Aldrovandi, Italiaans arts en natuuronderzoeker. Oorspronkelijk omvatte dendrologie alle aspecten van bomen, en in die tijd bestond er nog geen wetenschap van bosbouw. Nu, vooral in Europa, omvat dendrologie ook struiken, maar in de Verenigde Staten is het nog steeds meestal beperkt tot bomen.

In de praktijk beperkt dendrologie zich tot de botanie van bomen of, preciezer, tot de taxonomie van bomen. Het kan worden beschouwd als een afdeling van de bosbouw of de plantkunde die zich bezighoudt met de taxonomie van bomen. Aan sommige universiteiten van de Verenigde Staten wordt de dendrologie gedoceerd door een hoogleraar bosbouw, aan andere door een hoogleraar plantkunde die gespecialiseerd is in taxonomie of systematische plantkunde.

Dendrologie is dus een afdeling van de bosbouw of plantkunde die zich bezighoudt met de taxonomie van bomen en andere houtige gewassen, met inbegrip van nomenclatuur, classificatie, identificatie en verspreiding. Het onderwerp in tropische landen moet tropische dendrologie of taxonomie van tropische bomen worden genoemd, om het te onderscheiden van een cursus dendrologie zoals die aan een universiteit in de Verenigde Staten of Europa wordt gegeven. In de landen en werelddelen van de gematigde zone groeien heel andere bomen dan in de tropische gebieden. Een boswachter die alleen dendrologie heeft gestudeerd aan een bosbouwschool in de Verenigde Staten weet bijvoorbeeld heel weinig van tropische bomen.

Dendrologie is een hulpmiddel om bomen te leren kennen en te bestuderen. De namen dienen als leidraad om naar de bomen te verwijzen. Alvorens een inventarisatie te maken van de bosbestanden van een tropisch land, is het noodzakelijk de namen van de soorten te kennen. Bosbouwers moeten altijd de namen kennen van de belangrijke bomen waarmee zij werken.

Waarom dendrologie bestuderen?

De studie van de tropische dendrologie heeft vijf hoofddoelstellingen:

Nomenclatuur van bomenLeren hoe bomen worden genoemd, met inbegrip van wetenschappelijke namen, gewone namen, en de code van de botanische nomenclatuur.

Classificatie van bomenLeren hoe bomen worden ingedeeld in families, geslachten en andere groepen op basis van hun ordening. De namen en kenmerken van de gewone en belangrijke botanische families van bomen leren.

Bomen identificerenEen onbekende boom in zijn familie kunnen plaatsen. Leren hoe men de naam van onbekende bomen kan vinden of bomen kan identificeren met behulp van sleutels, handboeken en floras. De naslagwerken voor de identificatie van de bomen van uw land kennen. Leren hoe botanische specimens kunnen worden verzameld. Leren hoe een herbarium moet worden onderhouden en gebruikt.

Bomenverspreiding Leren hoe bomen zijn verdeeld over klimaatzones en bostypen. De geografische verspreiding van belangrijke bosbomen kennen.

Belangrijke bosbomenDe belangrijke bosbomen van uw land kennen, met inbegrip van wetenschappelijke namen, gewone namen, familie, verspreiding en overvloed, en toepassingen.

Wat is een boom?

Iedereen weet wat een boom is, maar het is niet gemakkelijk een precieze definitie op te stellen. Het is mogelijk zaadplanten, of bloeiende planten, in vier kunstmatige groepen in te delen op grond van de grootte en de groeiwijze van de stengels: bomen, struiken, kruiden en wijnstokken. De oude Griek Theophrastus (372 tot 287 v. Chr.), leerling van Aristoteles en de vader van de botanie genoemd, maakte een onderscheid tussen bomen, struiken en kruiden. Deze kunstmatige groepen staan los van de natuurlijke indeling van de plantkunde in de botanische families.

De definities in Forest Terminology (Society of American Foresters 1944), in het Spaans vertaald door M. A. Gonzalez Vale als Terminologia Forestal (Gonzalez Vale 1950), zijn hier enigszins aangepast.

• Boom (arbol): Een houtige plant met een goed gedefinieerde, rechtopstaande, overblijvende stam en een min of meer definitief gevormde kroon en die in het algemeen een hoogte bereikt van ten minste 12 tot 15 voet (of 4 tot 5 m) en een stamdiameter op borsthoogte (dbh) van 7 tot 10 in (18 – 25 cm).
• Schruik (arbusto): Een overblijvende houtige plant die kleiner is dan een boom, meestal met meerdere overblijvende stengels die vanaf de basis vertakt zijn.
• kruid (hierba): Een plant met een kruidachtige of zachte stengel, eenjarig of overblijvend, maar niet houtig. (Een kruid kan eenjarig of overblijvend zijn of, in koude klimaten, een stengel hebben die elk jaar tot de grond afsterft.)
• Wijnstok (bejuco): Een houtachtige of kruidachtige plant waarvan de stengels niet rechtop staan, maar afhankelijk zijn van andere planten of voorwerpen voor ondersteuning.

De nomenclatuur van bomen

Nomenclatuur is een afdeling van de taxonomie die zich bezighoudt met de namen van planten, met inbegrip van de juiste namen, synoniemen en regels van de nomenclatuur.

Bomen hebben, net als andere planten, twee soorten namen, gewone namen en wetenschappelijke namen. Beide zijn belangrijk en noodzakelijk, en beide hebben hun voor- en nadelen.

Voordelen van gewone namen

1. Ze zijn in de taal die de mensen kennen.
2. Ze worden gebruikt door de plattelandsbewoners, bosbouwers, mensen in het algemeen, en in de handel.

Nadelen van gewone namen

1. Ze veranderen in verschillende plaatsen, landen, en talen.
2. Dezelfde gewone namen kunnen gebruikt worden voor verschillende soorten in verschillende plaatsen, landen, enz.
3. Vele soorten hebben geen eigen aparte gewone namen. Er zijn nog onbekende soorten zonder naam.
4. Veel gewone namen zijn niet exact. Sommige soorten hebben onbepaalde algemene namen die alleen overeenkomen met een geslacht of met een botanische familie.
5. Er is geen vaststaande autoriteit of code met regels voor algemene namen en voor het uniform maken ervan.

Zoals in de moderne talen zijn algemene namen slechts bruikbaar in één taal en veranderen ze van land tot land. Een nuttige boomsoort met een grote verspreiding kan 5 tot 10 of meer namen hebben in verschillende plaatsen en in de handel. Zo kan een boom van West-Indië een Engelse naam hebben in Jamaica, een Spaanse naam in Cuba en een Franse naam in Haïti. En misschien heeft hij op de andere eilanden, zoals Puerto Rico en de Kleine Antillen, nog andere namen. Ook is er verwarring omdat dezelfde gewone naam kan worden gebruikt voor verschillende soorten in verschillende delen van zijn natuurlijke verspreidingsgebied.

Voor de juistheid en duidelijkheid en om verwarring te voorkomen, zijn de botanici en ook de boswachters verplicht de wetenschappelijke namen van bomen te gebruiken.

Voordelen van wetenschappelijke namen

1. Zij zijn uniform in een universeel systeem dat in de gehele wereld in gebruik is.
2. Zij zijn in de Latijnse taal, die de taal van geen enkel land is verandert niet door de jaren heen.
3. Ze geven de indeling en de verwantschappen van de soorten weer.
4. Er bestaat een Internationale Code voor de Botanische Nomenclatuur met regels voor wetenschappelijke namen en voor de naamgeving van nieuwe soorten.

Nadelen van Wetenschappelijke Namen

1. Ze zijn vreemd en lang.
2. Ze worden door de meeste mensen niet gebruikt.

De Latijnse taal die door de geleerden van de vorige eeuwen werd gebruikt, werd door de biologen voortgezet voor de wetenschappelijke namen van planten en dieren. Enkele eeuwen geleden bestudeerden de botanici geneeskrachtige planten of kruiden en schreven boeken met de beschrijvingen en de tekst in het Latijn. De Latijnse beschrijving van een uitdrukking diende als naam.

Carolus Linnaeus (1707 – 1778), de vooraanstaande Zweedse natuuronderzoeker, stelde in het jaar 1753 het binomiale systeem van de nomenclatuur in. In dat jaar publiceerde hij in het Latijn zijn haakwerk Species Plantarum (plantensoorten), dat het begin vormt van de moderne botanische nomenclatuur (Linnaeus 1753).

Het binominale systeem van de nomenclatuur, of systeem van twee namen, houdt in dat de naam van elke plantensoort bestaat uit twee Latijnse woorden, het genus en het specifieke epitheton. (Hetzelfde systeem wordt gebruikt voor dieren.)

Bij voorbeeld, de wetenschappelijke naam van de mahonie-soorten van Midden-Amerika en Zuid-Amerika is Swietenia macrophylla. Aan deze twee woorden voegen de systematische botanici de naam toe van de auteur, de botanicus die als eerste deze naam aan de soort gaf en er een botanische beschrijving van publiceerde. Dus, Swietenia macrophylla King. Botanische werken moeten de naam van de auteur vermelden. Over het algemeen is het echter niet nodig de auteur te schrijven of te onthouden, en bosbouwers hoeven de auteur zelden te vermelden.

Wetenschappelijke namen zijn aan welbepaalde regels onderworpen. Deze regels worden vastgesteld en herzien door de systematische botanici op internationale botanische congressen. De laatste congressen vonden plaats te Stockholm, Zweden, in 1950, en te Parijs, Frankrijk, in 1954. De meest recente uitgave van de regels heet International Code of Botanical Nomenclature (Lanjouw e.a. 1952). In 1954 zijn kleine wijzigingen aangebracht, die in een herziene uitgave zullen worden opgenomen.

Volgens de code zijn de wetenschappelijke namen in het Latijn of, indien zij uit andere talen afkomstig zijn of een kunstmatige oorsprong hebben, hebben zij Latijnse uitgangen. De soortnaam is een zelfstandig naamwoord en begint met een hoofdletter. Het specifieke epitheton begint met een kleine letter en kan zijn (1) een bijvoeglijk naamwoord dat overeenkomt met de soortnaam wat het geslacht betreft (mannelijk, vrouwelijk of onzijdig), (2) een zelfstandig naamwoord in de Latijnse naamval, zoals de naam van een persoon, of (3) de naam van een ander geslacht of een andere plant in appositie. De twee woorden zijn onderstreept in manuscripten of op de schrijfmachine en zijn cursief gedrukt in publicaties. In oorsprong en afleiding zijn de wetenschappelijke namen beschrijvend of anderszins, zoals de gewone namen.

Er zijn drie zeer belangrijke regels in de Code. De regel van de typen stelt dat een wetenschappelijke naam gebaseerd is op een specimen, het type genoemd. De identiteit wordt vastgesteld met dit specimen, dat in een groot herbarium wordt bewaard. Volgens de voorrangsregel is de juiste naam van een groep de oudste die in overeenstemming is met de Code. Zo hebben in het verleden vele soorten meer dan één wetenschappelijke naam gekregen door verschillende botanici die onafhankelijk van elkaar werkten. Er is dus maar één geldige naam, de oudste, en de andere worden synoniemen genoemd. De regel van de homoniemen heeft betrekking op homoniemen of identieke namen. Dezelfde naam kan niet voor twee verschillende groepen worden gebruikt, en als een naam eerder voor een groep werd gebruikt, kan hij nooit voor een andere groep worden gebruikt.

Uit deze regels kan men opmaken dat wetenschappelijke namen niet volmaakt zijn. Onder de botanici bestaat geen volledige overeenstemming over de namen, hun toepassing of hun grenzen. Sommige soorten hebben nog steeds twee wetenschappelijke namen in gebruik in verschillende boeken. De wetenschappelijke namen zijn echter veel duidelijker en onderscheidender dan de gewone namen.

Afkorting van namen van auteurs

De namen van sommige auteurs worden in afgekorte vorm achter de wetenschappelijke namen geschreven. Over het algemeen zijn dit botanici die veel soorten hebben genoemd of die lange namen hebben.

De volledige namen van deze personen zijn te vinden in glossaria van sommige botanische referenties. Meestal stopt de afkorting net voor de tweede klinker. Een uitzondering is die van Carolus Linnaeus, die alleen “L.” is. Bijvoorbeeld Rhizophora mangle L., mangrove of mangel.

Double Citation of Names of Authors

Sommige wetenschappelijke namen van planten worden gevolgd door namen van twee auteurs, de eerste tussen haakjes. Bijvoorbeeld Delonix regia (Bojer) Raf., flamboyant-boom of flamboyán. Dit betekent dat de eerste auteur de naam van het specifieke epitheton heeft gegeven, maar in een ander geslacht of als variëteit. Daarna heeft de tweede auteur de naam veranderd en het specifieke epitheton in deze opstelling geplaatst. In dit geval is de vroegere naam, die ook nu in gebruik is, Poinciana regia Bojer. Sommige botanici beschouwen Delonix als een van Poinciana te onderscheiden geslacht, anderen niet.

De classificatie van bomen

Classificatie is een onderdeel van de taxonomie dat zich bezighoudt met de botanische ordening van planten in groepen, zoals families en geslachten, in overeenstemming met de verwantschappen.

Dit is het probleem. Er zijn ongeveer 350.000 soorten van levende planten bekend. Het is niet mogelijk om ze allemaal een voor een te bestuderen en te kennen. Hoe kunnen ze worden geordend in groepen voor studie, voor het verzamelen van gegevens over de kenmerken, en voor het ordenen van al deze informatie? Er zijn twee soorten classificaties: kunstmatige en natuurlijke.

Kunstmatige classificaties

Een kunstmatige classificatie is een eenvoudige en handige ordening, maar geschiedt niet volgens de verwantschappen. Het is als compartimenten of duivengaten in een doos of kast, een compartiment voor elke soort. De oude Griek Theophrastus stelde de eerder genoemde kunstmatige indeling voor. Deze rangschikking van planten op basis van hun stengelgewoonten als bomen, struiken of kruiden is nuttig en handig. Boswachters bestuderen vooral de bomen, die een kunstmatige groep vormen.

Een andere kunstmatige indeling was het geslachtssysteem van Carolus Linnaeus, gepubliceerd in 1732. Alle planten werden ingedeeld in 24 klassen op basis van de meeldraden: hun aantal, vereniging en lengte. De klassen werden onderverdeeld in orden, gebaseerd op het aantal stijlen in elke bloem. Dit systeem diende om specimens te identificeren en was zeer nuttig in zijn tijd.

Natuurlijke classificaties

Een natuurlijke classificatie probeert gelijksoortige planten te groeperen op basis van hun verwantschap. Na Linnaeus stelden andere botanici natuurlijke systemen voor de classificatie van planten voor. In deze werken werden de soorten gerangschikt in natuurlijke groepen zoals families. De Franse botanicus Antoine de Jussieu ontwierp een van de eerste natuurlijke systemen in het jaar 1789.

De moderne classificatie van planten en dieren is gebaseerd op het principe of de theorie van de organische evolutie. In 1859 publiceerde de Britse natuuronderzoeker Charles Darwin zijn beroemde werk, The Origin of Species (Darwin 1955). Het principe van de organische evolutie houdt eenvoudigweg in dat de hogere vormen van planten en dieren zich in de loop van miljoenen en miljoenen jaren uit de eenvoudige of lagere vormen hebben ontwikkeld. Gespecialiseerde planten zijn voortgekomen uit primitieve soorten. Met andere woorden, het plantenleven is gedurende lange perioden langzaam veranderd.

Natuurlijke classificatie is gebaseerd op verwantschap door afstamming. Evolutie kan worden vergeleken met een boom. In theorie begon het plantenleven als een zaadje. Door miljoenen jaren heen groeide het uit tot een boom met vele takken die het plantenrijk vertegenwoordigen. De knoppen komen overeen met de soorten die nu bestaan, en de takken met de uitgestorven of fossiele soorten. Dan behoren alle twijgen van één tak tot dezelfde familie en zijn ze verwant. Maar omdat de takken nu niet bestaan, zijn de verwantschappen niet goed bekend en onderhevig aan meningsverschillen onder botanici.

Er zijn vele bewijzen en bewijzen die het principe van organische evolutie ondersteunen. Morfologie, of de studie en vergelijking van de vorm en delen van planten, is belangrijk. Zo wordt bijvoorbeeld aangenomen dat soorten met een gelijksoortige vorm of structuur verwant zijn. Andere bewijzen kunnen worden gevonden in andere onderafdelingen van de biologie, zoals anatomie, embryologie, genetica, cytologie, paleontologie en geografische verspreiding.

De methoden van organische evolutie worden niet zo goed begrepen. Tot de theorieën behoren de mutatietheorie (of de theorie van plotselinge veranderingen in de erfelijke variaties) en de theorie van de natuurlijke selectie (of survival of the fittest) van Darwin.

Waarschijnlijk is het natuurlijke systeem voor de classificatie van planten dat momenteel het meest door botanici wordt aangenomen, dat van Engler en Prantl (1887), twee Duitse botanici, in hun belangrijke werk van 20 delen getiteld Die Naturlichen Pflanzenfamilien (De natuurlijke plantenfamilies), dat het gehele plantenrijk bestrijkt. De meest recente gegevens wijzen erop dat dit systeem misschien voor verbetering vatbaar is. Niettemin is het het meest gedetailleerde en handige systeem en wordt het in veel grote herbaria in de wereld gebruikt.

Een ander belangrijk natuurlijk systeem dat ook in gebruik is, is dat van Bentham en Hooker (1862-63), twee Britse botanici, in hun Latijnse werk van drie delen, Genera Plantarum (De geslachten der planten).

De categorieën van het plantenrijk

In de natuurlijke classificatie worden de soorten bomen en andere planten in groepen van kleine en grote rang in een hiërarchie gerangschikt. Deze groepen van het plantenrijk worden ondergebracht in categorieën. De categorieën zijn in het Latijn en ook in moderne talen. Zij worden hieronder opgesomd in het Latijn, Engels en Spaans, met voorbeelden.

Latijn: Regnum Vegetable Divisio Classis Ordo Familia Genus Species (Varietas)

Engels: Plant Kingdom Division Class Order Family Genus Species (Varietas)

Spaans: Reino Vegetal División Clase Orden Familia Genera Especia (Variedad)

Aan het eind staat niet een categorie, maar het individu (individuum in het Latijn en individuo in het Spaans). Ook kunnen in grote groepen naar behoefte subgroepen voor andere categorieën worden toegevoegd, zoals de onderverdeling in bovenstaand voorbeeld: subfamilie, subgenus, enz.

Het plantenrijk bestaat nu uit ongeveer 350.000 bekende soorten levende planten, gegroepeerd in 19.000 geslachten. De afdeling Spermarofyten (phanerogamen of zaadplanten) bevat nu 2 onderverdelingen, 7 klassen, 45 of meer ordes, meer dan 300 families, meer dan 10.000 geslachten, en meer dan 250.000 soorten.

Dan, de belangrijkste eenheid in de botanische classificatie is de soort. Elk individu, boom of andere plant, behoort tot een soort en slechts tot één bepaalde soort. Het is moeilijk om een soort te definiëren en ook de andere categorieën. Men kan zeggen dat de soort bestaat uit afzonderlijke planten (of dieren) die qua uiterlijk op elkaar lijken en die zich onderling kunnen voortplanten of voortplanten en andere individuen voortbrengen die op de ouders lijken.

Een geslacht is een groep verwante soorten. Een familie bestaat ook uit een groep verwante geslachten. Een orde bestaat uit een groep verwante families, enz.

De variëteit is een afsplitsing of kleine variatie van een soort of een groep individuen die enigszins van de andere verschillen. De meeste soorten hebben geen variëteiten of zijn niet onderverdeeld in variëteiten. Vooral bij gekweekte soorten worden variëteiten genoemd.

Wetenschappelijke namen van families en hogere categorieën zijn meervoud, terwijl namen van geslachten, soorten en variëteiten enkelvoud zijn.

De naam van een orde eindigt op ales en is afgeleid van zijn typefamilie. Bijvoorbeeld, geraniales is van de familie geraniaceae, die is afgeleid van het geslacht Geranium.

De beëindiging van namen van de botanische families is -aceae. Het wetboek staat echter het gebruik toe van acht uitzonderingen met een uitgang op -ae, zoals Guttiferae.

De identificatie van bomen

De identificatie van een boom bestaat uit het vaststellen van de juiste wetenschappelijke naam, in het algemeen met behulp van handboeken, floras, sleutels, enz.; of uit het vaststellen dat de plant of het specimen dezelfde is als een eerder bekende plant met een wetenschappelijke naam. In deze referenties wordt een speciale botanische terminologie gebruikt voor de beschrijving van de verschillen in morfologie of in de delen van de bomen. Daarom bestudeert men in het laboratorium de terminologie van het blad, de bloem, de vrucht, enz.

Methodes voor de identificatie van bomen

De vraag is: Hoe leert men de naam van een boom kennen? Er zijn verschillende methoden; in elk geval moeten we de gemakkelijkste, eenvoudigste en snelste methode gebruiken die ook tot de juiste naam komt.

De eenvoudigste methode om de naam van een boom te leren kennen is het aan iemand te vragen die de naam kent. Deze methode kan overal worden toegepast. Wanneer de gelegenheid zich voordoet, moeten we naar de bossen gaan met andere boswachters of botanici die de soort goed kennen. Deze methode is zeer nuttig, vooral in een nieuwe streek waar veel bomen vreemd zijn. In de universiteit en in het herbarium, evenals in het veld, helpt de vraag bij de identificatie.

Deze methode is vooral belangrijk voor het leren van gewone namen, omdat veel gewone namen niet in de boeken te vinden zijn. De plattelandsbewoners die de bomen van hun plaats goed kennen, hebben de namen geleerd van andere personen en niet uit botanische boeken. Bij twijfel moet men het aan twee personen vragen, om te zien of beiden dezelfde naam geven. En wanneer de gewone naam bekend is, is het vaak gemakkelijk om de wetenschappelijke naam van het geslacht of de soort te achterhalen in referenties over planten of bossen.

De vraagmethode heeft echter beperkingen en nadelen. (1) Andere personen, waaronder specialisten, kunnen zich vergissen in de namen en in de identificaties. (2) Op sommige plaatsen zijn er geen personen die alle bomen kennen, vooral de wetenschappelijke namen niet. (3) Vaak moeten boswachters alleen werken en is er geen hulp bij het determineren. Daarom moeten boswachters ook weten hoe ze bomen en botanische specimens moeten identificeren.

Boeken, handboeken, floras, catalogi, sleutels, monografieën

Wanneer er een goed geïllustreerd handboek van de streek bestaat, zoals aan de hand van de illustraties. Deze methode, die nuttig maar niet wetenschappelijk is, kan tijdverspilling betekenen en kan niet worden toegepast wanneer er veel boomsoorten zijn; een geïllustreerd handboek zou niet vele soorten van ondergeschikt belang kunnen illustreren.

Deze boeken zijn over het algemeen geschreven door botanici voor botanici en met de technische terminologie van de systematische plantkunde. Bosbouwers die dendrologie studeren zouden dus moeten leren deze botanische boeken te lezen en te begrijpen, die talrijke, misschien te veel technische termen bevatten. Er is behoefte aan meer populaire geïllustreerde handboeken die een minimum aan technische termen bevatten en geschreven zijn voor bosbouwers en het publiek.

Daarom zullen we in het laboratorium de botanische terminologie van het blad, de bloem, de vrucht, en andere delen van de bomen, zoals de stam en de schors, bestuderen.

Een flora van een streek bevat over het algemeen botanische beschrijvingen en sleutels. In sommige tropische landen ontbreken echter beschrijvende floras.

Een catalogus bevat een lijst van de soorten van een streek, vaak met andere aantekeningen. De Catalogo de la Flora Venezuela heeft ook sleutels van geslachten.

Een monografie is een studie van een geslacht of familie in een land of grotere regio. Bijvoorbeeld, Rubiaceae of Venezuela door Standley, en Podocarpus in the New World door Buchholz en Gray.

Een sleutel, zoals een sleutel voor een deur, is een eenvoudig hulpmiddel om de weg naar de naam te openen, of een kunstmatig hulpmiddel om snel de wetenschappelijke naam van een plant te vinden. Dit is veel gemakkelijker dan het lezen van vele beschrijvingen. De oude botanische referenties van een of twee eeuwen geleden hadden geen sleutels. Om een onbekende plant te identificeren met een botanisch boek zonder sleutel, moet men de beschrijvingen lezen tot men er één vindt die met de plant overeenkomt. Men moet dus gemiddeld de helft van het boek lezen om een exemplaar te identificeren.

De sleutel is dichotomisch, of met vorken of takken twee aan twee. Zij verdeelt de planten van een boek in groepen van twee of door helften, totdat zij bij de naam komt die met het specimen overeenkomt. In een sleutel zijn er paren van contrasterende korte zinnen, meestal van één regel elk. Er moet worden nagegaan welke van de twee zinnen overeenkomt met het specimen. Als de zin uit twee of meer delen bestaat, moeten alle tekens met het specimen overeenstemmen. Onder de juiste zin bevindt zich een ander paar tegenstrijdige zinnen. De selectie van een juiste zin wordt herhaald totdat men bij de naam is aangekomen. Als er een beschrijving is, moet men die lezen om te controleren of die bij het specimen past. Komt zij niet overeen, dan is er waarschijnlijk een fout gemaakt en moet het gebruik van de sleutel worden herhaald door op een andere vork te jagen die tot de juiste identificatie leidt.

Er zijn sleutels voor families en voor geslachten binnen een familie en voor soorten binnen een genus. Maar helaas zijn er in sommige tropische gebieden weinig sleutels voor soorten. Wanneer er twee of meer sleutels te gebruiken zijn, is het het eenvoudigst om de kortste te gebruiken of die van de kleinste regio of met het kleinste aantal onderdelen.

Literatuur

Darwin, C. 1955. De oorsprong der soorten. Encyclopedia Britannica, Chicago.

Dayton, W.A. 1945. Wat is dendrologie? Tijdschrift voor bosbouw. 43:710-722.

Gonzáles Vale, M.L. 1950. Terminologia forestall. .

Harlow, W.M. and E.S. Harrar. Textbook of Dendrology, 5e editie. McGraw Hill, NY, New York.

Lanjouw, J. . 1952 and later revisions. Internationale code van de botanische nomenclatuur.

Linnaeus, C. 1753. Species planarum (Plantensoorten). , Zweden.

Society of American Foresters. 1944. Forest Terminology. Society of American Foresters .

Oorspronkelijke bron

Dit artikel is met vriendelijke toestemming van de uitgever overgenomen uit:

Little, E.L. 2002. “Notes on Tropical Dendrology.” In: Vozzo, J.A. (Ed). Tropical Tree Seed Manual (Zaadhandboek voor tropische bomen). USDA Agriculture Handbook 721.

Over de auteur

Elbert L. Little, Jr. had een vele tientallen jaren durende carrière als dendroloog bij de U.S. Forest Service. Zijn veelzijdige loopbaan omvat universitair docentschap, bos-ecoloog, bosbotanicus, tropisch dendroloog en auteur van bomenboeken. Iedereen die in belangrijke mate betrokken is bij bosbouw is beïnvloed door Little. Zijn bijdragen worden over de hele wereld gewaardeerd. Little heeft zo’n 23 boeken geschreven, waaronder meer dan 150 handboeken, bulletins en artikelen. Zijn werk behandelt bomen van de Noordpool van Alaska tot de tropen van Midden- en Zuid-Amerika en de Caribische en Hawaïaanse eilanden. Tot de boeken behoort een vijfdelige atlasreeks over bomen van de Verenigde Staten. Veel van Little’s boeken zijn zowel in het Engels als in het Spaans, een taal die Little vloeiend spreekt.

Gerelateerde uitgaven aan The Overstory

• The Overstory #132–How Trees Survive
• The Overstory #69–Some Tree Basics
• The Overstory #68–Twaalf Boom Mythen